Σε μια παρακμάζουσα κοινωνία, η Τέχνη, εάν είναι ειλικρινής,
πρέπει επίσης να αντανακλά την παρακμή.
Και, αν δεν θέλει να προδώσει την κοινωνική της λειτουργία,
η Τέχνη πρέπει να παρουσιάζει τον κόσμο ως ευμετάβλητο
και να βοηθάει στην αλλαγή του.
- Ernst Fischer
...θανάσιμες αναταραχές εξαιτίας του σχεδίου της κυβέρνησης
να αθετήσει τις πληρωμές των δανείων της...
...είναι ότι η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται
και πρέπει να συνεχίσει να αυξάνεται,
απλώς επειδή υπάρχει μια πλεονασματική προσφορά αγαθών...
...όλο αυτό είναι δανεικό χρήμα...
...και αυτό το χρέος ανήκει σε τράπεζες άλλων χωρών...
...Χ-Ρ-Η-Μ-Α με τη μορφή ενός βολικού προσωπικού δανείου...
...τσιγάρο με φίλτρο που εξασφαλίζει τη γεύση...
...45άρα μπίρα... Είσαι σέξυ;
...σχεδιάζουν οι ΗΠΑ να βομβαρδίσουν το Ιράν;
...η Αμερική χρηματοδοτεί τρομοκρατικές επιθέσεις στο Ιράν...
Λοιπόν, η γιαγιά μου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος.
Μου έμαθε πώς να παίζω το παιχνίδι Monopoly.
Κατανοούσε ότι ο στόχος του παιχνιδιού είναι να αποκτάς.
Συσσώρευε όλα όσα μπορούσε
και τελικά έγινε ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Και μετά μου έλεγε πάντα το ίδιο πράγμα.
Με κοίταζε και μου έλεγε
"κάποτε θα μάθεις να παίζεις το παιχνίδι".
Ένα καλοκαίρι έπαιζα Monopoly σχεδόν κάθε μέρα, όλη τη μέρα
και εκείνο το καλοκαίρι έμαθα να παίζω το παιχνίδι.
Κατάλαβα ότι ο μόνος τρόπος για να κερδίσεις
είναι ν' αφοσιωθείς πλήρως στην απόκτηση.
Κατάλαβα ότι τα χρήματα και οι ιδιοκτησίες,
αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο κερδίζεις.
Μέχρι το τέλος αυτού του καλοκαιριού ήμουν πιο αδίστακτος κι από τη γιαγιά μου.
.
Ήμουν έτοιμος να παρακάμψω τους κανόνες, αν χρειαζόταν, για να κερδίσω εκείνο το παιχνίδι.
Κάθισα, λοιπόν, μαζί της για να παίξω εκείνο το φθινόπωρο.
Της πήρα όλα όσα είχε.
Την είδα να δίνει και το τελευταίο της δολάριο και να εγκαταλείπει απόλυτα ηττημένη.
Και τότε, είχε ακόμα ένα πράγμα να με διδάξει.
Τότε είπε το εξής:
"Τώρα όλα πηγαίνουν πίσω στο κουτί.
Όλα αυτά τα σπίτια και τα ξενοδοχεία.
Όλοι οι σιδηρόδρομοι και οι εταιρείες κοινής ωφέλειας.
Όλη αυτή η περιουσία και όλα αυτά τα υπέροχα χρήματα.
Τώρα πηγαίνουν όλα πίσω στο κουτί.
Τίποτα απ' αυτά δεν ήταν πραγματικά δικό σου.
Τα πήρες όλα πολύ στα σοβαρά για λίγο.
Όμως, αυτά υπήρχαν πολύ πριν καθίσεις εσύ στο τραπέζι
και θα είναι εδώ και αφότου φύγεις. Οι παίκτες αλλάζουν συνεχώς.
Σπίτια και αυτοκίνητα...
...τίτλοι και ρούχα...
...ακόμα και το σώμα σου."
Διότι, η αλήθεια είναι πως όλα όσα αρπάζω και καταναλώνω και αποταμιεύω
θα πάνε πίσω στο κουτί κάποια στιγμή κι εγώ θα τα χάσω όλα.
Οπότε, πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου
όταν, τελικά, πάρεις την απόλυτη προαγωγή,
όταν κάνεις την απόλυτη αγορά,
όταν αγοράσεις το απόλυτο σπίτι,
όταν έχεις εξασφαλίσει την οικονομική σου ασφάλεια
και έχεις ανέβει τη σκάλα της επιτυχίας στο
υψηλότερο σκαλοπάτι που μπορείς να ανεβείς...
..και η έξαψη εξασθενήσει...
- γιατί θα εξασθενήσει -
...τότε τι;
Πόσο μακριά πρέπει να περπατήσεις σε αυτόν το δρόμο
προτού να δεις πού οδηγεί;
Σίγουρα καταλαβαίνεις
ότι ποτέ δεν θα σου φτάνουν αυτά που έχεις.
Γι' αυτό πρέπει να θέσεις στον εαυτό σου την ερώτηση:
"Τι έχει σημασία;"
Είναι Σέξυ!
Είναι Πλούσιες!
Και Είναι Κακομαθημένες!
Το Ν° 1 Σόου της Αμερικής Επέστρεψε!
Η Gentle Machine Productions Παρουσιάζει
Μια Ταινία του Peter Joseph
Όταν ήμουν νέος,
μεγαλώνοντας στη Νέα Υόρκη
αρνήθηκα να ορκιστώ πίστη στη σημαία.
Φυσικά, με έστειλαν στο γραφείο του διευθυντή.
Αυτός με ρώτησε το εξής: "Γιατί δε θέλεις να ορκιστείς πίστη;
Αφού όλοι το κάνουν!"
Του είπα ότι κάποτε όλοι πίστευαν πως η γη είναι επίπεδη,
αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ήταν όντως επίπεδη.
Του εξήγησα ότι η Αμερική οφείλει όλα όσα έχει
σε άλλους πολιτισμούς και άλλα έθνη
.
και ότι θα προτιμούσα να ορκιστώ πίστη
στη Γη και σε όλον τον κόσμο πάνω σε αυτή.
.
Περιττό να πω, δεν άργησα να παρατήσω εντελώς το σχολείο
.
και έστησα ένα εργαστήριο στο δωμάτιό μου.
Εκεί άρχισα να μαθαίνω για την επιστήμη και τη φύση.
.
Τότε συνειδητοποίησα ότι το σύμπαν διέπεται από νόμους
.
και ότι ο άνθρωπος, όπως και η κοινωνία,
.
δεν εξαιρείται από αυτούς τους νόμους.
Τότε, ήρθε το Κραχ του 1929,
το οποίο έφερε αυτό που σήμερα αποκαλούμε
"Μεγάλη Ύφεση".
Μου ήταν δύσκολο να καταλάβω γιατί εκατομμύρια άνθρωποι
ήταν άνεργοι, άστεγοι και πεινασμένοι,
τη στιγμή που όλα τα εργοστάσια υπήρχαν ακόμα.
Οι φυσικοί πόροι ήταν αμετάβλητοι.
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα
ότι οι κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού
ήταν εγγενώς λανθασμένοι.
Σύντομα ακολούθησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος,
όπου διάφορα κράτη ανέλαβαν εκ περιτροπής
να καταστρέψουν συστηματικά το ένα το άλλο.
Αργότερα υπολόγισα ότι όλη η καταστροφή
και οι σπαταλημένοι πόροι που αναλώθηκαν για αυτόν τον πόλεμο
.
θα μπορούσαν εύκολα να είχαν καλύψει κάθε
ανθρώπινη ανάγκη στον πλανήτη.
Από τότε παρακολουθώ την ανθρωπότητα
να προετοιμάζει την ίδια της την εξαφάνιση.
Παρακολουθώ τους πολύτιμους και πεπερασμένους φυσικούς πόρους
να σπαταλούνται και να καταστρέφονται συνεχώς
στο όνομα του κέρδους και της ελεύθερης Αγοράς.
Έχω δει τις κοινωνικές αξίες
να υποβαθμίζονται σε έναν κατά βάση τεχνητό υλισμό
και απερίσκεπτο καταναλωτισμό.
Και παρακολουθώ τις δυνάμεις του χρήματος
να ελέγχουν την πολιτική δομή
των υποτιθέμενων ελεύθερων κοινωνιών.
Είμαι πλέον 94 χρονών
και φοβάμαι ότι η στάση μου είναι ίδια με αυτήν που είχα
.
πριν από 75 χρόνια.
Αυτά τα σκατά πρέπει να φύγουν.
ZEITGEIST
ZEITGEIST: MOVING FORWARD
"Ποτέ μην αμφιβάλλεις ότι μια μικρή ομάδα από σκεπτόμενους,
αφοσιωμένους πολίτες μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Στην πραγματικότητα, μονάχα έτσι γινόταν πάντοτε." - Margaret Mead
.
[Μέρος 1: Ανθρώπινη Φύση]
Λοιπόν, ας πούμε ότι είστε ένας επιστήμονας
και κάποια στιγμή σφηνώνεται στο κεφάλι σας
το αναπόφευκτο δίλημμα "φύση εναντίον ανατροφής",
μία από τις πολύ μεγάλες κόντρες, όπως λέμε Coke εναντίον Pepsi
ή Έλληνες εναντίον Τρώων.
Λοιπόν, το δίλημμα "φύση εναντίον ανατροφής" είναι μέχρι τώρα
μια εντελώς υπεραπλουστευμένη άποψη
για το πού βρίσκονται οι επιρροές...
...επιρροές από το πώς ένα κύτταρο αντιμετωπίζει
μια ενεργειακή κρίση, μέχρι το
τι μας κάνει αυτό που είμαστε στα πιο εξατομικευμένα
επίπεδα της προσωπικότητάς μας.
Και αυτό που έχουμε είναι αυτή η εντελώς λανθασμένη διχοτόμηση
που βλέπει τη φύση ως προκαθορισμένη,
στον πυρήνα της αιτιότητας.
Δηλαδή, η ζωή είναι DNA και ο κώδικας των κωδικών
και το Ιερό Δισκοπότηρο και όλα παρακινούνται από τη φύση.
Από την άλλη, υπάρχει μια πιο κοινωνική επιστημονική αντίληψη
.
η οποία υποστηρίζει τα εξής: "Είμαστε κοινωνικοί οργανισμοί
και η βιολογία είναι για τους μύκητες.
Οι άνθρωποι δεν εξαρτώνται από τη βιολογία."
Προφανώς όμως και οι δύο οπτικές είναι ανόητες.
Σε αντίθεση, αυτό που βλέπουμε είναι
ότι είναι ουσιαστικά αδύνατον να καταλάβουμε πώς λειτουργεί η βιολογία
.
έξω από τα πλαίσια του περιβάλλοντος.
["Είναι Γενετικό"]
Μία από τις πιο τρελές αλλά και πολύ διαδεδομένες
.
και μάλλον επικίνδυνες αντιλήψεις είναι η εξής:
"Α, αυτή η συμπεριφορά είναι γενετική."
