Τιθέλουνοιδυοάγγελοι δίπλαστον Φραντς;
Και τι παιχνίδι είναι αυτό; Δυο άγγελοι στην Αλεξάντερπλατς..
δίπλα σε έναν πρώην δολοφόνο, τωρινό εγκληματία και προαγωγό.
Η ιστορία του Φραντς Μπίμπερκοπφ και την βαριά, ειλικρινή...
και διαφωτιστική του ύπαρξη έχει προχωρήσει πολύ.
'Ολα γίνονται ολοένα πιο ξεκάθαρα όσο αυτός ορθώνεται κι αφρίζει.
Πλησιάζει η στιγμή, όπου όλα θα ξεκαθαρίσουν.
Κοιτάξτε, έχει ένα ψεύτικο χέρι, δεν το βάζει κάτω...
Δεν θέλει να τον αναγνωρίσουν.
Ο κύριος Μπίμπερκοπφ!
Τι έχει κάνει ο κύριος;
Είναι εγκληματίας, να τον κλείσετε μέσα ισόβια!
Σκότωσε μια γυναίκα, κλέβει και για μια άλλη γυναίκα έχει ευθύνη.
Τι άλλο θέλει;
Τι θα συνέβαινε αν δίναμε άφεση σε αυτόν τον άνθρωπο;
-Δεν θα άλλαζε κάτι. -Δηλαδή είμαστε περιττοί;
Κι έτσι το εννοώ...
αλλά κυρίωςγιατί δεν μπορούμε να τον πάρουμε από εδώ.
Αν πάρουμε από'δω και τον βάλουμε αλλού, σε μια άλλη ύπαρξη.
-Έκανε ό,τι μπορούσε εδώ; -Δεν ξέρω.
Είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, γιατί να τον προστατέψουμε;
Συνηθισμένος ή μη συνηθισμένος, τι θα πει αυτό;
Είναι ένας ζητιάνος συνηθισμένος κι ένας πλούσιος μη συνηθισμένος;
Ο πλούσιος είναι ζητιάνος αύριο κι ο ζητιάνος πλούσιος.
Κάνει τον σπουδαίο, προσποιείται τον τίμιο, μα είναι απατεώνας.
Αλλά αν έρθει ένας μπάτσος, θα αποκαλυφθεί.
Γιατί να ζήσει παραπάνω αυτός; Κι εγώ έχω πεθάνει.
'Ημουν νεότερη από αυτόν, αλλά πέθανα.
Βγάλε τη μάσκα, ηλίθιε, δεν είσαι συγγραφέας...
Δεν ξέρεις ούτε την προπαίδεια, βλάκα.
-Θα σε πιάσουν. -’φησέ τον ήσυχο, είναι τρελός.
Του έχει στρίψει.
Περπατάει με δυο αγγέλους και η καλή του είναι νεκρή.
Δεν τρέχει τίποτα μ'αυτόν, δεν είναι να τον φοβάσαι.
Η ζωή μου τελείωσε, φτάνει πια.
Τι τεράστια πόλη είναι αυτή;
Και τι ζωή έκανα σ'αυτήν την πόλη;
Αλλά την Μίτσε δεν την σκότωσα, δεν το έκανα εγώ.
Και δεν ξέρω, πώς έγιναν όλα.
-Μα σε φώναξε καθώς πέθαινε. -Πρέπει να έχει έρθει τώρα.
Έρχονται πιο γρήγορα απ' ό,τι φαντάζεσαι.
Δεν μπορώ να ζήσω πια, χαιρετήστε τους γονεις και το παιδί μου...
Η ζωή μου έγινε μαρτύριο.
Ο Ράινχολντ με πήρε στο λαιμό του και πρέπει να το διασκεδάζει.
Με χρησιμοποίησε σαν παιχνίδι και με απομύζησε.
Είναι μεγάλος αλήτης. Με έκανε δυστυχισμένη.
Καταστράφηκα.
-Είναι η Μίτσε μου εδώ; -Μην στεναχωριέστε.
-Μα πού είναι η μικρή μου; -Τι σε βασανίζει, τέκνο μου;
'Ηθελα απλώςνα δω την Μίτσε μου, τίποτα άλλο, απλώς περνούσα.
Κοίτα, πέθανα κιόλας. Δεν πρέπει να παίρνουμε τη ζωή βαριά...
ούτε τον θάνατο, να τα παίρνουμε όλα πιο ελαφρά.
'Οταν κουράστηκα και αρρώστησα, τι νομίζεις πως έκανα;
Λεςνα περιμένα μέχρι να πεθάνω;
Πήρα το μπουκάλι με την μορφίνη και είπα:
Πιο δυνατά την μουσική, πιάνο, τζαζ, τύμπανα.
Έβαλα να μου διάβασουν Πλάτωνα...
Το πρώτο Συμπόσιο είναι ωραίο κείμενο.
Και κρυφά κάτω από την κουβέρτα έκανα τη μια ένεση μετά την άλλη.
Τις μέτρησα, πήρα τριπλή θανατηφόρα δόση...
Κι άκουγα το κουδούνισμα ενώ μου μιλούσαν για τον Σωκράτη.
Υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι και λιγότερο έξυπνοι άνθρωποι.
Ελάτε γρήγορα, να το κόψετε. Δεν λέει να μείνει στον τάφο του.
-Πάει και κρεμιέται στα δέντρα. -Μα γιατί;
'Ηταν καιρό άρρωστος και δεν μπορούσε να βοηθήσει κανείς.
Και δεν τον έστελναν στην εξοχή, γιατί έλεγαν ότι προσποιείται.
Πήγε στο κελάρι και πήρε μαζί ένα σφυρί κι ένα καρφί.
Τον άκουσα να βαράει με το σφυρί και σκέφτηκα "Τι κάνει εκεί;".
Καλύτερα να δουλεύει. 'Ισωςνα φτιάχνει κλουβί για το κουνέλι.
Αλλά καρφώθηκε με ένα μεγάλο καρφί στο ταβάνι.
Τί έχετε; Συμβαίνει κάτι, νεαρέ;
Τι κλαψουρίζετε; Θέλετε κι εσείςνα αυτοκτονήσετε;
'Οχι, μου σκότωσαν την γυναίκα και δεν ξέρω πού βρίσκεται.
Κοιτάξτε εκεί πίσω, εκεί έχουν τους καινούριους.
Γιατί δεν μένεις ξαπλωμένος, επιτέλους;
Γιατί πας και κρεμιέσαι στα δέντρα;
Στο Βερολίνο πέθαναν το 1927 48.742 άτομα...
εκτός από τους θνησιγεννείς.
4.750 από φυματίωση, 6.443 από καρκίνο...
5.656 από καρδιά, 4.818 από παθήσειςτων αγγείων...
5.140 από εγκεφαλικό, 2.419 από πνευμονοπάθεια...
961 από κοκίτη...
562 παιδιά πέθαναν από διφθερίτιδα...
123 από οστρακιά, 93 από ιλαρά...
και επίσης πέθαναν 3.640 νεογνά.
Γεννήθηκαν 42.696 άνθρωποι.
Τι κάναμε; Γιατί στο έκαναν αυτό;
Εσύ δεν έκανεςτίποτα.
Αυτός ο άνδρας μοιάζει σε πολλά συνηθισμένος...
αλλά διαφέρει σε ένα πράγμα από τους συνηθισμένους.
Σε τι διαφέρει από τους συνηθισμένους...
ενώ μόλις ειπες ότι συνηθισμένοι και μη, είναι απλά κενές λέξεις;
Αυτός ο άνθρωπος κατά λάθος ξέχασε να μεγαλώσει.
Αλλά τώρα ήρθε η ώρα του.
Κι όσοι έχουν αυτή την ατυχία, όταν φτάσει η ώρα τους...
νιώθουν και βλέπουν ταυτόχρονα...
κι έχουν την τάση μόνο να γνωρίζουν και να φεύγουν...
να πεθαίνουν.
Αυτή η σπάνια προσπάθεια κούρασε το σώμα και την ψυχή του.
