Tip:
Highlight text to annotate it
X
Green Design en Technisch Onderwijs Deel 2/3 door Dr. Leo Elshof, PhD.
Ik wil graag een curve uitleggen. Van Wanhoop tot Versterking.
Wat vaak voorkomt,
is dat jongeren een gevoel voor problemen ontwikkelen,
en denken dat het niet valt op te lossen.
Ze ontwikkelen een sterk gevoel van hopeloosheid, isolatie,
en dat ze niks kunnen doen om het probleem op te lossen.
Op die manier worden ze wanhopig.
Of het nou om klimaatverandering of milieuvervuiling gaat.
Of biologische diversiteit.
Veel mensen laten het probleem op zo'n moment liggen.
Als docenten moeten we hier dieper over nadenken.
Een aantal auteurs hebben geschreven over aangeleerde hopeloosheid.
Aangeleerde hopeloosheid heeft drie fases.
De eerste is dat mensen zichzelf als het probleem zien.
Het probleem is een onderdeel van henzelf.
Het tweede is dat het probleem effect heeft op elk aspect van hun leven.
En het derde is dat ze denken dat het probleem onveranderlijk is.
Het gevolg is dat de situatie hopeloos is, en dat ik hulpeloos ben.
Daar leren we hulpeloosheid van.
Er zijn andere manieren om van deze hulpeloosheid hoop en versterking te maken.
Een van deze manieren is om te beseffen dat anderen jouw perspectief delen.
Het tweede is om meer over het probleem te weten te komen,
niet alleen the symptomen.
Het derde gaat over activiteiten binnen het onderwijs en de leefgemeenschap,
die de mogelijkheid van veranderen bevestigen.
Dit wordt soms beschreven als een Action competence model.
Daadkracht wordt versterkt
wanneer iemand zich zelfverzekerd en versterk voelt,
en effectief kan handelen.
Om dit te doen moet iemand kennis en begrip van een situatie hebben,
mogelijkheden om iemands waarden en toewijding te ontwikkelen.
En de mogelijkheid om iemands beeld voor de toekomst te verhelderen.
Iemands dromen.
Als laatst, en meest cruciaal als onderwijzers,
dat docenten met strategieën komen die de leerling motiveren om te werken,
en de mogelijkheden geeft om dat goed te doen.
Om deze plannen aan te pakken moeten we grote inzet tonen.
Onze kennis van duurzaamheid is vaak gedeeltelijk.
We houden niet rekening met het geheel.
In technisch onderwijs,
wordt bezorgdheid over het milieu beschouwt als een doodlopende straat.
Nadat het product is gestart met vervuiling en het creëren van afval,
denken we pas aan manieren om het te verminderen en te verbeteren.
Deze manier van denken werkt niet.
Dit gebeurt al geruime tijd in technisch onderwijs.
Het zijn slechts pleisters, om even een metafoor te gebruiken,
om de symptomen te behandelen, niet de ziekte te genezen.
Thomas Friedman, een schrijver van New York Times, zei:
Er zijn geen kussens meer, geen plek om je te verstoppen;
geen groene velden om je afval in te dumpen,
geen oceanen om leeg te vissen,
geen eindeloos regenwoud om te kappen.
We zijn op een punt beland waar de effecten van onze manier van leven
niet langer genegeerd of gecontroleerd kunnen worden.
Onze milieu spaarrekening is leeg.
Het is niet betaal nu of betaal later.
Het is betaal nu anders is er geen later meer.
Je kunt niet meer onder de aansprakelijkheid van de prijs van wat je produceert en consumeert uit.
De dagen van een onbelangrijke planeet zijn voorbij.
Een planeet waar we niet voor hoefden te betalen.
Zonder rente en een afbetaling ver in de toekomst,
en waar de werkelijke prijs verborgen was.
Duurzaamheid verplicht ons om anders tegen de wereld aan te kijken.
Vooral de jonge docenten en hun leerlingen zullen een tijd mee maken
waarin de wereldbevolking rond de 9 miljard ligt.
Wat ongelofelijk is.
De bevolking is verdubbeld sinds mijn geboorte.
Nu ben ik oud, maar de wereldbevolking
heeft grote gevolgen voor het vraagstuk
hoe lang we deze manier van leven kunnen volhouden.
Daarnaast hebben we ook te maken met het hoogtepunt van olie.
De studenten zullen opgroeien in een tijd waarin de grondstoffen zullen verminderen.
De duurzaamheids uitdaging heeft te maken met twee trends.
Hulpmiddelen en ecosysteem diensten, die achteruit gaan.
Toenemende wereldbevolking,
toenemende vraag naar hulpmiddelen, zoals ik eerder al zei,
en toenemende vraag naar ecosysteem diensten.
Wat word hiermee bedoeld?
Welke vragen komen hier uit voort?
Sommigen zeggen dat een duurzame samenleving, als we die tot stand kunnen brengen,
beide problemen oplost,
en beide lijnen bij elkaar brengt.
De tunnel metafoor.
Een duurzame samenleving zou dan in deze tunnel moeten leven.
Als we een systematische kijk nemen op duurzaamheid,
dan weten we al een aantal dingen over duurzaamheid.
Dit moeten wij verwezenlijken in het lesmateriaal en alles wat we doen binnen het klaslokaal.
We moeten goed nadenken over de minimale eisen van een duurzame samenleving.
Als we de minimale eisen van een duurzame samenleving weten,
kunnen we het lesmateriaal aanpassen op deze minimale eisen.
Een van de beste omschrijvingen die ik heb gevonden van de eisen is: 'De Natuurlijke Stap'.
De Natuurlijke Stap vertelt ons dat
in een duurzame samenleving, de natuur niet onderhevig is aan toenemende:
1. grondstoffen die uit de aardbodem worden gehaald,
2. stoffen die door de bevolking worden geproduceerd,
3: degradatie op fysieke manier, en dat in die samenleving,
4: mensen niet onderhevig zijn aan condities,
die de mogelijkheid om aan hun behoeftes te voldoen ondermijnt.
We gaan hier verder op in.
1: We halen edelmetalen uit de grond en zorgen ervoor,
dat de natuur de grondstoffen niet voldoende kan aanvullen.
2: We maken producten zoals bestrijdingsmiddelen, en vuurvaste producten zoals in een tapijt,
waardoor er meer van is dan de natuur aan kan.
3: We beschadigen constant de natuurlijke system en de gratis diensten die zij leveren.
Zoals klimaatregeling en het filteren van water.
Op een fysieke manier oogsten wij te veel, verharden we drassige gronden,
We doen van alles om het natuurlijke systeem te beschadigen.
4: We creëren samenlevingen waarin veel mensen niet in hun basisbehoefte voldoen.
Het verschil tussen ontwikkelingslanden
en de ontwikkelde landen,
is simpelweg niet vol te houden.
Klimaatverandering is er slechts een van.
Nog kort geleden, met al het gepraat over klimaatverandering en overleg in Kopenhagen,
hebben we ontdekt,
dat grote hoeveelheden methaan naar de oppervlakte komt in Siberië.
Dit zijn de meest recente symptomen, en er zijn duizenden, die ons vertellen
dat we een ongezonde verhouding hebben met de natuurlijke systemen op onze planeet.
En nee, alles komt niet goed.
We kunnen onze vinders wijzen,
maar we moeten accepteren dat er geen nooduitgang is.
We moeten deze problemen oplossen.
Als we dit niet doen zal iedereen de gevolgen merken.