Τώρα, τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει διάφορα πράγματα,
.
αν γνωρίζετε σύγχρονη βιολογία, αλλά για
τους περισσότερους εκεί έξω εν συντομία σημαίνει
μια προκαθορισμένη άποψη της ζωής,
η οποία είναι ριζωμένη στη βιολογία και τη γενετική.
Για πολλούς, "γονίδια" σημαίνει πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν.
"Γονίδια" σημαίνει πράγματα που είναι
αναπόφευκτα και είναι άσκοπο
να σπαταλάς πόρους προσπαθώντας να τα φτιάξεις.
Άρα, είναι άσκοπο να προσπαθείς μέσω κοινωνικών ενεργειών να τα βελτιώσεις,
διότι είναι αναπόφευκτα και αμετάβλητα.
Όμως, όλα αυτά είναι μια τεράστια ανοησία.
[Νόσος]
Είναι ευρέως διαδεδομένο ότι
περιπτώσεις όπως η υπερκινητικότητα (ADHD) είναι γενετικά προγραμματισμένες,
ότι περιπτώσεις όπως η σχιζοφρένεια είναι γενετικά προγραμματισμένες.
Η αλήθεια είναι το αντίθετο. Τίποτα δεν είναι γενετικά προγραμματισμένο.
.
Είναι πολύ σπάνιες οι νόσοι - για την ακρίβεια μια μικρή μερίδα
.
με εξαιρετικά αραιή εμφάνιση στο γενικό πληθυσμό -
που είναι πραγματικά γενετικά καθορισμένες.
Οι πιο περίπλοκες περιπτώσεις
μπορεί να έχουν μία προδιάθεση που να έχει ένα γενετικό συστατικό,
όμως η "προδιάθεση" δεν είναι συνώνυμη του "προκαθορισμού".
Ολόκληρη η έρευνα για την πηγή των ασθενειών στο γονιδίωμα
ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία πριν καν το σκεφτεί κανείς,
επειδή οι περισσότερες ασθένειες δεν είναι γενετικά προκαθορισμένες.
Καρδιακές παθήσεις, καρκίνοι, εγκεφαλικά επεισόδια,
ρευματοειδείς συνθήκες, αυτοάνοσες καταστάσεις γενικά,
ψυχικές ασθένειες, εθισμοί...
Τίποτα από αυτά δεν είναι γενετικά καθορισμένο.
Πάρτε τον καρκίνο του μαστού, για παράδειγμα. Από 100 γυναίκες με αυτήν την ασθένεια,
μόνο 7 έχουν τα γονίδια του καρκίνου του μαστού.
Οι 93 δεν το έχουν.
Ακόμη, από τις 100 γυναίκες που έχουν τα γονίδια
δεν προσβάλλονται όλες από τον καρκίνο.
[Συμπεριφορά]
Τα γονίδια δεν είναι πράγματα που απλά μας κάνουν να συμπεριφερόμαστε
με ένα συγκεκριμένο τρόπο ανεξάρτητα από το περιβάλλον μας.
Τα γονίδια μας δίνουν διαφορετικούς τρόπους αντίδρασης στο περιβάλλον μας.
Μάλιστα, φαίνεται πως ορισμένες από τις πρώτες
επιρροές της παιδικής ηλικίας και το είδος της ανατροφής ενός παιδιού
επηρεάζουν τη γονιδιακή έκφραση
ενεργοποιώντας ή απενεργοποιώντας διαφορετικά γονίδια
που σας βάζουν σε μια διαφορετική αναπτυξιακή τροχιά,
η οποία προσαρμόζεται στο είδος του κόσμου που έχετε να αντιμετωπίσετε.
Έτσι, για παράδειγμα,
μια μελέτη που έγινε στο Montreal με θύματα αυτοκτονίας
εξέτασε αυτοψίες του εγκεφάλου αυτών των ανθρώπων.
Aποδείχθηκε ότι, αν ένα θύμα αυτοκτονίας
- αυτά είναι συνήθως νεαροί ενήλικες -
είχε κακοποιηθεί ως παιδί, η κακοποίηση όντως
προκάλεσε μια γενετική αλλαγή στον εγκέφαλο
η οποία δεν υπήρχε στον εγκέφαλο των ανθρώπων που δεν είχαν κακοποιηθεί.
Αυτή είναι μια επιγενετική επιρροή.
"Επί" σημαίνει "πάνω από".
Επομένως, η επιγενετική επιρροή είναι οτιδήποτε συμβαίνει
στο περιβάλλον, το οποίο είτε ενεργοποιεί είτε απενεργοποιεί ορισμένα γονίδια.
Στη Νέα Ζηλανδία έγινε μια μελέτη
σε μια πόλη που ονομάζεται Dunedin
κατά την οποία λίγες χιλιάδες άτομα
μελετήθηκαν από τη γέννηση ως και την τρίτη δεκαετία της ζωής τους.
Αυτό που ανακάλυψαν ήταν ότι μπορούσαν να αναγνωρίσουν
μια γενετική μετάλλαξη, ένα ανώμαλο γονίδιο,
που όντως είχε κάποια σχέση με
την προδιάθεση για άσκηση βίας,
αλλά μόνο αν το άτομο είχε επίσης
υποστεί έντονη κακοποίηση ως παιδί.
Με άλλα λόγια, παιδιά με αυτό το ανώμαλο γονίδιο
δεν είχαν περισσότερες πιθανότητες απ' τους άλλους να γίνουν βίαια
και μάλιστα, είχαν χαμηλότερο ποσοστό βίας
από ανθρώπους με φυσιολογικά γονίδια,
αρκεί να μην είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά.
Ένα ακόμη σπουδαίο παράδειγμα που δείχνει
ότι τα γονίδια δεν είναι το Α και το Ω είναι
μια προχωρημένη τεχνική κατά την οποία μπορείτε να
αφαιρέσετε ένα συγκεκριμένο γονίδιο από ένα ποντίκι
και το ποντίκι και οι απόγονοί του δεν θα έχουν αυτό το γονίδιο.
Θα έχετε "διώξει" αυτό το γονίδιο.
Επομένως, υπάρχει ένα γονίδιο που κωδικοποιεί μια πρωτεΐνη
η οποία έχει να κάνει με τη μάθηση και τη μνήμη.
Και με αυτήν την υπέροχη επίδειξη "διώχνεις" αυτό το γονίδιο
.
και έχεις ένα ποντίκι που δε μαθαίνει τόσο καλά.
"Ω! Μια γενετική βάση για τη νοημοσύνη!"
Αυτό που εκτιμήθηκε πολύ λιγότερο σε αυτήν την ιστορικής σημασίας μελέτη
η οποία προβλήθηκε από διάφορα μέσα μαζικής ενημέρωσης
είναι ότι, αν πάρουμε αυτά τα ποντίκια με γενετική φθορά
και τα μεγαλώσουμε σε ένα πολύ πιο εμπλουτισμένο
και διεγερτικό περιβάλλον από τα κανονικά ποντίκια του εργαστηρίου,
τότε αυτά ξεπερνούν πλήρως το έλλειμμα αυτό.
Άρα, όταν κάποιος λέει με τη σύγχρονη έννοια
"α, αυτή η συμπεριφορά είναι γενετική"
- αν όντως μπορούμε να πούμε ότι αυτή η έκφραση είναι έγκυρη -
αυτό που σας λέει είναι το εξής: "Υπάρχει μια
γενετική συνεισφορά στο πώς αυτός ο οργανισμός ανταποκρίνεται στο περιβάλλον
.
και τα γονίδια μπορεί να επηρεάσουν το πόσο εύκολα
ένας οργανισμός θα χειριστεί μια ορισμένη περιβαλλοντική πρόκληση."
.
Όμως, δεν είναι αυτή η εκδοχή που έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους.
Χωρίς να θέλω να γίνω υπερβολικά δραματικός,
αλλά, αν δεχτούμε την παλιά εκδοχή του "είναι γενετικό",
.
δεν θα απέχουμε πολύ από την ιστορία της Ευγονικής και άλλα τέτοια πράγματα.
.
Πρόκειται για μια ευρέως διαδεδομένη παρανόηση
και είναι, ενδεχομένως, αρκετά επικίνδυνη.
Ένας λόγος που η
βιολογική εξήγηση για τη βία,
ένας λόγος που η υπόθεση αυτή είναι δυνητικά επικίνδυνη
- δεν είναι απλώς παραπλανητική, αλλά μπορεί πραγματικά να κάνει κακό -
.
είναι ότι, εάν το πιστέψετε αυτό, θα μπορούσατε πολύ εύκολα να πείτε τα εξής:
.
"Λοιπόν, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα
για να αλλάξει η προδιάθεση που κάνει τους ανθρώπους να γίνονται βίαιοι.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, εάν οι άνθρωποι γίνονται βίαιοι, είναι να
τους τιμωρούμε, να τους φυλακίζουμε ή να τους εκτελούμε,
.
αλλά δε χρειάζεται να ανησυχούμε για την αλλαγή
του κοινωνικού περιβάλλοντος ή των κοινωνικών συνθηκών
που μπορεί να οδηγήσουν τους ανθρώπους να γίνουν βίαιοι,
επειδή αυτό είναι ασήμαντο."
Το γενετικό επιχείρημα μας επιτρέπει την πολυτέλεια να αγνοήσουμε
περασμένους και τωρινούς ιστορικούς και κοινωνικούς παράγοντες.
Ο Louis Menand,
που έγραφε στο περιοδικό New Yorker, πολύ πανούργα είπε το εξής:
.
"Τα πάντα είναι στα γονίδια... μια εξήγηση για το πώς είναι τα πράγματα
η οποία δεν απειλεί το πώς είναι τα πράγματα.
Γιατί κάποιος να αισθάνεται δυστυχής
ή να δείχνει αντικοινωνική συμπεριφορά, όταν αυτό το άτομο ζει
.
στην πιο ελεύθερη κι ευημερούσα χώρα στη γη;
Δεν μπορεί να φταίει το σύστημα.
Πρέπει να υπάρχει κάποιο ψεγάδι στη φύση του ανθρώπου."
Αυτός είναι ένας καλός τρόπος να το θέσουμε.
Επομένως, το γενετικό επιχείρημα είναι απλώς μια δικαιολογία
η οποία μας επιτρέπει να αγνοούμε
τους κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες
οι οποίοι, ουσιαστικά, βρίσκονται πίσω από πολλές προβληματικές συμπεριφορές.
.
[Αντικείμενο Έρευνας: Εθισμός]
Ο εθισμός συνήθως θεωρείται ζήτημα σχετιζόμενο με τα ναρκωτικά,
.
αλλά κοιτάζοντας ευρύτερα το θέμα εγώ ορίζω τον εθισμό ως οποιαδήποτε συμπεριφορά
.
η οποία σχετίζεται με έντονη επιθυμία, με προσωρινή ανακούφιση,
.
με μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες
και με την εξασθένιση ελέγχου σε κάτι ώστε το άτομο
να εύχεται να το παρατήσει ή να υπόσχεται πως θα το κάνει,
αλλά δεν μπορεί τελικά.
Μόλις το καταλάβετε αυτό, βλέπετε ότι
υπάρχουν πολλοί περισσότεροι εθισμοί από αυτούς που έχουν σχέση με ναρκωτικά.
.
Υπάρχει ο εθισμός στην εργασία, ο εθισμός στην κατανάλωση,
στο διαδίκτυο, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια...
Υπάρχει ο εθισμός στην εξουσία, δηλαδή άνθρωποι που έχουν εξουσία,
αλλά αποζητούν όλο και περισσότερη. Τίποτα δεν είναι αρκετό γι' αυτούς.
Υπάρχει ο εθισμός στην απόκτηση, για παράδειγμα οι εταιρείες που πρέπει να κατέχουν όλο και πιο πολλά.
Υπάρχει ο εθισμός στο πετρέλαιο ή τουλάχιστον στα πλούτη
και στα προϊόντα που γίνονται προσβάσιμα σε μας μέσω του πετρελαίου.
.
Κοιτάξτε τις αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον.
Καταστρέφουμε την ίδια τη γη που κατοικούμε
για χάρη αυτού του εθισμού. Όμως, αυτοί οι εθισμοί
είναι πολύ περισσότερο καταστροφικοί ως προς τις κοινωνικές τους συνέπειες
.
συγκριτικά με την εξάρτηση στην κοκαΐνη ή την ηρωίνη των ασθενών μου στο κέντρο του Eastside.
Παρόλα αυτά [οι εθισμοί αυτοί] ανταμείβονται και θεωρούνται σεβαστοί.
Το διοικητικό στέλεχος που εμφανίζει υψηλότερα κέρδη σε μια εταιρεία καπνού
θα λάβει μια πολύ μεγαλύτερη αμοιβή.
Δεν αντιμετωπίζει νομικές ή άλλου τύπου επιπτώσεις.
Στην πραγματικότητα, είναι ένα σεβαστό μέλος
του διοικητικού συμβουλίου αρκετών άλλων εταιρειών.
Ωστόσο, οι ασθένειες που σχετίζονται με τον καπνό του τσιγάρου
σκοτώνουν 5 ½ εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο κάθε χρόνο.
Στις ΗΠΑ σκοτώνουν 400.000 ανθρώπους τον χρόνο.
Και αυτοί οι άνθρωποι είναι εθισμένοι σε τι; Στο κέρδος.
Σε τέτοιο βαθμό είναι εθισμένοι
που στην πραγματικότητα αρνούνται
τις συνέπειες των δραστηριοτήτων τους,
κάτι που είναι τυπικό για τους εθισμένους, να είναι σε άρνηση δηλαδή.
Και αυτό είναι κάτι το σεβαστό. Είναι σεβαστό
να είσαι εθισμένος στο κέρδος, όποιο κι αν είναι το κόστος.
Έτσι, το τι είναι αποδεκτό και τι είναι σεβαστό
είναι ένα άκρως αυθαίρετο φαινόμενο στην κοινωνία μας
και φαίνεται πως όσο μεγαλύτερη είναι η ζημιά
τόσο πιο σεβαστός γίνεται ο εθισμός.
[Ο Μύθος]
Υπάρχει ένας διαδεδομένος μύθος πως τα ναρκωτικά είναι από μόνα τους εθιστικά.
Στην ουσία, ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών στηρίζεται στην ιδέα
ότι, αν απαγορεύσεις την πηγή των ναρκωτικών,
μπορείς έτσι να αντιμετωπίσεις τον εθισμό.
Όμως, αν δούμε τον εθισμό υπό την ευρύτερη έννοια,
βλέπουμε πως τίποτα δεν είναι εθιστικό από μόνο του.
Καμία ουσία, κανένα ναρκωτικό δεν είναι από μόνο του εθιστικό
και καμία συμπεριφορά δεν είναι εθιστική από μόνη της.
Πολλοί άνθρωποι μπορούν να αγοράζουν χωρίς να γίνονται εθισμένοι στις αγορές.
Δεν γίνονται όλοι εθισμένοι στο φαγητό.
Δε γίνεται αλκοολικός όποιος πίνει ένα ποτήρι κρασί.
Επομένως, το πραγματικό ζήτημα είναι το τι κάνει τους ανθρώπους ευάλωτους,
επειδή ο συνδυασμός ενός ευάλωτου ατόμου
με την εν δυνάμει εθιστική ουσία ή συμπεριφορά
οδηγεί στην πλήρη εκδήλωση του εθισμού.
Με δυο λόγια, το θέμα δεν είναι η εθιστικότητα μίας ουσίας
αλλά η ευαισθησία του ατόμου που τον οδηγεί
στο να εθιστεί σε μια συγκεκριμένη ουσία ή συμπεριφορά.
[Περιβάλλον]
Αν θέλουμε, λοιπόν, να κατανοήσουμε τι
κάνει μερικούς ανθρώπους ευαίσθητους,
πρέπει να κοιτάξουμε στην εμπειρία της ζωής.
Η παλιά ιδέα - αν και παλιά, παραμένει ευρέως αποδεκτή -
ότι οι εθισμοί οφείλονται σε κάποια γενετική αιτία
είναι, απλώς, επιστημονικά αβάσιμη.
Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι
ορισμένες εμπειρίες ζωής κάνουν τους ανθρώπους ευάλωτους.
Αυτές οι εμπειρίες όχι μόνο διαμορφώνουν την
προσωπικότητα και τις ψυχολογικές ανάγκες του ατόμου
αλλά και το ίδιο του το μυαλό με συγκεκριμένους τρόπους.
Αυτή η διαδικασία αρχίζει στη μήτρα.
[Πριν τη Γέννηση]
Έχει αποδειχθεί, για παράδειγμα,
ότι, αν οι μητέρες αγχωθούν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης,
τα παιδιά τους είναι πιο πιθανό να έχουν χαρακτηριστικά
που τα προδιαθέτουν σε εθισμούς.
Αυτό γίνεται επειδή η ανάπτυξη διαμορφώνεται
από το ψυχολογικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Άρα η βιολογία των ανθρώπων επηρεάζεται πολύ και
"προγραμματίζεται" από τις εμπειρίες της ζωής αρχίζοντας από τη μήτρα.
Το περιβάλλον δεν αρχίζει με τη γέννηση.
Το περιβάλλον αρχίζει από τη στιγμή που έχεις ένα περιβάλλον.
Από τη στιγμή που είσαι έμβρυο υποβάλλεσαι σε
ό,τι πληροφορία έρχεται μέσω του οργανισμού της μητέρας.
Το ίδιο και οι ορμόνες, τα επίπεδα των θρεπτικών ουσιών...
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού
είναι κάτι που ονομάζεται "Ολλανδικός Χειμώνας της Πείνας".
Το 1944 οι Ναζί καταλαμβάνουν την Ολλανδία
και για διάφορους λόγους αποφασίζουν να πάρουν όλο το φαγητό
και να το στείλουν στη Γερμανία.
Για τρεις μήνες όλοι εκεί λιμοκτονούν.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα.
Το φαινόμενο του "Ολλανδικού Χειμώνα της Πείνας" είναι το εξής:
Αν ήσουν ένα έμβρυο στο δεύτερο ή τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης κατά τη διάρκεια του λιμού,
το σώμα σου "έμαθε" κάτι μοναδικό σε αυτό το διάστημα.
Απ' ότι φαίνεται, κατά το δεύτερο και τρίτο τρίμηνο το σώμα σου
προσπαθεί να μάθει διάφορα πράγματα για το περιβάλλον όπως τα εξής:
"Πόσο απειλητικό είναι το μέρος εκεί έξω;
Πόσο άφθονο; Πόσα θρεπτικά συστατικά παίρνω
από τον οργανισμό της μητέρας;"
Αν είσαι ένα έμβρυο που λιμοκτονεί εκείνη την περίοδο,
το σώμα σου προγραμματίζεται από εκεί και πέρα να είναι
πάρα πολύ φειδωλό με τα ζάχαρα και τα λίπη
και άρα αποθηκεύεις όσο περισσότερα μπορείς.
Αν ήσουν έμβρυο με σύνδρομο Ολλανδικού Χειμώνα της Πείνας, μετά από μισό αιώνα
και με όλους τους άλλους παράγοντες ίδιους, είναι πιο πιθανό να έχεις
.
υψηλή αρτηριακή πίεση, παχυσαρκία ή μεταβολικό σύνδρομο.
Σ' αυτό το παράδειγμα, λοιπόν, το περιβάλλον εμφανίζεται σε ένα πολύ αναπάντεχο μέρος.
Μπορείς να ασκήσεις ψυχολογική πίεση σε ζώα στο εργαστήριο όταν κυοφορούν
και οι απόγονοί τους θα είναι πιο πιθανό
να χρησιμοποιήσουν κοκαΐνη και αλκοόλ ως ενήλικες.
Μπορείς να ασκήσεις ψυχολογική πίεση στις μητέρες. Για παράδειγμα, σε μια βρετανική έρευνα,
γυναίκες που είχαν κακοποιηθεί στην εγκυμοσύνη
είχαν υψηλότερα επίπεδα
της ορμόνης άγχους "κορτιζόλης" στον πλακούντα τους κατά τη γέννηση
και τα παιδιά τους ήταν πιο πιθανό να έχουν
προδιάθεση για εθισμούς στα 7 ή 8 τους χρόνια.
Άρα, το άγχος ετοιμάζει ήδη το έδαφος από τη μήτρα
για κάθε είδους ψυχικά προβλήματα.
Υπάρχει μια ισραηλινή έρευνα που έγινε σε παιδιά
γυναικών που ήταν έγκυοι
πριν από την έναρξη του πολέμου του 1967.
Αυτές οι γυναίκες, φυσικά, ήταν πολύ αγχωμένες
και οι απόγονοί τους, τελικά, έχουν μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης σχιζοφρένειας
από το μέσο πληθυσμό.
Συνεπώς, τώρα υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι οι προγεννητικές επιδράσεις
έχουν τεράστιο αντίκτυπο στο αναπτυσσόμενο ανθρώπινο ον.
[Νηπιακή Ηλικία]
Το επιχείρημα περί ανθρώπινης ανάπτυξης και συγκεκριμένα
της ανάπτυξης του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι ότι είναι αποτέλεσμα
κυρίως της επίδρασης του περιβάλλοντος και κυρίως μετά τη γέννηση.
.
Τώρα, αν μας συγκρίνεις με ένα άλογο,
που μπορεί να τρέξει την πρώτη μέρα της ζωής του,
βλέπουμε ότι δεν εξελισσόμαστε πολύ γρήγορα.
Δεν μπορούμε να επιτύχουμε επαρκή νευρολογικό συντονισμό,
ισορροπία, μυϊκή δύναμη και οπτική οξύτητα
πριν γίνουμε ενάμισι ή δύο χρονών.