Καταλαβαίνω, αλλά αν σώσουμε μια ζωή...
μια ζωή με κουρασμένο σώμα και ψυχή...
-...ποια ζωή θα είναι αυτή; -Μια συνηθισμένη.
Και προςτι οι κόποι μας;
Ποιοςνοιάζεται για την διατήρηση μιαςτέτοιαςζωής;
Αυτό ακριβώςείναι το μυστικό.
Ούτε εσύ ξέρειςπώςέγινες αυτό που έγινες...
Πώς ήσουν και πώςτα κατάφερες τα έρθεις μαζί μου...
και να προστατεύεις άλλα πλάσματα;
'Οντως, δεν ξέρω πώς.
Δεν είμαστε δυνατοί από μόνοι μας.
Περνάμε διάφορα.
Η δύναμη αποκτάται. Δεν ξέρεις πώςτην απέκτησες.
Τώρα είσαι εδώ και τα πράγματα που σκοτώνουν τους άλλους...
δεν αποτελούν πια κίνδυνο για σένα.
Μίτσε, τι να κάνω; Γιατί δεν πετάνε εμένα στον τάφο;
Πόσο καιρό θα κρατήσει αυτό;
Λούντερς, ήσουν το πρώτο κάθαρμα!
Εσύ άρχισες να με καταστρέφεις.
Εσύ άρχισες να με διαλύεις. Με σένα άρχισαν όλα.
Έχουμε 22 Νοεμβρίου, θεςνα αρπάξεις κανένα κρύωμα;
Δεν πας καλύτερα στο αγαπημένο σου στέκι να πιείς κανέναν ποτό;
-Δώσε τον Ράινχολντ! -Είσαι για τα σίδερα.
Να βγει έξω αυτό το φαρμακερό κάθαρμα, ο παλιάνθρωπος.
'Η μήπως δεν σου βαστάει να βγεις έξω;
Ποιον φωνάζεις, που δεν απαντά; Κάποιον που δεν είναι εδώ.
Κανείς δεν είναι τόσο τρελός, να είναι εκεί που τον ψάχνεις.
Αστυνομία!
Θεέ μου! Τι κάνεις εκεί κάτω;
Σε ψάχνει όλη η πόλη...
με το ένα χέρι απορώ πώς δεν σε βρήκαν ακόμη.
Κατάφερεςτίποτα;
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αλλά πρέπει να αντέξω.
Μπορεί να με διαλύσει αυτός.
Την έστειλε στα θυμαράκια κι εγώ είμαι εδώ σαν χαζός.
Σε πιστεύουμε κι οι δυο μας.
Το κανάτι πηγαίνει για νερό μέχρι να σπάσει.
’ντεξα και έκανα αρκετά. Δεν μπορώ άλλο.
Δεν μπορεί να πει κανείς, ότι δεν αμύνθηκα.
Αλλά αυτό πάει πολύ.
Επειδή όμως δεν μπορώ να σκοτώσω τον Ράινχολντ...
θα αυτοκτονήσω.
Θα πάω στην κόλαση με τύμπανα και τρομπέτες.
Αυτός είναι!
Θα πάμε στην κόλαση με τύμπανα και τρομπέτες.
Δεν μας μένει τίποτα γι'αυτόν τον κόσμο.
Να μας λείπει κι αυτός κι όλα όσα υπάρχουν πάνω και κάτω του.
Με τους ανθρώπους του, τους άνδρες και τις γυναίκες του.
Με όλα τα κολασμένα φώτα. Δεν μπορείς να βασιστείς πουθενά.
Αν ήμουν πουλάκι, θα έπερνα ένα σωρό σκουπίδια...
και θα το πέταγα πίσω μου και μετά θα πετούσα μακριά.
Αν υπάρχει Θεός...
δεν διαφέρουμε από Αυτόν λόγω της κακίας ή καλοσύνης μας.
Έχουμε όλοι άλλη φύση, άλλη ζωή...
διαφέρουμε στον τρόπο...
στο πού πηγαίνουμε κι από πού ερχόμαστε.
Τι συμβαίνει, Αντρέι;
-Ντρέπομαι. -Δεν καταλαβαίνω. Γιατί;
-Εξαιτίας σου. -Εξαιτίας μου. Γιατί;
-Γιατί σε αγαπώ. -Ανοησίες.
Είναι φυσιολογικό εδώ μέσα. Εδώ μέσα όλοι αγαπιούνται.
Αλλά έξω είναι αλλιώς, το ξεχνούν.
Αυτό ακριβώς.
Μπορεί να είναι για όλους εδώ μέσα φυσιολογικό...
για όλους, αλλά όχι για μένα.
-Για μένα δεν είναι φυσιολογικό. -Αυτά είναι ανοησίες.
Είναι απλά επειδή είναι η πρώτη σου φορά μέσα.
'Ολοι το έπαθαν.
Ντρέπονταν, και μόλις βγήκαν έξω...
όλα ήταν όπως πριν, γελούσαν με όλα αυτά...
κι έλεγαν "Κάναμε την πλάκα μας μέσα"...
καλύτερα απ'το τίποτα.
Δεν είναι αυτό το θέμα. Είναι και κάτι άλλο.
'Ολη μου τη ζωή ήμουν τρελόςγια γυναίκες...
αλλά τις βαριόμουν αμέσως και δεν ήξερα πώςνα τις διώξω.
Πάντα υπέφερα που δεν τις άντεχα...
και που δεν έφευγαν... όλη μου την ζωή.
Και τώρα μόλις σκεφτώ ότι θα φύγεις και θα μείνω εδώ...
είναι η πρώτη φορά...
που δεν καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει.
'Οταν βγεις από εδώ μεθαύριο...
Και παλιότερα ήταν εντελώς διαφορετικά...
Τέσσερα χρόνια θα μείνω εδώ κι όλα αυτά για μια βλακεία.
-Τι είναι τέσσερα χρόνια; -Και μάλιστα χωρίς εσένα.
Δεν ήξερα καν πού θα βρω σναπς σήμερα...
Είμαι εντελώς χαμένος.
Μετά από λίγο καιρό, θα μάθεις όλα τα κόλπα...
-Θα έχεις όσο σναπς θέλεις. -Δεν θέλω, δεν θέλω.
Και δεν το αντέχω...
Και δεν μπορώ να ζήσω έτσι.
Κι έχω κι αυτόν τον σιχαμένο Πολωνό. Δεν αντέχω.
-Τι ήθελε αυτός; -Δεν έχει σημασία πια.
Πού να ξέρω, ότι θα είναι τέσσερα χρόνια;
Ούτε που θα το φανταζόμουν, ότι θα μου ρίξουν τέσσερα χρόνια.
Τι έχεις με αυτόν τον Πολωνό; Κι εσύ Πολωνός δεν είσαι;
Δεν είμαι Πολωνός. Αυτό ήθελε, να μάθει ότι δεν είμαι Πολωνός.
Δεν καταλαβαίνω.
Νόμιζα ότι σε λένε Αντρέι Μοροσκίεβιτς κι είσαι Πολωνός.
Ακριβώς αυτό. Δεν με λένε Μοροσκίεβιτς ή όπως αλλιώς.
Τώρα θέλει να με εκβιάσει, μέχρι τελικής πτώσης.
Θέλει να με στίψει σαν λεμόνι. Μ'έχει στο χέρι.
Γιατί κυκλοφορείς με πολωνικό διαβατήριο αφού δεν σε λένε έτσι;
Γιατί κυκλοφορώ με πολωνικό διαβατήριο;
Απλά γιατί ήθελα να είμαι πανέξυπνος...
και πάω στη στάση του τραμ και βουτάω την τσάντα κάποιας...
και με συνέλαβαν.
Στο δικαστήριο έμαθα, ότι καταζητούσαν τον κάτοχό του.
Σε αγαπώ τόσο πολύ. Αν και δεν είσαι κορίτσι...
μ'αρέσει να σε αγγίζω, έχειςτόσο όμορφο δέρμα.
Θα τρελαθώ όταν φύγεις από'δω. Θα πεθάνω.
Γι'αυτό δεν καταλαβαίνω την ιστορία με το όνομα.
Μα είναι πολύ απλό.
Καθάρισα κάποια...
’κουσες, σκότωσα κάποια.
Μην με κοιτάζεις έτσι, σε παρακαλώ.
Δεν το ήθελα. Απλά συνέβη.
Έλα εδώ.
Δινόταν αμοιβή 1.000 μάρκα για το κεφάλι του Ράινχολντ.
Αν σου δίνουν 1.000 μάρκα τι να κάνεις;
Να πάρειςτο επίδομα ανεργίας και να το σκέφτεσαι με τις ώρες;
Τον έπιασαν και τον πήγαν στο κρατητήριο.
Από τον θάνατο ενός παιδιού και την γέννηση ενός χρήσιμου
-Τι έγινε; -Τον βρήκε.
Πρέπει να τον πάμε στο νοσοκομείο.
Ανοησίες, καλύτερα να τον αποτελειώσουμε.
Τον πατάμε μια-δυο φορές ακόμη και τον πετάμε στο χαντάκι.
Στο κρατητήριο αρχικά είχαν υποψίες...
ο Φραντς Μπίμπερκοπφ κάνει μια προσπάθεια...
κάνει τον τρελό, γιατί ξέρει ότι παίζεται το κεφάλι του.
Μετά τον είδε ο γιατρός και τον πήγε στο στρατιωτικό νοσοκομείο.
Ούτε εκεί του πήραν λέξη.
Προφανώς είναι αλήθεια τρελός, είναι τελείως ακίνητος...
μόνο ανοιγοκλείνει τα μάτια.
Αφού αρνήθηκε να φάει δυο μέρες...
τον έβγαλαν και τον πήγαν στο τρελάδικο.
Αυτό είναι σωστό, γιατί πρέπει να παρακολουθείται.
Η μεγάλη πόρνη Βαβυλωνία, μητέρα όλων των φρικαλεοτήτων...
Κάθεται πάνω σ'ένα κόκκινο ζώο, έχει επτά κεφάλια, δέκα κέρατα...
Αυτό πρέπει να το δεις. Κάθε βήμα σου τη γεμίζει χαρά.
Μέθυσε με το αίμα των αγίων, που ξεσκίζει με τα κέρατα.
Έρχεται απ'την άβυσσο και πηγαίνει στην κόλαση.
Κοίτα την, τις πέρλες, την πορφύρα, το κόκκινο...
κοίτα πώς σου δείχνει τα δόντια και τα παχιά χείλη...
που ήπιαν το αίμα των αγίων.
Πόρνη Βαβυλωνία! Χρυσά δηλητηριώδη μάτια.
Κοίτα πώς σου χαμογελά.
Στην αρχή περιφρουρούσαν τον Φραντς...
γιατί τριγυρνούσε γυμνός και μάλιστα έσκιζε την μπλούζα του.
'Ηταν το μόνο σημείο ζωής που έδινε ο Φραντςγια λίγο.
Έκλεινε σφικτά τα μάτια, ήταν άκαμπτος...
και αρνιόταν να φάει, έτσι που τον τάιζαν με σωληνάκι.
Για εβδομάδεςτρεφόταν μόνο με γάλα και αβγό με λίγο κονιάκ.
Παραπάει η φροντίδα του, δεν νομίζετε; Σχεδόν φορτική.
Μα πρέπει να μάθει.
Μάλιστα, αυτό έμαθε.
Ανοίξτε!
Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μας αφήνετε να σας βοηθήσουμε.
Θέλω να σας βοηθήσω!
Ανοίξτε!
’νοιξε τα μάτια επιτέλους, εμένα με ακούς.
Κι εγώ κάνω προσπάθεια.
Σπίτι μου σπιτάκι μου, ξέρεις;
Το σπίτι για μένα είναι κάτω από την γη.
Αν δεν είμαι σπίτι, θέλω να είμαι κάτω απ'τη γη.
Οι μκροκέφαλοι θέλουν να με κάνουν τρωγλοδύτη...
να μένω σε αυτήν την τρύπα της κολάσεως.
Ξέρεις τι είναι ο τρωγλοδύτης; Εμείς είμαστε.
Ξυπνήστε, καταραμένοι αυτή τηςγης...
πέσατε όπωςτα θύματα στη μάχη...
ειςτο όνομα της αγάπηςγια το έθνος...
δίνετε τα πάντα για το έθνος...
για την ζωή, την ευτυχία και την ελευθερία.
Εμείς είμαστε, δεν το καταλαβαίνεις;
Σε μεγαλοπρεπείς χώρους ευωχείται ο δυνάστης...
πνίγοντας την ανησυχία στο κρασί...
μα καιρό τώρα ένα χέρι γράφει απειλητικά σημάδια στον πίνακα.
Είμαι αυτοδίδακτος, τα έμαθα όλα μόνος μου...
όλα από τη φυλακή.
Τώρα με κλείνουν εδώ μέσα, φιμώνουν το έθνος.
Με θεωρούν δημόσιο κίνδυνο.
Ναι, είμαι.
Είμαι ελευθερόφρονας.
Με βλέπεις πώς κάθομαι εδώ, είμαι ο πιο ήσυχος στον κόσμο...
Αλλά όταν με εκνευρίζουν!
Έρχεται η στιγμή, που ο λαός ξυπνά...
ισχυρός, δυνατός, ελεύθερος...
Θα αναπαυτείτε, αδέλφια...
που μεγαλόψυχα θυσιαστήκατε για εμάς.
Θεωρώ ότι η πάθηση του Μπίμπερκοπφ είναι ψυχογενής.
Η ακαμψία του ξεκινά απ' την ψυχή του.
Η άρρωστη κατάσταση των αναστολών...
θα ξεκαθαριζόταν με μια ανάλυση...
ίσως μια αναδρομή σε παλιότερα σκαλοπάτια της ψυχής, εάν...
Το μεγάλο και λυπηρό "εάν", κρίμα, αλλά εμποδίζει σημαντικά.
Εάν ο Μπίμπερκοπφ μπορούσε να μιλήσει μαζί μας...
αν μπορούσε να μας αναλύσει την διαμάχη του.
Σε λίγο θα πείτε ότι η παράλυση είναι ψυχικό επακόλουθο...
κι ότι οι σπιροχαίτες είναι απλώς ψείρες στον εγκέφαλο.
Η ψυχή, ω σύγχρονο κουτί συναισθημάτων!
Ιατρική στα φτερά του άσματος.
Εγώ στην θέση σας, θα δοκίμαζα τον ηλεκτρισμό.
Ούτε αυτό βοηθά αλλά είναι καλύτερο απ'τις κουβέντες.
Κατά βάση είναι επίσης ανοησία...
Θα πάρετε ασθενές ρεύμα και δεν θα κάνει τίποτα...
Μετά θα πάρετε ισχυρό ρεύμα και θα δείτε τι θα γίνει.
Είναι γνωστό απ'τον πόλεμο, θεραπεία ισχυρού ρεύματος.
Εδώ δεν επιτρέπεται, το λένε σύγχρονο βασανιστήριο.
Εντάξει λοιπόν.
Τι πιστεύετε, ότι πρέπει να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση...
σαν αυτή του Φραντς Μπίμπερκοπφ;
Καταρχήν βγάζειςτη διάγνωση, εάν είναι δυνατόν τη σωστή.
Το σπασμένο πόδι ότι κι αν κάνεις δεν γιατρεύεται με συζητήσεις.
Και πιάνο να του παίξετε δεν θα γιατρευτεί.
Πρέπει να γίνει ανάταξη του οστού και μετά να μπει σε νάρθηκα...
Τότε φτιάχνει αμέσως. Το ίδιο και οι κάλοι.
Πρέπει να του βάλεις αλοιφή ή να πάρεις καλύτερες μπότες.
Το δεύτερο είναι πιο ακριβό, αλλά και πιο αποτελεσματικό.