Αυτό συμβαίνει επειδή η ανάπτυξη του εγκεφάλου στο άλογο
γίνεται μέσα στην ασφάλεια της μήτρας,
ενώ στο ανθρώπινο ον πρέπει να γίνει μετά τη γέννηση
και αυτό έχει να κάνει με μια απλή εξελικτική λογική.
Δηλαδή, καθώς το κεφάλι μεγαλώνει, κάτι που μας κάνει ανθρώπινα όντα,
η ραγδαία ανάπτυξη του πρόσθιου εγκεφάλου είναι
αυτό που δημιουργεί το ανθρώπινο είδος στην πραγματικότητα...
Παράλληλα, περπατάμε σε δύο πόδια, έτσι η λεκάνη στενεύει
για να μας το επιτρέψει. Έτσι τώρα έχουμε πιο στενή λεκάνη, μεγαλύτερο κεφάλι...
.
Μπίνγκο! Πρέπει να γεννηθούμε πρόωρα.
Και αυτό σημαίνει ότι η ανάπτυξη του εγκεφάλου, που στα άλλα ζώα
συμβαίνει στη μήτρα, σε εμάς συμβαίνει μετά τη γέννηση
.
και μάλιστα μεγάλο μέρος της συμβαίνει υπό την επίδραση του περιβάλλοντος.
Η έννοια του "Νευρωνικού Δαρβινισμού" σημαίνει
ότι τα κυκλώματα που θα λάβουν τα κατάλληλα ερεθίσματα από το περιβάλλον
θα αναπτυχθούν τέλεια, ενώ εκείνα που δεν θα λάβουν κατάλληλα ερεθίσματα
δεν θα αναπτυχθούν τέλεια ή ίσως και καθόλου.
Αν πάρεις ένα παιδί με τέλεια όραση εκ γενετής
και το βάλεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο για πέντε χρόνια,
θα τυφλωθεί και θα παραμείνει έτσι ως το τέλος της ζωής του,
διότι τα νευρωνικά κυκλώματα της όρασης απαιτούν κύματα φωτός για να αναπτυχθούν
και χωρίς αυτά, ακόμα και τα στοιχειώδη κυκλώματα
που υπάρχουν και είναι ενεργά κατά τη γέννηση
θα ατροφήσουν και θα πεθάνουν και δεν θα αναπτυχθούν καινούρια.
[Μνήμη]
Υπάρχει ένας σημαντικός τρόπος με τον οποίο
πρώιμες εμπειρίες διαμορφώνουν την ενήλικη συμπεριφορά...
...και ειδικότερα
πρώιμες εμπειρίες για τις οποίες δεν υπάρχει καμία ανάμνηση.
Αποδεικνύεται ότι υπάρχουν δύο είδη μνήμης.
Υπάρχει η "δηλωτική" μνήμη, που είναι η ανάκληση,
όταν δηλαδή μπορείς να θυμηθείς γεγονότα,
λεπτομέρειες, επεισόδια, συνθήκες.
Όμως, η δομή του εγκεφάλου που ονομάζεται "ιππόκαμπος",
ο οποίος κωδικοποιεί την ανάκληση της μνήμης,
δεν αρχίζει καν να αναπτύσσεται πλήρως μέχρι τον πρώτο ενάμιση χρόνο
και δεν είναι ανεπτυγμένος πλήρως μέχρι πολύ αργότερα.
Γι'αυτό το λόγο σχεδόν κανείς δεν έχει αναμνήσεις
για γεγονότα πριν απ' όταν ήταν 18 μηνών.
Όμως, υπάρχει ένα άλλο είδος μνήμης που ονομάζεται "άδηλη" μνήμη,
.
η οποία στην πραγματικότητα είναι μια συναισθηματική μνήμη
όπου το συναισθηματικό αντίκτυπο και η ερμηνεία που δίνει το παιδί
σε αυτές τις συναισθηματικές εμπειρίες είναι ριζωμένα στον εγκέφαλο
με τη μορφή νευρωνικών κυκλωμάτων που είναι έτοιμα να ενεργοποιηθούν χωρίς κάποια συγκεκριμένη ανάκληση.
.
Για να σας δώσω ένα σαφές παράδειγμα, άνθρωποι που έχουν υιοθετηθεί
.
έχουν πολύ συχνά μία δια βίου αίσθηση της απόρριψης.
Δεν μπορούν να θυμηθούν την υιοθεσία.
Δεν μπορούν να θυμηθούν το διαχωρισμό από τη βιολογική μητέρα,
διότι τότε δεν είχαν το όργανο που αποτυπώνει τις αναμνήσεις.
Όμως, η συναισθηματική μνήμη του διαχωρισμού και της απόρριψης
είναι βαθιά ριζωμένη στους εγκεφάλους τους.
Ως εκ τούτου, είναι πολύ πιο πιθανό να βιώσουν μια αίσθηση απόρριψης
.
και μία έντονη συναισθηματική διαταραχή,
όταν αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως απορριπτέους σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε ανθρώπους που είναι υιοθετημένοι,
αλλά είναι ιδιαίτερα ισχυρό σε αυτούς
εξαιτίας της λειτουργίας της άδηλης μνήμης.
Οι άνθρωποι που είναι εθισμένοι - με βάση
την ερευνητική βιβλιογραφία και την εμπειρία μου -
οι σκληροπυρηνικοί εθισμένοι, σχεδόν όλοι
είχαν κακοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό όταν ήταν παιδιά
ή υπέστησαν κάποια σοβαρή συναισθηματική απώλεια.
Οι συναισθηματικές ή άδηλες αναμνήσεις τους
είναι εκείνες ενός κόσμου που δεν είναι ασφαλής
ούτε υποστηρικτικός, με κηδεμόνες που δεν μπορείς να εμπιστευθείς
και σχέσεις που δεν είναι
αρκετά ασφαλείς για να ανοιχτείς πολύ.
Ως εκ τούτου, τείνουν να αντιδρούν
κρατώντας τους εαυτούς τους μακριά από πραγματικά στενές προσωπικές σχέσεις.
.
Συνεπώς, δεν εμπιστεύονται κηδεμόνες, ιατρούς
και άλλους ανθρώπους που προσπαθούν να τους βοηθήσουν
και γενικά βλέπουν τον κόσμο ως ένα επικίνδυνο μέρος.
Και αυτό είναι αυστηρά μία λειτουργία της άδηλης μνήμης,
η οποία μερικές φορές σχετίζεται με γεγονότα που οι άνθρωποι δεν μπορούν καν να θυμηθούν.
[Επαφή]
Βρέφη που έχουν γεννηθεί πρόωρα συχνά βρίσκονται σε θερμοκοιτίδες
και σε διαφόρων τύπων μηχανήματα
για εβδομάδες ή ίσως και μήνες.
Είναι πλέον γνωστό ότι, εάν αυτά τα παιδιά
τα αγγίζει κάποιος και τα χαϊδεύει στην πλάτη για μόνο δέκα λεπτά τη μέρα,
αυτό προάγει την εγκεφαλική τους ανάπτυξη.
Άρα, η ανθρώπινη επαφή είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη
και πράγματι, τα βρέφη που δεν έχουν αγγιχτεί ποτέ θα πεθάνουν.
Τόσο θεμελιώδης είναι η ανάγκη
της επαφής για τα ανθρώπινα όντα.
Στην κοινωνία μας, υπάρχει μια ατυχής τάση
να λέμε στους γονείς να μην παίρνουν τα παιδιά αγκαλιά, να μην τα κρατάνε,
να μην παίρνουν αγκαλιά τα μωρά που κλαίνε από φόβο μήπως τα καλομάθουν
ή για να τα ενθαρρύνουν να κοιμούνται το βράδυ να μην τα παίρνουν αγκαλιά,
.
το οποίο είναι ακριβώς το αντίθετο από ό,τι χρειάζεται ένα παιδί.
Και αυτά τα παιδιά ίσως να ξαναπέσουν για ύπνο επειδή παραιτούνται
και τα μυαλά τους απλά "σβήνουν" ως αντίδραση
για να αμυνθούν έναντι στην ευάλωτη θέση που βρίσκονται,
αφού έχουν ουσιαστικά εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους.
Όμως, αυτό που θα αποτυπωθεί στις άδηλες μνήμες τους είναι
η εικόνα ενός κόσμου που δεν δίνει δεκάρα.
[Παιδική Ηλικία]
Πολλές από αυτές τις διαφορές χτίζονται από πολύ νωρίς στη ζωή.
Κατά κάποιον τρόπο, η εμπειρία των γονέων στις αντίξοες συνθήκες,
δηλαδή το κατά πόσον η ζωή είναι εύκολη ή δύσκολη, μεταδίδεται στα παιδιά
.
είτε μέσω της μητρικής κατάθλιψης
είτε μέσω της κακομεταχείρησης των παιδιών από τους γονείς, επειδή
.
είχαν δύσκολη μέρα ή απλά επειδή ήταν πολύ κουρασμένοι στο τέλος της μέρας.
Όλα αυτά έχουν πολύ ισχυρές επιδράσεις
στον "προγραμματισμό" της παιδικής ανάπτυξης, για την οποία πλέον γνωρίζουμε πολλά.
Όμως, αυτή η πρώιμη ευαισθησία δεν είναι απλά ένα εξελικτικό λάθος.
Υφίσταται επίσης σε πολλά διαφορετικά είδη.
Ακόμα και στα νεαρά φυτά, υπάρχει μια πρώιμη διαδικασία προσαρμογής
στο περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουν.
Όμως στους ανθρώπους, η προσαρμογή γίνεται στην ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων.
Κι έτσι, από νωρίς στη ζωή,
το πόση φροντίδα, πόση σύγκρουση, πόση προσοχή λαμβάνεις
είναι μια πρόγευση για το είδος του κόσμου στο οποίο μάλλον θα μεγαλώσεις.
Μεγαλώνεις σε έναν κόσμο όπου
πρέπει να παλέψεις για ό,τι μπορείς να αποκτήσεις, πρέπει να φυλάς τα νώτα σου,
πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου και να μάθεις να μην εμπιστεύεσαι άλλους;
Ή μήπως μεγαλώνεις σε μια κοινωνία που βασίζεται
στην ανταπόδοση, την αμοιβαιότητα και τη συνεργασία, όπου η συμπόνια είναι σημαντική
και η ασφάλειά σου εξαρτάται από τις καλές σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους;
Αυτό διαμορφώνει μια πολύ διαφορετική συναισθηματική και νοητική ανάπτυξη
.
και με αυτό ακριβώς σχετίζεται η πρώιμη ευαισθησία.
Η προσοχή των γωνέων είναι, σχεδόν πάντα, αρκετά ασυναίσθητα
ένα σύστημα μετάδοσης αυτής της εμπειρίας στα παιδιά
για το είδος του κόσμου στον οποίο βρίσκονται.
Ο μεγάλος Βρετανός παιδοψυχίατρος D.W. Winnicott είπε
ότι, βασικά, δύο πράγματα μπορούν να πάνε στραβά κατά την παιδική ηλικία.
Το ένα είναι ότι μπορεί να συμβούν πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να συμβούν
και το δεύτερο είναι ότι μπορεί να μην συμβούν πράγματα που έπρεπε να έχουν συμβεί.
Στην πρώτη κατηγορία βρίσκονται οι δραματικές και βάναυσες εμπειρίες
καθώς και οι εμπειρίες εγκατάλειψης που έχουν
οι ασθενείς μου από το κεντρικό Eastside και πολλοί εθισμένοι χρήστες.
Αυτοί εμπίπτουν στην κατηγορία με τα πράγματα που δεν έπρεπε να συμβούν.
Στην άλλη κατηγορία ανήκει η εναρμονισμένη, χωρίς πίεση,
συνεχής προσοχή από τον γονέα, την οποία κάθε παιδί έχει ανάγκη
.
αλλά συχνά δεν λαμβάνει.
Δεν κακοποιούνται, δεν αμελλούνται
και δεν τραυματίζονται ψυχικά.
Όμως αυτό που έπρεπε να συμβεί
- η παρουσία ενός συναισθηματικά διαθέσιμου και στοργικού γονέα -
απλά δεν είναι διαθέσιμο γι' αυτά εξαιτίας
των κοινωνικών πιέσεων και του γονεϊκού περιβάλλοντος.
Ο ψυχολόγος Allan Schore το αποκαλεί "Εγκατάλειψη Εγγύτητας",
όταν δηλαδή ο γονέας είναι φυσικά παρών αλλά συναισθηματικά απών.
.
Έχω ξοδέψει
σχεδόν τα τελευταία 40 χρόνια της ζωής μου
δουλεύοντας με τους πιο βίαιους ανθρώπους που παράγει η κοινωνία μας,
δηλαδή φονιάδες, βιαστές και τα λοιπά,
προσπαθώντας να κατανοήσω τι προκαλεί αυτήν τη βία.
Διαπίστωσα ότι οι πιο βίαιοι εγκληματίες στις φυλακές μας
υπήρξαν και οι ίδιοι θύματα
ενός βαθμού παιδικής κακοποίησης, ο οποίος ξεπερνούσε
οτιδήποτε είχα φανταστεί ποτέ ως κακοποίηση.
Δεν είχα καμία ιδέα του μεγέθους
της αθλιότητας με την οποία τα παιδιά της κοινωνίας μας
συχνά αντιμετωπίζονται.
Οι πιο βίαιοι άνθρωποι που είδα ήταν οι ίδιοι επιζώντες
μιας δολοφονικής απόπειρας εναντίον τους, συχνά από τα χέρια των γονέων τους
ή άλλων ανθρώπων στο κοινωνικό τους περιβάλλον
ή ήταν οι επιζώντες από οικογένειες που σκοτώθηκαν
τα πιο κοντινά τους πρόσωπα από άλλους ανθρώπους.
Ο Βούδας υποστήριζε ότι τα πάντα εξαρτώνται από όλα τα άλλα.
Έλεγε "το ένα περιέχει τα πολλά και τα πολλά περιέχουν το ένα".
Δηλαδή, δεν μπορείς να κατανοήσεις τίποτα, αν το απομονώσεις από το περιβάλλον του.
Για παράδειγμα, το φύλλο περιέχει προφανώς τον ήλιο, τον ουρανό και τη γη.
Αυτό βέβαια έχει πλέον αποδειχθεί ότι είναι αλήθεια γενικά
αλλά και ειδικά όταν πρόκειται για την ανθρώπινη ανάπτυξη.
Ο σύγχρονος επιστημονικός όρος για αυτό
είναι η "βιο-ψυχο-κοινωνική" φύση της ανθρώπινης ανάπτυξης,
σύμφωνα με την οποία η βιολογία των ανθρώπινων όντων
εξαρτάται κατά πολύ από την αλληλεπίδρασή τους με
το κοινωνικό και ψυχολογικό περιβάλλον τους.
Συγκεκριμένα, ο ψυχίατρος και ερευνητής
Daniel Siegel στο Πανεπιστήμιο UCLA του Los Angeles στην California
έχει επινοήσει τη φράση "Διαπροσωπική Νευροβιολογία",
με την οποία θέλει να πει ότι ο τρόπος που λειτουργεί το νευρικό μας σύστημα
εξαρτάται κατά πολύ από τις προσωπικές μας σχέσεις,
καταρχήν, με αυτούς που έχουν τη γονική μέριμνα,
κατά δεύτερον, με άλλα σημαντικά
κοντινά πρόσωπα στη ζωή μας
και τρίτον, με το σύνολο της κουλτούρας μας.
Έτσι, λοιπόν, δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τη
νευρολογική λειτουργία ενός ανθρώπου
από το περιβάλλον στο οποίο αυτός ή αυτή μεγάλωσε
και στο οποίο συνεχίζει να βρίσκεται.
Μάλιστα αυτό ισχύει καθ' όλη τη διάρκεια του κύκλου ζωής.
Ιδίως ισχύει όταν είμαστε
εξαρτώμενοι και ανήμποροι, στη φάση που το μυαλό μας αναπτύσσεται,
αλλά ισχύει ακόμη και για ενήλικες, ακόμη και προς το τέλος της ζωής.
[Πολιτισμός]
Τα ανθρώπινα όντα έχουν ζήσει σχεδόν σε κάθε είδους κοινωνία.
Από τις πιο ισότιμες,
- οι κοινωνίες κυνηγών και τροφοσυλλεκτών φαίνεται ότι ήταν πολύ ισότιμες -
βασισμένες στο μοίρασμα της τροφής, στην ανταλλαγή δώρων...
...μικρές ομάδες ανθρώπων που ζούσαν
πρωτίστως από την αναζήτηση τροφής και λίγο από το κυνήγι,
κυρίως μεταξύ ανθρώπων που
γνωρίζονταν τουλάχιστον καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους,
αν όχι μεταξύ τρίτων ή κοντινότερων ξαδέλφων...
...σε έναν κόσμο στον οποίο υπάρχει μεγάλη
ρευστότητα μεταξύ των διαφόρων ομάδων,
σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν και
πάρα πολλά στοιχεία υλικού πολιτισμού...
Έτσι έχουν περάσει οι άνθρωποι το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωποειδούς ιστορίας τους.
Δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει ότι αυτά τα στοιχεία δημιουργούν έναν πολύ διαφορετικό κόσμο.
Ένα από τα πράγματα που έχεις ως αποτέλεσμα είναι η πολύ λιγότερη βία.
Η οργανωμένη ομαδική βία δεν είναι
κάτι που συνέβαινε εκείνη την περίοδο
της ανθρώπινης ιστορίας και αυτό είναι ξεκάθαρο.
Οπότε, τι κάναμε λάθος;
Η βία δεν είναι καθολική. Δεν είναι συμμετρικά κατανεμημένη
σε όλο το ανθρώπινο είδος. Υπάρχει τεράστια διακύμανση
στο μέγεθος της βίας σε διάφορες κοινωνίες.
Υπάρχουν ορισμένες κοινωνίες οι οποίες δεν έχουν σχεδόν καθόλου βία.
Υπάρχουν και άλλες που είναι αυτοκαταστροφικές.
Μερικές από τις αναβαπτιστικές θρησκευτικές
ομάδες είναι εξ ολοκλήρου αυστηρά ειρηνιστές,
όπως οι Amish, οι Mennonites, οι Hutterites...
Μεταξύ κάποιων τέτοιων ομάδων, όπως στους Hutterites,
δεν υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις ανθρωποκτονιών.
Κατά τη διάρκεια των μεγάλων πολέμων μας, όπως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος,
όταν οι άνθρωποι καλούνταν σε στράτευση,
αυτοί αρνούνταν να υπηρετήσουν στον στρατό.
Προτιμούσαν να πάνε στη φυλακή παρά να υπηρετήσουν στον στρατό.
Στiς κοινότητες Kibbutzim, στο Ισραήλ,
το επίπεδο της βίας είναι τόσο χαμηλό, ώστε τα ποινικά δικαστήρια του Ισραήλ
στέλνουν συχνά βίαιους παραβάτες,
ανθρώπους που έχουν διαπράξει εγκλήματα,
να ζήσουν στις Kibbutzim προκειμένου να
μάθουν πώς να ζουν μια μη-βίαιη ζωή,
επειδή έτσι ζουν οι άνθρωποι εκεί.
Συνεπώς, η συμπεριφορά μας διομορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από την κοινωνία.
Οι κοινωνίες μας, με την ευρύτερη έννοια, περιλαμβάνουν τις θεολογικές μας
τις μεταφυσικές μας, τις γλωσσικές μας επιρροές και τα λοιπά.
Οι κοινωνίες συντελούν στη διάπλαση της εικόνας που έχουμε για τη ζωή,
για παράδειγμα κατά πόσο πιστεύουμε ότι πρόκειται περί αμαρτίας ή περί ομορφιάς
ή αν η μετά θάνατον ζωή φέρει κάποιο τίμημα
για το πώς ζούμε τη ζωή μας ή αν είναι άνευ σημασίας.
Γενικά, διάφορες μεγάλες κοινωνίες
θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ατομικιστικές ή συλλογικές και
"βγάζουν" πολύ διαφορετικούς ανθρώπους και διαφορετικές νοοτροπίες
.
και υποψιάζομαι και διαφορετικά μυαλά.
Εμείς στην Αμερική βρισκόμαστε σε μία από τις πιο ατομικιστικές κοινωνίες
και ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που σου επιτρέπει να ανέλθεις
ολοένα και πιο ψηλά στις βαθμίδες της πυραμίδας
και το θέμα είναι ότι συνοδεύεται από ολοένα και λιγότερες δικλείδες ασφαλείας.
Εξ ορισμού, όσο πιο διαστρωματωμένη είναι μία κοινωνία
τόσο λιγότερους ανθρώπους βλέπεις ως ισότιμους και τόσο λιγότεροι είναι οι άνθρωποι με τους οποίους
έχεις μια συμμετρική, αμοιβαία σχέση.
Αντιθέτως, [στον καπιταλισμό] το μόνο που υπάρχει είναι πολλές διαβαθμίσεις και ατελείωτες ιεραρχίες.
Ένας κόσμος στον οποίον έχεις λιγότερους ανταποδοτικούς συνεργάτες
είναι ένας κόσμος με πολύ λιγότερο αλτρουισμό.
[Ανθρώπινη Φύση]
Έτσι, αυτό μας φέρνει σε μια εντελώς απίθανη συγκυρία, όπου
πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε από επιστημονικής άποψης
ποια είναι η φύση της ανθρώπινης φύσης.
Ξέρετε, μέχρι ένα βαθμό
η φύση της φύσης μας δεν πρέπει να
περιορίζεται ιδιαίτερα από τη φύση μας.
To ανθρώπινο είδος έχει πολύ μεγαλύτερη κοινωνική
μεταβλητότητα από οποιοδήποτε άλλο είδος στη φύση.