Σας ρωτάω, πρέπει να γίνει στην περίπτωση του Μπίμπερκοπφ;
Ποια είναι η γνώμη σας;
Ακούσατε, να γίνει σωστή διάγνωση.
Και κατά τη γνώμη μου αυτή είναι: κατατονική εμβροντησία.
Αν δεν κρύβεται κάποιο μεγάλο οργανικό εύρημα από πίσω...
στον εγκέφαλο, ένας όγκος στον μεσεγκέφαλο.
-Κατατονική εμβροντησία. -Ναι, η ακαμψία...
αυτή η εφίδρωση ενώ ταυτόχρονα ανοιγοκλείνει τα μάτια...
και μας παρατηρεί.
Αλλά δεν μιλάει και δεν τρώει.
Τελικά ο ψευτοάρρωστος ή ψυχογενής βγάζει τη μάσκα...
δεν πεθαίνει από την πείνα.
Αυτή η διάγνωση δεν αλλάζει τίποτα γι' αυτόν.
Τι λέτε εσείς, αρχίατρε;
Θα είχε αντιδράσει προ πολλού αν ήταν θέμα ψυχής.
'Οταν ένας τετραπέρατος κρατούμενος βλέπει...
έναν τόσο νέο γιατρό, που δεν ξέρει τίποτα γι'αυτόν...
που θέλει να τον κάνει καλά, του έρχεται κουτί.
Το χρειάζεται. Και τι κάνει ό,τι έπρεπε να έχει ήδη κάνει.
Αν ο νεαρός είχε λογική και ιδιοτέλεια...
Ακριβώς αυτό, κύριε αρχίατρε. Έχει αναστολές.
Κατά τη γνώμη μου είναι αποκλεισμός...
αλλά με ψυχικές στιγμές.
Χάνει την επαφή με την πραγματι- κότητα, λόγω απογοητεύσεων...
έπειτα παιδικές απαιτήσεις παρορ- μήσεων στην πραγματικότητα...
άκαρπες προσπάθειες ανάκτησης επαφής.
Ανοησίες... Ψυχικές στιγμές. Θα είχε κι άλλες ψυχικές στιγμές.
Τέρμα ο αποκλεισμός κι οι αναστολές.
Σαςτις χαρίζει για τα Χριστούγεννα.
Σε μια εβδομάδα θα σηκωθεί, χάρη σε εσάς.
Τι μεγάλος θεραπευτής είστε! Ζήτω η νέα θεραπεία!
Στείλτε τηλεγράφημα σεβασμού στον Φρόιντ.
Μια εβδομάδα μετά περπατά με την βοήθειά σας...
Θαύμα, θαύμα, αλληλούια!
’λλη μια εβδομάδα και ξέρει απ'εξω την αυλή...
Κι άλλη μια εβδομάδα μετά το σκάει με την βοήθειά σας...
και πίσω απ'την πλάτη σας.
Δεν το καταλαβαίνω, θα'πρεπε έστω να προσπαθήσουμε.
-Δεν το πιστεύω, αρχίατρε. -Εγώ όμως το πιστεύω.
Θα μάθετε. Πρέπει να το βιώσετε.
Μετά δεν θα βασανίζετε τον άνθρωπο.
Πιστέψτε με, δεν έχουν νόημα όλα αυτά.
Ο Θεός ας βάλει το χέρι του.
Κι όλοι αναρωτιούνται...
τι ένεση θα κάνουν σήμερα στον Φραντς;
και τρίβουν τα χέρια τους από πίσω από τουςγιατρούς...
γιατί δεν ωφελεί.
Δεν τα καταφέρνουν, είναι σκληρό καρύδι...
από τους πιο σκληρούς, θα τους δείξει...
ξέρει τι θέλει.
Ποιος είναι αυτός ο ψεύτης;
Θα περιμένει να χιονίσει...
και μετά νομίζει ότι θα φύγουμε και δεν θα ξανάρθουμε.
Σιγά μην σκέφτεται. Αυτός δεν μπορεί να σκεφτεί.
Δεν έχει μυαλό στο κεφάλι του.
Θέλει απλά να κάθεται εδώ και να μουλαρώνει;
Θα του χαλάσουμε τα σχέδια. Είμαστε πανίσχυροι.
Πρόσεξε!
Κι άλλο γκολ!
Σκισμένο τέρμα, πρόσεξε!
Δεν είναι τέρμα, άδεια τρύπα.
Ηρεμήστε, κύριοι!
Δεν αξίζει γι'αυτόν τον άνδρα...
δεν έχει και τίποτα...
δεν έχει σάρκα και λίπος πια, σε λίγο θα είναι κρύος.
Του βάζουν ήδη θερμοφόρες στο κρεβάτι.
Έχω ήδη το αίμα του...
ο ίδιος έχει πολύ λίγο...
Δεν μπορεί να κάνει πια τον σπουδαίο.
Είναι όπως σας λέω, ηρεμήστε.
Κάντε μου μια τρύπα στον τοίχο...
για να μπορέσω να δραπετεύσω ωςτο τέλουςτου κόσμου.
Ο άνθρωπος είναι άσχημο ζώο.
Είναι ο εχθρός όλων των εχθρών.
Το πιο αποκρουστικό πλάσμα που υπάρχει στην γη.
Δεν είναι ωραίο να ζεις σε ανθρώπινο σώμα...
Θα προτιμούσα κάθομαι ανακούρκουδα κάτω απ'την γη...
να τρέχω στα λιβάδια και να τρώω ό,τι βρω...
κι όταν φυσάει αέρας και πέφτει βροχή...
και το κρύο έρχεται και παρέρχεται...
Είναι καλύτερα απ'ό,τι να ζεις σε ανθρώπινο σώμα.
Επιτέλουςτα καταφέρατε, συνεχίστε έτσι!
Σύντομα η τρύπα θα είναι αρκετά μεγάλη...
για να μπορέσω να βγω...
για να μπορέσω να βγω από το δέρμα μου.
Πρέπει να με πιστέψεις...
Δεν το ήθελα...
Απλά έπεσε επάνω μου και μου είπε να προσευχηθώ...
και ξαφνικά...
Πρέπει να με πιστέψεις! Γιατί να σου πω ψέμματα;
Σε παρακαλώ, πίστεψέ με!
Περίμενε!
Σε παρακαλώ!
Να σου εξηγήσω.
Κάθεται στο νερό η μεγάλη πόρνη Βαβυλωνία...
μητέρα της πορνείας κι όλων των φρικαλεοτήτων.
Κάθεται πάνω σ'ένα πορφυρό ζώο με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα.
Σε παρακαλώ!
'Οχι σήμερα, σταμάτησέ την!
Είναι μεθυσμένη από το αίμα των αγίων που ξεσκίζει.
Έρχεται από την άβυσσο και πηγαίνει στην κόλαση.
Ο θάνατοςτραγουδά ένα αργό τραγούδι.
Δώσε μου το χέρι σου...
όμορφο και τρυφερό δημιούργημα...
είμαι φίλος, δεν έρχομαι να τιμωρήσω...
να είσαι αισιόδοξος, δεν είμαι άγριος...
κοιμήσου απαλά στα χέρια μου.
'Ηρθε η ώρα να σου εμφανιστώ...
γιατί οι σπόροι πέφτουν απ'το παράθυρο...
κι εσυ τινάζειςτο σεντόνι σου...
Λες και δεν θα ξαπλώσεις ξανά.
Δεν είμαι ένας απλός θεριστής. Δεν είμαι ένας απλός σπορέας.
Πρέπει να είμαι εδώ και να φυλάω.
Ω, ναι! Είμαι εδώ και πρέπει να καταγράφω.
Αυτός εδώ που εγκαταλείπει την ζωή και το σώμα του...
είναι ο Φραντς Μπίμπερκοπφ.
'Οπου κι αν είναι ξέρει πού πάει και τι θέλει.
Αυτό είναι ωραίο τραγούδι. Αλλά το ακούς;
Και τι σημαίνει, το τραγουδά ο θάνατος;
Θέλω απλά να πω την αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι...