Περισσότερα συστήματα πεποιθήσεων, συμπεριφορών, οικογενειακών δομών
τρόπων ανατροφής των παιδιών μας. Το μέγεθος
της ποικιλίας που έχουμε είναι καταπληκτικό.
Σε μια κοινωνία που στηρίζεται στον ανταγωνισμό,
πολύ συχνά στην αδίστακτη εκμετάλλευση
ενός ανθρώπου από κάποιον άλλο,
στην κερδοσκοπία πάνω στα προβλήματα των συνανθρώπων μας
και, συχνά, στη δημιουργία τέτοιων
προβλημάτων με σκοπό την κερδοσκοπία,
η επικρατούσα ιδεολογία πολύ συχνά θα δικαιολογήσει αυτήν τη συμπεριφορά
με την επίκληση κάποιας θεμελιώδους και αμετάβλητης ανθρώπινης φύσης.
Έτσι, ο μύθος της κοινωνίας μας είναι
ότι οι άνθρωποι είναι ανταγωνιστικοί από τη φύση τους
και ότι είναι ατομικιστές και εγωιστές.
Η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη.
Όλοι έχουμε συγκεκριμένες ανθρώπινες ανάγκες.
Ο μόνος τρόπος για να μιλήσουμε βάσιμα για την ανθρώπινη φύση
είναι να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν συγκεκριμένες ανθρώπινες ανάγκες.
Όλοι έχουμε μια ανθρώπινη ανάγκη για συντροφικότητα και στενή επαφή,
να μας αγαπάνε, να δενόμαστε, να γινόμαστε αποδεκτοί,
να μας υπολογίζουν και να μας δέχονται γι' αυτό που είμαστε.
Αν αυτές οι ανάγκες καλυφθούν, αναπτυσσόμαστε
σε ανθρώπους συμπονετικούς και συνεργατικούς,
οι οποίοι νοιάζονται για άλλους ανθρώπους.
Άρα...
...το αντίθετο, το οποίο συχνά βλέπουμε στην κοινωνία μας,
είναι, στην πραγματικότητα, μια διαστρέβλωση της ανθρώπινης φύσης,
ακριβώς επειδή τόσο λίγοι άνθρωποι μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Άρα ναι, μπορούμε να μιλάμε για ανθρώπινη φύση
άλλα μόνο με την έννοια των βασικών ανθρωπίνων αναγκών
οι οποίες προκαλούνται ενστικτωδώς
ή μάλλον, συγκεκριμένων ανθρωπίνων αναγκών
οι οποίες οδηγούν σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αν καλυφθούν
και σε ένα διαφορετικό σύνολο χαρακτηριστικών, αν δεν καλυφθούν.
Άρα...
...όταν αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι ο ανθρώπινος οργανισμός,
ο οποίος έχει πολύ μεγάλα περιθώρια προσαρμοστικής ευελιξίας
τα οποία μας επιτρέπουν να επιβιώνουμε σε πολύ διαφορετικές συνθήκες,
είναι επίσης αυστηρά προγραμματισμένος για συγκεκριμένες περιβαλλοντικές απαιτήσεις
ή ανθρώπινες ανάγκες,
μια κοινωνική ανάγκη ανακύπτει.
Ακριβώς όπως τα σώματά μας απαιτούν θρεπτικά συστατικά,
ο ανθρώπινος εγκέφαλος απαιτεί θετικές μορφές περιβαλλοντικών ερεθισμάτων
σε όλα τα στάδια της ανάπτυξής του.
Παράλληλα, χρειάζεται προστασία
από άλλες μορφές αρνητικών ερεθισμάτων.
Και, αν δεν συμβούν πράγματα που έπρεπε να συμβούν
ή αν συμβούν πράγματα που δεν έπρεπε να συμβούν,
είναι πλέον εμφανές ότι ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου όχι μόνο για
μια πληθώρα διανοητικών και σωματικών ασθενειών
αλλά και για πολλές επιβλαβείς ανθρώπινες συμπεριφορές.
Έτσι, καθώς διευρύνουμε την αντίληψή μας
και λαμβάνουμε υπόψη την κατάσταση των σχέσεων σήμερα
πρέπει να κάνουμε την εξής ερώτηση:
"Βοηθάει η κατάσταση που έχουμε δημιουργήσει στον σύγχρονο κόσμο
στ' αλήθεια την υγεία μας;"
Λειτουργούν τα θεμέλια του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος
ως μια θετική δύναμη
για την ανθρώπινη και κοινωνική ανάπτυξη και πρόοδο;
Ή μήπως τα θεμέλια της κοινωνίας μας
αντιτίθενται, στην πραγματικότητα, στις βασικές εξελικτικές απαιτήσεις
που χρειάζονται για τη δημιουργία και τη διατήρηση
της προσωπικής και κοινωνικής μας ευημερίας;
[Μέρος ΙΙ: Κοινωνική Παθολογία]
Έτσι, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς από πού άρχισαν όλα.
Πώς ξεκίνησε αυτό που έχουμε σήμερα, δηλαδή, ουσιαστικά ένας κόσμος σε κατάσταση
μαζικής κατάρρευσης;
[Η Αγορά]
To όλο θέμα αρχίζει με τον John Locke.
Ο John Locke εισάγει την έννοια της ιδιοκτησίας.
Έχει τρεις προϋποθέσεις για δίκαιο ιδιωτικό δικαίωμα και ιδιοκτησία.
Oι τρεις προϋποθέσεις είναι οι εξής:
"Πρέπει να υπάρχει περίσσευμα και για τους υπόλοιπους,
δεν πρέπει να αφήσεις [το προϊόν] να χαλάσει
και, πάνω απ' όλα, πρέπει να έχεις εργασθεί γι'αυτό."
Φαίνεται λογικό. Εργάζεσαι με τον κόσμο,
άρα δικαιούσαι την ιδιοκτησία του προϊόντος.
Εφόσον υπάρχει περίσσευμα και για τους υπόλοιπους
και εφόσον δεν χαλάσει
και δεν επιτρέπεις να πεταχτεί τίποτα, τότε είσαι εντάξει.
Ξοδεύει πολύ χρόνο στο έργο του "Δύο Πραγματείες περί Κυβερνήσεων"
κι από τότε έχει γίνει το βασικό κείμενο
για την οικονομική, πολιτική και νομική κατανόηση.
Ακόμα είναι το κλασσικό κείμενο που μελετάται.
Λοιπόν, αφού δίνει τις προϋποθέσεις
και προς στιγμή σκέφτεσαι
αν είσαι υπέρ ή κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας,
ενώ έχει προχωρήσει σε μια πολύ εύλογη και ισχυρή υπεράσπιση
της ιδιωτικής ιδιοκτησίας με τις προϋποθέσεις του...
Ε, λοιπόν, τις παρατάει!
Τις παρατάει έτσι απλά. Σε μία μόνο πρόταση.
Λέει το εξής: "Λοιπόν, αφού η χρήση
του χρήματος ξεκίνησε με τη σιωπηρή συγκατάθεση των ανθρώπων, μετά έγινε..."
.
Δεν ξεκαθαρίζει αν όλες οι προϋποθέσεις που ανέφερε ακυρώνονται ή διαγράφονται,
αλλά ουσιαστικά αυτό γίνεται.
Οπότε, τώρα
δεν κερδίζεις το προϊόν και την ιδιοκτησία σου από την εργασία σου.
Ω, όχι! Τώρα το χρήμα αγοράζει την εργασία.
Δεν τίθεται πλέον θέμα
για το αν υπάρχει περίσσευμα για τους υπόλοιπους.
Δεν τίθεται πλέον θέμα για το αν χαλάσει,
διότι λέει ότι το χρήμα είναι σαν το ασήμι και το χρυσό και ο χρυσός δεν χαλάει,
.
οπότε το χρήμα δεν μπορεί να είναι υπεύθυνο για σπατάλη και ρύπανση...
...το οποίο είναι γελοίο. Δεν μιλάμε για το χρήμα και το ασήμι
αλλά για τις επιπτώσεις τους.
Η μία ανακολουθία μετά την άλλη!
Είναι ένα πραγματικά εντυπωσιακό
ταχυδακτυλουργικό της λογικής με το οποίο ξεγλιστρά σε αυτό το σημείο.
Όμως ταιριάζει στα συμφέροντα των κεφαλαιούχων.
Έπειτα, έρχεται ο Adam Smith
και προσθέτει σε όλο αυτό το θέμα τη θρησκεία.
Ο Locke άρχισε με το ότι "ο θεός τα έφτιαξε όλα έτσι, είναι δικαίωμα του θεού"
.
και τώρα έχουμε τον Smith να λέει "δεν είναι μόνο δικαίωμα του θεού..."
.
- εντάξει, δεν το λέει ακριβώς έτσι, αλλά
αυτό είναι που συμβαίνει φιλοσοφικά, ουσιαστικά.
Λέει ότι "δεν τίθεται θέμα περί της ιδιωτικής περιουσίας...
αυτό έχει ήδη υποτεθεί. Είναι δεδομένο!"
Άρα, το ότι υπάρχουν επενδυτές χρημάτων που αγοράζουν εργασία είναι δεδομένο.
Το ότι δεν υπάρχει όριο στην ποσότητα εργασίας που μπορεί να αγοράσει κάποιος,
στο πόσα να συσσωρεύσουν, στο πόση ανισότητα υπάρχει...
Όλα αυτά είναι πλέον δεδομένα.
Κι έτσι μας έρχεται με την μεγάλη του ιδέα,
η οποία παρουσιάζεται, παρεπιπτόντως, μέσα σε παρενθέσεις...
...και μας λέει "όταν οι άνθρωποι πουλάνε προϊόντα - η προσφορά -
και άλλοι άνθρωποι τα αγοράζουν - η ζήτηση -
πώς μπορούμε να έχουμε την προσφορά να ισούται με τη ζήτηση ή τη ζήτηση να ισούται με την προσφορά;
.
Πώς μπορούν να έρθουν σε μια ισορροπία αυτά;"
Αυτή μάλιστα είναι μία από τις κεντρικές έννοιες των οικονομικών,
το πώς δηλαδή μπορούν να ισορροπήσουν μεταξύ τους.
Σύμφωνα με τον Smith "είναι το "Αόρατο Χέρι της Αγοράς
που τα φέρνει σε ισορροπία".
Έτσι, πλέον ο Θεός είναι όντως έμφυτος στην οικονομία!
Απλώς δεν έδωσε δικαιώματα στην ιδιοκτησία
και σε όλα τα απαιτούμενα και τα "φυσικά δικαιώματά" της,
σχετικά με όσα είπε ο Locke.
Tώρα έχουμε το ίδιο το σύστημα ως "Θεό".
Στην πραγματικότητα, ο Smith λέει
- βέβαια δεν θα βρείτε πουθενά αυτή τη δήλωση, πρέπει να διαβάσετε όλο το βιβλίο
"Ο Πλούτος των Εθνών" για να το καταλάβετε -
λέει, λοιπόν, ότι η έλλειψη ζωτικών πόρων
θέτει όρια στην αναπαραγωγή των φτωχών
και η φύση δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει αυτό παρά
μόνο με την εξόντωση των παιδιών τους.
Οπότε παρουσίασε μία εξελικτική θεωρία, με τη χειρότερη έννοια...
...πολύ πριν τη θεωρία του Δαρβίνου.
Τους ονόμασε λοιπόν αυτούς "Το Γένος των Εργατών".
Οπότε, όπως βλέπετε, υπήρχε ένας εγγενής ρατσισμός σ' αυτήν τη λογική.
Υπήρχε έμφυτο το μίσος για να σκοτωθούν αμέτρητα παιδιά.
.
Και ο Smith σκέφτηκε "αυτό είναι το Αόρατο Χέρι που κάνει την προσφορά
να καλύπτει τη ζήτηση και τη ζήτηση να καλύψει την προσφορά."
Οπότε, βλέπετε πόσο σοφός είναι ο "Θεός";
Μπορείτε λοιπόν να δείτε ότι πολλά από τα πραγματικά νοσηρά πράγματα,
που είναι καταστροφικά για τη ζωή και το περιβάλλον,
τα οποία συμβαίνουν τώρα προέρχονται κατά κάποιον τρόπο
από τις ιδέες των κειμένων του Smith.
Όταν σκεφτόμαστε την αρχική έννοια
του αποκαλούμενου "καπιταλιστικού συστήματος ελεύθερης Αγοράς",
όπως εισήχθη από τους πρώτους πολιτικούς φιλοσόφους
όπως ο Adam Smith,
βλέπουμε ότι ο αρχικός σκοπός μιας "Αγοράς"
βασιζόταν σε πραγματικά, χειροπιαστά, υποστηρικτικά για τη ζωή αγαθά του εμπορίου.
O Adam Smith ποτέ δεν φαντάστηκε ότι ο πιο
οικονομικά κερδοφόρος τομέας στον πλανήτη
θα ήταν τελικά η "αρένα" του τραπεζικού-χρηματιστηριακού εμπορίου,
γνωστή και ως "χρηματιστήριο", όπου τα χρήματα αυτά καθ'αυτά απλώς
,
κερδίζονται από την κίνηση άλλων χρημάτων σε ένα αυθαίρετο παιχνίδι
.
το οποίο δεν έχει καμία παραγωγική αξία για την κοινωνία.
Παρολά αυτά, άσχετα με την πρόθεση του Smith,
η πόρτα για τέτοιες φαινομενικά ανώμαλες εξελίξεις
αφέθηκε ορθάνοιχτη από μία θεμελιώδη αρχή αυτής της θεωρίας:
"Το χρήμα αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα από μόνο του"
Σήμερα, σε κάθε οικονομία του κόσμου,
άσχετα με το κοινωνικό σύστημα το οποίο επικαλείται,
το κυνήγι του χρήματος γίνεται μόνο και μόνο για περισσότερο χρήμα και τίποτε άλλο.
Η υποβόσκουσα ιδέα, η οποία μυστηριωδώς προωθήθηκε
από τον Adam Smith με τη θρησκευτική διακήρυξη του "Αόρατου Χεριού",
.
είναι ότι η στενή, ιδιοτελής αναζήτηση
αυτού του φανταστικού εμπορεύματος
.
θα επιφέρει με κάποιον μαγικό τρόπο την ανθρώπινη και κοινωνική ευημερία και πρόοδο.
Η πραγματικότητα είναι ότι το χρηματικό ατομικό συμφέρον
ή αυτό που κάποιοι ονόμασαν "Το Χρήμα ως Προσδιορισμός της Αξίας"
έχει πλεόν αποσυνδεθεί πλήρως από το θεμελιώδες
"Συμφέρον της Ζωής", το οποίο θα μπορούσε να οριστεί ως
"Η Ζωή ως Προσδιορισμός της Αξίας".
Αυτό που έχει συμβεί είναι μια πλήρης σύγχυση
στο οικονομικό δόγμα μεταξύ αυτών των δύο προσδιορισμών.
.
Πιστεύουν ότι "Το Χρήμα ως Προσδιορισμός της Αξίας"
επιφέρει τη "Ζωή ως Προσδιορισμό της Αξίας"
και γι' αυτό λένε ότι, αν πουληθούν περισσότερα αγαθά,
αν το ΑΕΠ ανέβει και τα λοιπά,
θα υπάρχει πιο μεγάλη ευημερία,
άρα μπορούμε να έχουμε το ΑΕΠ ως το βασικό δείκτη
.
της κοινωνικής υγείας. Βλέπετε, λοιπόν, τη σύγχυση.
Ενώ [ο Smith] μιλάει για χρηματικούς προσδιορισμούς της αξίας,
δηλαδή όλες τις αποδείξεις και τα κέρδη τα οποία
παράγονται από την πώληση αγαθών,
[οι άνθρωποι] τους μπερδεύουν με την αναπαραγωγική διαδικασία της ζωής.
Άρα, είναι ενσωματωμένη από την αρχή
μια πλήρης συγχώνευση του χρήματος
και της ζωής ως προσδιορισμού της αξίας. Οπότε,
έχουμε να κάνουμε με μια μορφή δομικής απάτης,
η οποία γίνεται όλο και πιο θανατηφόρα
όσο ο χρηματικός προσδιορισμός της αξίας αποσυνδέεται από το να παράγεται
οτιδήποτε απτό. Άρα, υπάρχει μια δυσλειτουργία στο σύστημα
.
και αυτή η δυσλειτουργία φαίνεται να είναι καταστρεπτική.
[Καλωσήλθες στη Μηχανή]
Στη σημερινή κοινωνία, σπάνια ακούς κάποιον να μιλά
για την πρόοδο της χώρας του ή της κοινωνίας του
με όρους προσωπικής ευημερίας, επιπέδου ευτυχίας,
εμπιστοσύνης ή κοινωνικής σταθερότητας.
Αντιθέτως, μας παρουσιάζονται κάποια μεγέθη
με τη μορφή αφηρημένων οικονομικών εννοιών.
Έχουμε το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), το Δείκτη Τιμών Καταναλωτή,
την τιμή του Χρηματιστηρίου, τα ποσοστά του Πληθωρισμού
και τα λοιπά.
Έχουν, όμως, όλα αυτά κάποια πραγματική σχέση
με την ποιότητα ζωής των ανθρώπων;
Όχι. Όλα αυτά τα μεγέθη έχουν να κάνουν με
την κίνηση του ίδιου του χρήματος και τίποτε άλλο.
Για παράδειγμα, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν μιας χώρας
είναι ένα μέτρο της αξίας των αγαθών και των υπηρεσιών που πωλήθηκαν.
Αυτό το μέτρο υποτίθεται ότι αντιστοιχεί στο
"βιοτικό επίπεδο" των ανθρώπων μιας χώρας.
Στις ΗΠΑ η υγειονομική περίθαλψη αντιπροσώπευε πάνω από
το 17% του ΑΕΠ το 2009,
κάτι που ανέρχεται σε δαπάνες άνω των 2,5 τρις δολαρίων,
δημιουργώντας έτσι μια θετική επίδραση σε αυτό το οικονομικό μέγεθος.
Επομένως, με βάση αυτή τη λογική θα ήταν ακόμα καλύτερα για την οικονομία των ΗΠΑ
.
αν οι υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης αυξάνονταν περισσότερο,
ίσως σε 3 τρις ή 5 τρις δολάρια,
αφού αυτό θα δημιουργούσε περισσότερη ανάπτυξη,
περισσότερες δουλειές και συνεπώς, όπως καυχιούνται οι οικονομολόγοι,
μια άνοδο στο βιοτικό επίπεδο της χώρας τους.
Αλλά, περιμένετε ένα λεπτό.
Τι εκπροσωπούν στην πραγματικότητα οι υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης;
Βασικά...ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
Ακριβώς! Όσο περισσότεροι άρρωστοι και ασθενείς υπάρχουν στην Αμερική
τόσο καλύτερο είναι για την οικονομία.
Αυτό δεν είναι υπερβολή ή μια κυνική άποψη.
Στην πραγματικότητα, εάν δούμε τη γενική εικόνα, θα συνειδητοποιήσουμε ότι το ΑΕΠ
.
όχι μόνο δεν αντανακλά την πραγματική δημόσια ή κοινωνική υγεία
σε οποιοδήποτε πραγματικό επίπεδο,
αλλά είναι, στην πραγματικότητα, κυρίως ένα μέτρο
βιομηχανικής ανεπάρκειας και κοινωνικής υποβάθμισης.
.
Και όσο το βλέπεις να "ανεβαίνει" τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα
όσον αφορά την ατομική, κοινωνική
και περιβαλλοντική ακεραιότητα.
Πρέπει να δημιουργήσεις προβλήματα για να δημιουργήσεις κέρδος.
Δεν υπάρχει κέρδος υπό το σημερινό πρότυπο
στο να σώζεις ζωές, να φέρνεις ισορροπία στον πλανήτη,
να έχεις δικαιοσύνη και ειρήνη ή οτιδήποτε άλλο.
Απλώς, δεν υπάρχει κανένα κέρδος σε αυτό.
Υπάρχει ένα παλιό ρητό: "Ψήφισε ένα νόμο και θα έχεις μια επιχείρηση."
.
Είτε δημιουργείς επιχείρηση για ένα δικηγόρο ή ό,τι άλλο.
Οπότε, η εγκληματικότητα όντως δημιουργεί
επιχειρήσεις, όπως ακριβώς η καταστροφή δημιουργεί επιχειρήσεις στην Αϊτή.
,
Σήμερα έχουμε περίπου 2.000.000 ανθρώπους στη φυλακή
σε αυτήν τη χώρα [ΗΠΑ]
και πολλοί από αυτούς είναι σε φυλακές ιδιωτικών εταιρειών
.
όπως η Corrections Corporation of America και η Wackenhut,
οι οποίες εμπορεύονται τις μετοχές τους στη Wall Street
βασιζόμενες στο πόσοι άνθρωποι βρίσκονται στη φυλακή.
Αυτό είναι αρρώστια!
Όμως, αυτό είναι και ένα παράδειγμα
του τι απαιτεί αυτό το οικονομικό πρότυπο.
Οπότε, τι ακριβώς απαιτεί αυτό το οικονομικό πρότυπο;
Τι είναι αυτό που διατηρεί το οικονομικό μας σύστημα σε λειτουργία;
Η κατανάλωση...
...ή ακριβέστερα, η "Κυκλική Κατανάλωση".
Αν αποδομήσουμε τα θεμέλια των κλασικών οικονομικών της Αγοράς,
.
θα παρατηρήσουμε ότι υπάρχει ένα σχέδιο χρηματικής ανταλλαγής
που απλώς απαγορεύεται να σταματήσει
ή ακόμα και να επιβραδυνθεί σημαντικά,
εάν θέλουμε η κοινωνία όπως τη γνωρίζουμε να συνεχίσει να λειτουργεί.