ότι ο Φραντς Μπίμπερκοπφ ανήκει στον θάνατο...
σε αυτόν τον θάνατο κι αρχίζει να τον ακούει να τραγουδά.
τραγουδάει σαν τραυλός με συνεχείς επαναλήψεις...
σαν ένα πριόνι που κόβει το ξύλο.
Η δουλειά μου είναι να καταγράφω. Φραντς, θέλειςνα έρθεις σε μένα.
Είχες δίκιο, που ήρθες σε μένα.
Πώςνα προχωρήσει ο άνθρωπος αν δεν ψάχνει τον θάνατο;
Τον πραγματικό θάνατο.
Εσύ φυλαγόσουν όλη σου την ζωή.
η φύλαξη είναι η δειλή ανάγκη των ανθρώπων...
έτσι κάτι μένει στάσιμο και δεν προχωρά.
'Οταν σε εξαπάτησε ο Λούντερς σου μίλησα για πρώτη φορά.
Έπινες και φυλαγόσουν.
Το χέρι σου κόπηκε, η ζωή σου ήταν σε κίνδυνο.
Παραδέξου το, δεν σκέφτηκες στιγμή τον θάνατο.
Σου τα έστειλα όλα, αλλά δεν με αναγνώρισες.
Κι όταν το μάντευες, έτρεχες μακριά μου τρομαγμένος.
Δεν σου πέρασε ποτέ απ'το μυαλό να απορρίψεις τον εαυτό σου.
Κι αυτό που άρχισες, πόνεσες από την δύναμη...
αλλά οι σπασμοί δεν έφυγαν ακόμη.
Δεν έχουν νόημα όλα αυτά, το ένιωσες κι εσύ.
Έρχεται η στιγμή, που δεν έχουν νόημα.
Ο θάνατος δεν τραγουδά απαλά ούτε σε πνίγει με το μαντήλι.
Εγώ είμαι η ζωή και η αληθινή δύναμη.
Θέλω επιτέλους να μην φυλάγομαι πια.
Η δύναμή μου είναι δυνατότερη κι απ' τα ισχυρότερα κανόνια.
Δεν θα ζήσεις μακριά από εμένα.
Θα μάθειςτον εαυτό σου, θα δοκιμαστείς.
Η ζωή δεν αξίζει δίχως εμένα.
Πλησίασέ με για να με δεις...
Για να δεις πως είσαι κάτω στην άβυσσο.
Είναι τόσο σκοτεινά, δεν βλέπω τίποτα.
Έλα πιο κοντά μου.
Τότε θα σου φέξω, τότε θα βρειςτο δρόμο.
Αν δεν τολμάςνα πας στο σκοτάδι, θα σου φέξω...
για να μπορέσεις να έρθεις σε μένα.
-Ο Φραντς φωνάζει. -Φωνάζει και σέρνεται.
Φωνάζει όλη νύχτα. ’ρχισε το βηματισμό.
-Φωνάζει όλη μέρα. -Φωνάζει μέχρι το πρωί.
Αιωρείται, πέφτει, κόβεται.
-Φωνάζει μέχρι το μεσημέρι. -Φωνάζει μέχρι το πρωί.
Νομίζω πως διψάει.
'Ισως δεν διψάει τελικά.
Αιωρείται, κόβεται, κόβεται.
Φωνάζει μέχρι το βράδυ κι έρχεται η νύχτα.
Φωνάζει μεςτη νύχτα.
Υποφέρω.
Είναι καλό που υποφέρεις.
Δεν υπάρχει καλύτερο απ'το να υποφέρεις.
Μην με αφήνειςνα υποφέρω, βάλε ένα τέλος.
Δεν ωφελεί να βάλω τέλος. Τελειώνουν όλα από μόνα τους.
Το έχεις στο χέρι, βάλε ενα τέλος.
Μόνο μια μπάλα έχω στο χέρι.
-Εσύ τα έχεις όλα στο χέρι. -Τ ι έχω στο χέρι;
Βάλε ένα τέλος.
Πού έφτασα; Να στέκομαι εδώ και να μιλάω έτσι μαζί σου...
Να είμαι σαν δήμιος και να πρέπει να σε πνίξω...
σαν δηλητηριώδες εξαντλημένο ζώο.
Σε φώναζα ξανά και ξανά...
Με θεωρείς πικάπ, γραμμόφωνο, που ανοίγεις όποτε σου καπνίσει;
Κι εγώ πρέπει να φωνάζω...
κι αν δεν έχεις όρεξη, με κλείνεις.
Γι'αυτό με πέρασες;
-Τώρα βλέπεις πως είναι αλλιώς. -Μα τι έκανα;
Δεν βασανίστηκα αρκετά;
Δεν ξέρω κανέναν που να του πάνε όλα όπως εμένα...
-Τόσο θλιβερά και αξιολύπητα. -Δεν ήσουν ποτέ εκεί, κάθαρμα.
Σε όλη μου την ζωή δεν είδα κανέναν Φραντς Μπίμπερκοπφ.
Κι όταν σου έστειλα τον Λούντερς, δεν άνοιξες τα μάτια...
δεν έκλεισες σαν σουγιάς...
αλλά έπινες σναπς κι άλλο σναπς, μόνο έπινες.
'Ηθελα να είμαι τίμιος.
Τίμιος, αλλά με πρόδωσε.
Κι εγώ σου λέω ότι δεν άνοιξεςτα μάτια.
Φωνάζειςγια τους απατεώνες και τις πονηριές...
δεν κοιτάςτους ανθρώπους κατά- ματα ούτε ρωτάς πώς και γιατί.
Τι δικαστήςτων ανθρώπων είσαι και δεν τους κοιτάς κατάματα;
'Ησουν τυφλός και αυθάδης...
Ψηλομύτης ο κύριος Μπίμπερκοπφ από την καλή συνοικία...
κι ο κόσμος πρέπει να είναι όπως θέλει αυτός.
Είναι τελείως διαφορετικός, φίλε, και τώρα το βλέπεις.
Δεν νοιάζεται για σένα ο κόσμος.
'Οταν σε πήρε ο Ράινχολντ και σε πέταξε στο αμάξι...
δεν μαζεύτηκες καν.
Κι όταν ήταν κάτω από τις ρόδες ορκίστηκε να είναι δυνατός.
Δεν είπε "Να σκεφτώ μισό λεπτό, να συνέλθω".
'Οχι, είπε "Θέλω να είμαι δυνατός".
Δεν με πρόσεχες όταν μιλούσα, αλλά τώρα με ακούς.
Δεν πρόσεχα; Γιατί το λες;
Και τέλος η Μίτσε. Ντροπή!
-Πες "ντροπή"! Φώναξε "ντροπή"! -Δεν μπορώ. Δεν ξέρω γιατί.
Φώναξε "ντροπή"! 'Ηρθε σε σένα κι ήταν γλυκιά...
σε προστάτευε, σε ευχαριστούσε, αλλά εσύ;
Τι σου ήταν αυτός ο άνθρωπος; Ένας άνθρωπος σαν λουλούδι.
Πας και καυχιέσαι για αυτήν στον Ράινχολντ.
Μπροστά σου η κορυφή όλων των συναισθημάτων.
Αλλά εσύ ήθελες μόνο να είσαι δυνατός.
Χαίρεσαι που ξιφομαχείς με τον Ράινχολντ...
που τον ξεπέρασες και τον εκνευρίζεις με εκείνη.
Σκέψου μήπως φταις εσύ που εκείνη δεν ζει πια.
Και δεν έχυσες ούτε ένα δάκρυ, για κείνη που πέθανε για σένα...
Για ποιον άλλον;
Μόνο φλυαρούσες: Εγώ, εγώ, τι αδικία ζω εγώ.
πόσο εκλεπτισμένος είμαι και πόσο κομψός...
τι τύπος είμαι εγώ.
Πες "ντροπή"! Φώναξε "ντροπή"!
Δεν ξέρω.
Έχασεςτον πόλεμο, τελείωσες, μάζεψέ τα!
Έπαιξες κι έχασες. Τι απατεώνας!
Σου έδωσαν κεφάλι, καρδιά και μάτια και νομίζεις...
ότι θα ήταν καλό να ήσουν τίμιος, αυτό που ονομάζειςτίμιος.
Και δεν βλέπειςτίποτα, δεν ακούς τίποτα και δεν σκέφτεσαι τίποτα.
Και συνεχίζειςνα ζεις. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.
Τι να κάνω λοιπόν; Πες μου, τι να κάνω.
Δεν λέω τίποτα, μην μου μιλάς.
Δεν έχεις κεφάλι, δεν έχεις αφτιά.
Δεν έχειςγεννηθεί καν. Είσαι τερατογένεση με αυθάδεις ιδέες...
Έπρεπε να έχει γεννηθεί ο πάπας Μπίμπερκοπφ...
για να δούμε πώς είναι.
Ο κόσμος χρειάζεται πιο έξυπνους, που βλέπουν πώς είναι...
'Οχι από ζάχαρη, αλλά από ζάχαρη και λάσπη...
'Ολα ανακατεμένα.
Μα...
Δώσε την καρδιά σου, Φραντς.
Για να τελειώσει η ιστορία με σένα.
Για να την πετάξω στην λάσπη, όπου ανήκει.
’φησέ με λίγο να σκεφτώ, μόνο λίγο.
Την καρδιά σου, φίλε.
Μόνο λίγο.
Θα την πάρω την καρδιά σου.
Πιο πέρα, πιο πέρα...
πήγαινε άγριε σκελετέ...
είμαι ακόμη νέος...
Τι ανοησίες είναι αυτές; Δεν έχει νόημα.
Δεν δίνω σε κανέναν άδεια, χρειάζομαι όλους τους άνδρες.
Με καταλάβατε; Δεν δίνω σε κανέναν άδεια.
Έχω δουλειές εδώ. Χρειάζομαι όλους τους άνδρες.
Δως μου το χέρι σου όμορφο και τρυφερό δημιούργημα...
είμαι φίλος, δεν έρχομαι να τιμωρήσω...
να είσαι αισιόδοξος, δεν είμαι άγριος...
κοιμήσου απαλά σταχέρια μου.
Αν κάποιος πει την λέξη "θάνατος"...
δεν μπορεί κανείς να του την πάρει πίσω...
θα τριγυρνάει στο στόμα του...
και θα είναι μια πέτρα...
που δεν θα έχει τροφή.
Πολλοί άνθρωποι πέθαναν με αυτόν τον τρόπο.
Δεν υπήρχε παρακάτω γι'αυτούς.
Δεν ήξεραν...
ότι πρέπει να προκαλέσουν μόνο έναν πόνο στον εαυτό τους...
για να προχωρήσουν...
ότι χρειαζόταν μόνο ένα μικρό βήμα, για να προχωρήσουν...
αλλα δεν μπορούσαν να κάνουν το βήμα...
δεν το ήξεραν, ήταν μια αδυναμία.
'Ηταν ένας σπασμός...
λίγων λεπτών, λίγων δευτερολέπτων και μετά πήγαιναν απέναντι...
εκεί όπου δεν λέγονταν Καρλ, Βίλχελμ, Μίνα, Φραντσίσκα.
Αυτάρεσκοι, σκοτεινοί...
κατακόκκινοι από θυμό και ακαμψία απόγνωσης...
κοιμόνταν στην άλλη πλευρά.
Δεν ήξεραν ότι έπρεπε να γίνουν λευκόπυρροι...
τότε θα μαλάκωναν...
κι όλα θα γίνονταν καινούρια.
Ω, Θεέ μου τόσο μικρό κορίτσι. Θα προσαρμοστεί απέναντι.
Θα πρέπει να είναι φρόνιμη, κι όλα θα πάνε καλά.
Παντού υπάρχουν σπίτια, όπου ζεσταίνονται οι άνθρωποι...
κοιτάζονται γλυκά ή κάθονται δίπλα-δίπλα ψυχρά.
Τρώγλες και μπαρ, όπου ένας παίζει πιάνο...
συνήθως παλιές επιτυχίες, καμιά φορά και καινούριες.
Το ξέρετε αυτό;
Ορίστε!
Μην το σκέφτεστε.
Έλα, θα συνεχίσουμε.
Τι είπε ο θάνατος; Πρέπει να μάθω τι είπε.
Τον ξέρω. Γεια σου Λούντερς.
Αυτόν περίμενα.
Κι είναι τόσο μικρό ανθρωπάκι... και κορδόνια.
Ναι, το έκανε. Την λήστεψε.
Κι όπως κάθομαι στο μπαρ, μπαίνει μέσα ο Λούντερς...
και μόλις με βλέπει, φεύγει αμέσως.
Ο Μαξ μου δίνει ένα γράμμα από εκείνη, που τα εξηγεί όλα.
Τι μου συμβαίνει; Ξαφνικά μου κόπηκαν τα πόδια.
Μου κόπηκαν πραγματικά.
Κι αναρωτιέμαι γιατί...
Γιατί δεν μπορώ να σηκωθώ;
Τι έγινε; Τι έπαθες ξαφνικά;
Αυτό που είπα, δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου.
Δεν γίνεται, δεν κουνιούνται.
Θέλετε ένα κονιάκ; Θάνατος, έτσι;
Βρήκε εσάς προσωπικά;
Τα πόδια μου. Μου έκοψαν τα πόδια. Δεν ξέρω.
Ορίστε!
Εσείς δεν πουλούσατε λουκάνικα εδώ κάποτε;
Βέβαια, από'κει γνωριζόμαστε. Αλλά πάει καιρός.
-Αλλά η... Εννοώ... -Εννοείται την σβάστικα;
Την φοράω τώρα κι είμαι περήφανος.
-Κι εσείςτην φορούσατε κάποτε. -'Οντως.
-Μα είπατε δεν ότι είστε Εβραίος; -Φυσικά.
Αυτό δεν σημαίνει, ότι πρέπει να πάρω λάθος δρόμο.
Τώρα πήρα κι εγώ τον σωστό.
-Καλημέρα. Τι κάνεις; -Δεν είμαι καθόλου καλά.
Γεια μας!
Μην φεύγεις, έλα πάλι εδώ.
Κάθισε στην καρέκλα.
Μην φεύγειςτώρα, τι σου έκανα;
Ας έρθει η νύχτα...
κι ας είναι μαύρη όσο τίποτα.
Ας έρθει η μαύρη νύχτα, τα χωράφια με τον παγετό...
Ας έρθουν τα μοναχικά κεραμιδόσπιτα...
απ'όπου φέγγει το κόκκινο φως.
Ας έρθουν οι παγωμένοι διαβάτες...
οι αμαξάδες που μεταφέρουν λαχανικά στην πόλη...
και τα άλογα τους.
Οι μεγάλες, επίπεδες, βουβές πεδιάδες...
μέσα από τις οποίες περνούν τα προαστιακά τρένα...
ρίχνοντας λευκό φως στο σκοτάδι και στις δυο πλευρές.
Ας έρθουν οι άνθρωποι.
Βουίζει μια κραυγή δυνατή σαν βροντή...
όπως όταν χτυπούν τα ξίφη και φουσκώνει το κύμα...
Αγαπημένη πατρίδα μπορείςνα είσαι ήσυχη...
περήφανη και πιστή στέκει η φρουρά...
η φρουρά στο Ρήνο.
Αίσχος!
Είσαι αλήτης!
Τι θέλεις εδώ; Θεςνα μου κάνειςτον σπουδαίο;
Δεν σε ξεπλένει η βροχή εσένα, παλιάνθρωπε...
Δολοφόνε, εγκληματία!
Καλά που ήρθες. Μου έλειψες.
Έλα, παλιάνθρωπε!
Ακόμη δεν σε έπιασαν;
Πρόσεχε μην σε πιάσουν.
Τι έγινε; Τι είσαι τώρα;
-Δεν είμαι δολοφόνος. -Ποιος μου έδειξε το κορίτσι;
Και ποιος δεν την εκτίμησε;
Ποιος με έβαλε να κρυφτώ κάτω απ'την κουβέρτα, φαφλατά;
-Δεν ήταν λόγος να την σκοτώσεις. -Και τι μ'αυτό;
Κι εσύ παραλίγο να την σκοτώσεις στο ξύλο.
'Ηταν κι άλλη μια, που την έλεγαν 'Ιντα...
τώρα είναι στην αλέα Λάντσμπέργκερ...
Ούτε αυτή πήγε μόνη της στο νεκροταφείο.
Λοιπόν; Τώρα δεν λες τίποτα.
Τι λέει ο κύριος Μπίμπερκοπφ, φαφλατάς στο επάγγελμα;
Με πέταξες κάτω από το αυτοκίνητο.
Αφού είσαι ζώον και μπλέκεσαι μαζί μου.
-Ζώον; -Δεν το πρόσεξες οτι είσαι ζωόν;
Εσύ είσαι στο τρελάδικο κι εγώ είμαι μια χαρά.
Ποιος είναι το ζώον λοιπόν;
Πάλεψε μαζί μου, δείξε μου ποιος είσαι.
-Ο Μπιμπερκοπφούλης; -Γιατί τσίμπησα μαζί σου;
Έλα, δείξε ποιος είσαι.
-Έχεις δύναμη; -Δεν έπρεπε να παλέψω μαζί σου.
Με εκνευρίζεις ακόμη, είσαι καταραμένος.
Δεν έπρεπε να το κάνω. Δεν τα βγάζω πέρα μαζί σου.
Πρέπει να έχεις δύναμη.
Φύγε!
Θέλω να δω έναν άλλο.
-Δεν μπορεί να έρθει ένας άλλος; -Περίμενε, έρχεται άλλος τώρα.
Ποιος νίκησε λοιπόν;
Δεν νίκησα, το ξέρω.
'Ηταν ο χειρότερος αλήτης, που υπάρχει στη γη.
Με εκνεύριζε και με βασάνιζε μέχρι θανάτου.
'Ιντα, τι καλά που ήρθες.
Δεν ήμουν καλά.
Είμαι στο τρελάδικο στο Μπουχ, ξέρεις πού είναι αυτό;
Για παρακολούθηση εκτός κι αν είμαι όντωςτρελός.
Έλα, μην μου γυρνάςτην πλάτη.
Τι κάνει αυτή εδώ;
-Είναι στην κουζίνα; -Ναι, στην κουζίνα.
Πλένει τα πιάτα, περιφέρεται, είναι στην κουζίνα.
Γιατί γέρνει έτσι;
Διπλώνει προς μια πλευρά, λες κι έχει λουμπάγκο.
Τι έχει;
Γέρνει λες και την χτυπάει κάποιος.
Μην την χτυπάς, είναι απάνθρωπο.
’σε το κορίτσι στην ησυχία του. Σήκω φύγε.
Θεέ μου, ποιος σε χτυπάει έτσι;
Στάσου ίσια. 'Ολο διπλώνει.
Δεν μπορεί να σταθεί ίσια. Στάσου ίσια!
Γύρνα και κοίταξέ με!
Μα ποιος σε χτυπάει τόσο φρικτά;
Εσύ, Φραντς. Με χτύπησες μέχρι θανάτου.
'Οχι, δεν το έκανα, αποδείχτηκε δικαστικά.
Προκάλεσα μόνο σωματική βλάβη, δεν φταίω εγώ.
Μην το λες αυτό.
Ναι, με σκότωσες στο ξύλο.
'Οχι!
Καλύτερα να ήμουν νεκρός.
Αυτό δεν το αντέχω.
Ας έρθει κάποιος να με σκοτώσει στο ξύλο.
Δεν φταίω εγώ.
Δεν το ήξερα.
Μην διπλώνεις πια.
Πήγα φυλακή γι'αυτό, εξέτισα την τιμωρία μου.
Έλα λίγο εδώ. Έλα σε μένα.
Δώσε μου το...
Αλλά βγάλε τα γάντια.
Κάθισε λίγο κοντά μου. Μην είσαι τόσο ξένη.
Δως μου ένα φιλί.
Μείνε κοντά μου.
Σε χρειάζομαι, πρέπει να με βοηθήσεις.
Δεν μπορώ. Έχω πεθάνει, το ξέρεις.
Μην φεύγεις. Μείνε κοντά μου.
Θα το ήθελα πολύ, αλλά δεν μπορώ.
Ξέρεις... λόγω του Φράιενβαλντε.
Δεν μου θύμωσες, έτσι;
Είναι απίστευτο τι κάνει ο πόνος στον Φραντς Μπίμπερκοπφ.
Μιλάμε για την εξόντωση, που προκαλεί ο πόνος.
Σπάει, κόβεται, πέφτει, διαλύεται.
Έκαστος στην ώρα του. ο στραγγαλισμός κι η γιατρειά...
το σπάσιμο και το χτίσιμο, το κλάμα και το γέλιο...
ο θρήνος και ο χορός, η αναζήτηση και η απώλεια...
το σκίσιμο και το κλείσιμο.
Είναι ώρα για στραγγαλισμό και θρήνο...
αναζήτηση και απώλεια.
Ο Φραντς παλεύει και περιμένει τον θάνατο.
Σκέφτεται, ο θάνατος, τελειωτικός, πλησιάζει τώρα.
Πέθανε αυτήν την βραδυνή ώρα ο Φραντς Μπίμπερκοπφ...
πρώην μεταφορέας, διαρρήκτης, μούτρο, δολοφόνος.
Ένας άλλος ξάπλωσε στο κρεβάτι που ήταν ξαπλωμένος εκείνος πριν.
Ο άλλος έχει τα ίδια χαρτιά με τον Φραντς, είναι ίδιος...
αλλά σε έναν άλλο κόσμο έχει ένα άλλο όνομα.
Αυτή λοιπόν ήταν η δύση του Φραντς Μπίμπερκοπφ...
τον οποίο ήθελα να περιγράψω από την αποφυλάκισή του...
ως τον θάνατό του στο τρελάδικο στο Μπουχ τον χειμώνα 1928-29.
Τώρα θα παραθέσω μια αναφορά των πρώτων ωρών...
ενός ανθρώπου, που έχει τα ίδια χαρτιά με αυτόν.
Κάθε αρχή είναι δύσκολη. Πατρίδα να είσαι ήσυχη.
Έχω τα μάτια ανοιχτά και δεν θα την πατήσω.
-Έχασε η πόρνη Βαβυλωνία. -Στρίγγλιζε, έκανε φασαρία...
και φώναζε: "Τι κάνεις με αυτόν;"
"Τι κάνεις με αυτόν τον Φραντς Μπίμπερκοπφ;"
Ο θάνατος χτυπάει το ταμπούρλο του.
Δεν βλέπω τι έχει μέσα το κύπελλό σου, ύαινα, είπε.
Έχω τον Φραντς Μπίμπερκοπφ, τον έχω διαλύσει εντελώς.
Αλλά επειδή είναι δυνατός και καλός, θα του δωθεί κι άλλη ζωή.
Τότε κουνήθηκε ο θάνατος...
και κυμάτισε ο τεράστιος γκρίζος μανδύας του.
Φωνές, πυροβολισμοί, θόρυβος, πανηγυρισμοί για τον θάνατο.
Ο ποταμός και λεγεώνες που παρελαύνουν...
μέσα στην παγωνιά και τον παγωμένο αέρα.
'Ηρθαν απ'την Γαλλία, τις οδηγεί ο Μέγας Ναπολέων.
Ο άνεμος φυσά, το χιόνι πέφτει, οι σφαίρες σφυρίζουν.
-Το ζώο αφηνιάζει και χτυπιέται. -Το θύμα, αυτός είναι ο θάνατος.
Το τρένο τρέχει, τα κανόνια βαράνε, οι χειροβομβίδες σκάνε...
Αγαπημένη πατρίδα να είσαι ήσυχη.
Καταλάβαμε τα καταφύγια, έπεσαν οι στρατιώτες.
Ο θάνατοςτινάζει τον μανδύα του και τραγουδά: Ω, ναι, παρελάστε!
Πάμε στον πόλεμο, μαζί μας εκατό τυμπανιστές.
Το ηλιοβασίλεμα και η ανατολή μας οδηγούν στον πρόωρο θάνατο.
Εκατό τυμπανιστές χτυπούν τα τύμπανα...
Αν δεν μας πάνε όλα καλά, θα μας πάνε στραβά.
Ο θάνατος τινάζει τον μανδύα του και τραγουδά: Ω, ναι!
Πάμε στον πόλεμο, μαζί μας εκατό τυμπανιστές.
Εκατό τυμπανιστές χτυπούν τα τύμπανα...
Στον έναν πάνε όλα καλά, στον άλλο στραβά.
Ο ένας μένει όρθιος κι ο άλλος πέφτει κάτω.
Παρελαύνουμε σε εξάδες, δυάδες και τριάδες.
Παρελαύνει η γαλλική και η ρωσική επανάσταση.
Παρελαύνουν οι γεωργοί κι οι βαφτιστές...
'Ολοι ακολουθούν τον θάνατο.
Ακολουθούν πανηγυρισμοί πίσω του.
Πηγαίνουν προς στην ελευθερία.
Αδέρφια στον ήλιο, στην ελευθερία...
εμπρός στο φως.
Ο θάνατος τινάζει τον μανδύα του, γελά, λάμπει, τραγουδά: Ω, ναι!
Και το πεδίο μάχης βουίζει Ω, ναι!
Η κότα αποτελείται από το έξω και το μέσα.
Αν βγάλειςτο έξω μένει το μέσα.
Αν βγάλειςτο μέσα μένει η ψυχή.
Μετά τον θάνατο της ερωμένης σας Εμίλιε Καρζούνκε...
υποφέρατε από πνευματική ασθένεια.
Αλλά σύμφωνα με την πραγματογνωμοσύνη...
είστε και πάλι σε καλή κατάσταση και σε θέση να καταθέσετε.
Η νεκρή, την οποία ονομάζατε Μίτσε...
είχε κατά την γνώμη σας δεσμό με τον κατηγορούμενο;
Ξέρετε ήμαστε καλοί φίλοι, ο κατηγορούμενος κι εγώ.
Αλλά είχε έναν φρικτό, αφύσικο εθισμό στις γυναίκες.
Έτσι έγινε.
Εννοείτε, ότι ήταν κάτι σαν σαδιστής;
Δεν ξέρω αν ήταν επιρρεπής στον σαδισμό.
Υποθέτω ότι η Μίτσε αντιστάθηκε στον Ράινχολντ...
και το έκανε πάνω στην οργή του.
Ξέρετε κάτι για τα νιάτα του;
-'Οχι, δεν τον ήξερα τότε. -Δεν σας διηγήθηκε ποτέ κάτι;
Έπινε;
Παλιότερα δεν έπινε ποτέ, αλλά τελευταία είχε αρχίσει.
Δεν ξέρω πόσο.
Παλιά δεν σήκωνε ούτε μια γουλιά μπίρα.
Έπινε μόνο γκαζόζα και καφέ.
Έπιασαν τον Χέρμπερτ. Έφαγε δυο χρόνια φυλακή.
-Εμένα μου έδωσαν άδεια κυνηγιού. -Το διάβασα στην εφημερίδα.
Παράγραφος 51.
'Ομως είμαι αδύναμος, λόγω του φαγητού στο ίδρυμα.
Το μωρό δεν είναι πια στην κοιλιά σου, έτσι;
Ο κατηγορούμενος Γκότφριντ Μεκ...
αθωώνεται από την κατηγορία του συνεργού στο φόνο της Καρζούνκε.
Ο κατηγορούμενος Ράινχολντ Χόφμαν καταδικάζεται...
για τον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου της πόρνης Εμίλιε Καρζούνκε...
-...σε δεκαετή φυλάκιση. -'Οχι! Δολοφόνε!
Το δικαστήριο αποφάνθηκε δολοφονία εν βρασμώ ψυχής.
Σας διαβάζω την αιτιολογία της απόφασης.
Είναι πορτιέρης σε ένα εργοστάσιο.
Τι είναι η μοίρα;
Αμέσως μετά την δίκη προσέφεραν στον Μπίμπερκοπφ...
μια θέση ως πορτιέρη σε ένα εργοστάσιο.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο να αναφέρουμε για την ζωή του.
Ένας είναι δυνατότερος από μένα.
'Οταν είμαστε δυο είναι δύσκολο να είμαστε δυνατότεροι από μένα.
'Οταν είμαστε δέκα, ακόμη πιο δύσκολο.
'Οταν είμαστε χίλιοι ή ένα εκατομμύριο είναι πολύ δύσκολο.
Αλλά είναι πιο καλά και πιο ωραία να είσαι με άλλους.
Νιώθω και γνωρίζω τα πάντα δυο φορές.
Ένα πλοίο δεν είναι σταθερό χωρίς άγκυρα...
κι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς άλλους ανθρωπους.
Τώρα θα ξέρω καλύτερα, τι είναι σωστό και τι λάθος.
Αγαπημένη πατρίδα μπορείς να είσαι ήσυχη...
Θα κρατήσω τα μάτια ανοικτά και δεν θα την πατήσω σύντομα.
Γι'αυτό τα υπολογίζω όλα ξανά.
Κι όταν έρθει η ώρα και με βολεύει...
θα κατευθυνθώ προςτα εκεί.
Ο άνθρωπος έχει την λογική.
Ενώ τα ζώα φτιάχνουν συντεχνίες.
Ο Μπίμπερκοπφ είναι πορτιέρης, καταγράφει τα νούμερα...
ελέγχει τα οχήματα, βλέπει ποιος μπαίνει, ποιος βγαίνει.
Να είσαι ξύπνιος, κάτι γίνεται σ'αυτή την γη.
Η γη δεν είναι από ζάχαρη.
Αν πετάξουν βόμβεςγκαζιού, θα πνιγώ...
Δεν ξέρει κανείς γιατί τις πέταξαν...
αλλά δεν χρειάζεται.
Είχαμε χρόνο να το φροντίσουμε.
'Οταν γίνεται πόλεμος και τον παίρνουν δεν ξέρει γιατί.
Ο πόλεμος υπάρχει και χωρίς αυτόν...
οπότε φταίει αυτός και καλά να πάθει.
Να είσαι ξύπνιος, δεν είσαι μόνος σου.
Μπορεί να ρίξει χαλάζι και βροχή.
Δεν μπορεί να αμυνθεί κανείς γι'αυτό, αλλά μπορεί για άλλα.
Δεν θα φωνάζει όπως παλιά: Η μοίρα, η μοίρα.
Δεν πρέπει να το λατρεύει κανείς ως μοίρα...
αλλά να το βλέπει, να το ακουμπά, να το καταστρέφει.
Να είσαι ξύπνιος, τα μάτια ανοιχτά, πρόσεχε!
Χίλιοι πάνε μαζί, όποιος δεν προσέχει...
τον κοροϊδεύουν ή τον συλλαμβάνουν.
Τα τύμπανα βουίζουν πίσω του. Παρελάστε! Παρελάστε!
Πηγαίνουμε στον πόλεμο, με εκατό τυμπανιστές.
Το ηλιοβασίλεμα κι η ανατολή μας οδηγούν στον πρόωρο θάνατο.
Ο Μπίμπερκοπφ είναι ένας μικρός υπάλληλος.
Ξέρουμε ό,τι ξέρουμε και το πληρώσαμε ακριβά.
ΤΕΛΟΣ
Απόδοση διαλόγων Κατερίνα Φινέτη
Επιμέλεια Υποτιτλισμού VΙDΕΟΡRΕSS S.Α.