.
Υπάρχουν τρεις πρωταγωνιστές στην οικονομική σκηνή:
ο εργαζόμενος, ο εργοδότης και ο καταναλωτής.
.
Ο εργαζόμενος πουλάει εργασία στον εργοδότη για εισόδημα.
Ο εργοδότης πουλάει τις υπηρεσίες παραγωγής του και συνεπώς τα εμπορεύματα
στον καταναλωτή για εισόδημα.
Ο καταναλωτής, φυσικά, είναι απλά ένας άλλος ρόλος
του εργοδότη και του εργαζόμενου,
ο οποίος ξοδεύει χρήματα και τα δίνει πίσω στο σύστημα
ώστε να επιτραπεί η συνέχεια της κυκλικής κατανάλωσης.
Με άλλα λόγια, το παγκόσμιο σύστημα Αγοράς βασίζεται
στην υπόθεση ότι πάντα θα υπάρχει αρκετή
ζήτηση προϊόντων στην κοινωνία ώστε να κυκλοφορούν αρκετά χρήματα
.
με ρυθμό που να μπορεί να διατηρήσει τη διαδικασία κατανάλωσης.
Όσο ταχύτερος είναι ο ρυθμός κατανάλωσης
τόσο μεγαλύτερη "οικονομική ανάπτυξη" υποτίθεται ότι έχουμε
κι έτσι ο κύκλος συνεχίζεται.
Όμως, για σταθείτε!
Είχα την εντύπωση πως ο σκοπός μίας οικονομίας είναι...ξέρω γω...
να "εξοικονομεί".
Η ίδια η λέξη δεν έχει να κάνει με τη συντήρηση
και την αποδοτικότητα και μείωση της σπατάλης;
Οπότε, πώς μπορεί το σύστημά μας, το οποίο απαιτεί όλο και περισσότερη κατανάλωση,
να διατηρήσει αποδοτικά τους πόρους
ή να "εξοικονομήσει" έστω και λίγο;
E λοιπόν, δεν μπορεί.
Ο στόχος του συστήματος Αγοράς είναι, στην πραγματικότητα, το ακριβώς αντίθετο
απ' αυτό που υποτίθεται ότι κάνει μια πραγματική οικονομία,
δηλαδή να κατανέμει αποδοτικά και συντηρητικά
τα υλικά για την παραγωγή και τη διανομή
των αγαθών που υποστηρίζουν τη ζωή.
Ζούμε σε έναν πεπερασμένο πλανήτη με πεπερασμένους πόρους,
όπου, για παράδειγμα, το πετρέλαιο που χρησιμοποιούμε
πήρε εκατομμύρια χρόνια για να δημιουργηθεί...
...όπου τα ορυκτά που χρησιμοποιούμε χρειάστηκαν δισεκατομμύρια χρόνια για να σχηματιστούν.
Έτσι, το να έχουμε ένα σύστημα που σκοπίμως προωθεί
την επιτάχυνση της κατανάλωσης
για χάρη της λεγόμενης "οικονομικής ανάπτυξης"
είναι ξεκάθαρη παραφροσύνη οικολογικής γενοκτονίας.
"Αποδοτικότητα" σημαίνει "έλλειψη σπατάλης".
Έλλειψη σπατάλης;
Αυτό το σύστημα είναι πιο σπάταλο απ' όλα τ' άλλα
συστήματα που υπήρξαν ποτέ στην ιστορία του πλανήτη.
Κάθε επίπεδο οργάνωσης ζωής και συστήματος ζωής
βρίσκεται σε μια κατάσταση κρίσης ή πρόκλησης
ή παρακμής ή κατάρρευσης.
Κανένα επιστημονικό περιοδικό τα τελευταία 30 χρόνια
δεν θα σας πει κάτι διαφορετικό.
Δηλαδή κάθε σύστημα ζωής βρίσκεται σε μαρασμό
όπως και τα κοινωνικά προγράμματα, όπως και η πρόσβασή μας στο νερό.
.
Προσπαθήστε να σκεφτείτε κάποιο μέσο ζωής που δεν απειλείται και δεν βρίσκεται σε κίνδυνο.
.
Δεν μπορείτε.
Στην ουσία δεν υπάρχει κάποιο και αυτό είναι πάρα πολύ απελπιστικό.
Όμως, ακόμα δεν έχουμε εντοπίσει τον αιτιώδη μηχανισμό.
Δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τον αιτιώδη μηχανισμό.
Θέλουμε απλά να συνεχίσουμε. Αυτός είναι ο ορισμός της τρέλας,
ότι δηλαδή συνεχίζεις να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά
ακόμα και όταν προφανώς δεν λειτουργεί.
Έτσι, δεν έχετε πραγματικά
να κάνετε με ένα οικονομικό σύστημα,
αλλά τολμώ να πω πως έχετε να κάνετε μ' ένα αντι-οικονομικό σύστημα.
[Η Aντι-Οικονομία]
Υπάρχει ένα παλιό ρητό ότι το ανταγωνιστικό μοντέλο της Αγοράς επιδιώκει να
.
"δημιουργήσει τα καλύτερα δυνατά αγαθά στις χαμηλότερες δυνατές τιμές".
Αυτή η δήλωση είναι ουσιαστικά το κίνητρο
που δικαιολογεί τον ανταγωνισμό στην Αγορά και βασίζεται στην υπόθεση
.
ότι το αποτέλεσμα είναι η παραγωγή αγαθών υψηλότερης ποιότητας.
Εάν επρόκειτο να κατασκευάσω από μόνος μου ένα τραπέζι από το μηδέν,
θα το έφτιαχνα, φυσικά, με τα καλύτερα
πιο ανθεκτικά υλικά. Έτσι;
Θα είχα την πρόθεση να αντέξει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Γιατί να θέλω να φτιάξω κάτι κακής ποιότητας
γνωρίζοντας ότι τελικά θα πρέπει να το ξαναφτιάξω
και να ξοδέψω περισσότερα υλικά και περισσότερη ενέργεια;
Λοιπόν, όσο λογικό κι αν φαίνεται αυτό στο φυσικό κόσμο,
στον κόσμο της Αγοράς
αυτό δεν είναι μόνο εντελώς παράλογο,
αλλά δεν υπάρχει καν ως επιλογή.
Είναι τεχνικά αδύνατον να παραχθεί το καλύτερο απ' οτιδήποτε,
.
εάν μια εταιρεία θέλει να διατηρήσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα
και να παραμείνει προσιτή στον καταναλωτή.
Κυριολεκτικά οτιδήποτε φτιάχνεται και πωλείται
στην παγκόσμια οικονομία γίνεται απευθείας κατώτερο
τη στιγμή που παράγεται,
καθώς είναι μαθηματικά αδύνατο
να φτιάξεις τα πιο επιστημονικώς προηγμένα,
αποδοτικά και στρατηγικώς βιώσιμα προϊόντα.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το σύστημα της Αγοράς
απαιτεί την "αποδοτικότητα κόστους",
δηλαδή την ανάγκη μείωσης των δαπανών
σε όλα τα στάδια της παραγωγής,
από το κόστος της εργασίας έως το κόστος
των υλικών και συσκευασίας και ούτω καθεξής.
Αυτή η ανταγωνιστική στρατηγική, φυσικά,
έχει σκοπό να εξασφαλίσει ότι το κοινό θα αγοράσει τα προϊόντα ενός παραγωγού
και όχι αυτά ενός άλλου ανταγωνιστή παραγωγού,
ο οποίος κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα
για να γίνουν τα αγαθά του ανταγωνιστικά και προσιτά.
Αυτή η αμετάβλητα σπάταλη συνέπεια του συστήματος
θα μπορούσε να οριστεί ως "Έμφυτη Βραχυβιότητα".
Ωστόσο, αυτό αποτελεί μόνο ένα μέρος ενός ευρύτερου προβλήματος.
Ένα θεμελιώδες κυρίαρχο αξίωμα της οικονομίας της Αγοράς,
το οποίο παρεπιπτόντως δεν θα βρείτε σε κανένα εγχειρίδιο, είναι το ακόλουθο:
.
"Κανένα προϊόν δεν επιτρέπεται να έχει διάρκεια ζωής
μεγαλύτερη απ' όση χρειάζεται για να διατηρηθεί η κυκλική κατανάλωση."
.
Με άλλα λόγια, είναι κρίσιμο τα πράγματα να χαλάνε,
να αχρηστεύονται και να λήγουν μετά από συγκεκριμένο διάστημα.
Αυτό ορίζεται ως "Προγραμματισμένη Βραχυβιότητα".
Η προγραμματισμένη βραχυβιότητα είναι η ραχοκοκκαλιά της υποβόσκουσας στρατηγικής
κάθε εταιρείας που παράγει αγαθά.
Παρόλο που πολύ λίγοι, φυσικά, θα παραδέχονταν δημόσια μια τέτοια στρατηγική,
.
αυτό που κάνουν είναι να την καμουφλάρουν με
αυτό που ήδη αναφέραμε ως φαινόμενο της έμφυτης βραχυβιότητας,
ενώ συχνά αγνοούν ή ακόμα και καταστέλλουν νέα τεχνολογικά ευρήματα
.
τα οποία θα μπορούσαν να φτιάξουν ένα πιο βιώσιμο και ανθεκτικό αγαθό.
Έτσι, σαν να μην έφτανε αυτό,
ότι δηλαδή το σπάταλο σύστημα εγγενώς δεν μπορεί να επιτρέψει
την παραγωγή των πιο ανθεκτικών και αποδοτικών προϊόντων,
η προγραμματισμένη βραχυβιότητα εσκεμμένα αναγνωρίζει
ότι όσο περισσότερο λειτουργεί κάθε προϊόν
τόσο χειρότερο είναι για τη διατήρηση της κυκλικής κατανάλωσης,
άρα και για το ίδιο το σύστημα της Αγοράς.
Με άλλα λόγια, η ανθεκτικότητα των προϊόντων
είναι, στην πραγματικότητα, το αντίστροφο της οικονομικής ανάπτυξης.
Συνεπώς, δημιουργείται ένα άμεσο, ενισχυόμενο κίνητρο
για να εξασφαλιστεί ότι η διάρκεια λειτουργίας οποιουδήποτε αγαθού παράγεται θα είναι περιορισμένη.
.
Μάλιστα, το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει με κάποιον άλλον τρόπο.
Μια ματιά στις ατελείωτες χωματερές που πλέον εκτείνονται σε όλο τον κόσμο
μας δείχνει ότι η βραχυβιότητα υπάρχει.
Υπάρχουν πλέον δισεκατομμύρια φθηνά κατασκευασμένα κινητά τηλέφωνα,
υπολογιστές και άλλα προϊόντα τεχνολογίας
τα οποία φτιάχτηκαν με πολύτιμα αγαθά που είναι δύσκολα στην εξόρυξη,
όπως ο χρυσός, ο κολουμβίτης-τανταλίτης και ο χαλκός,
τα οποία πλέον σαπίζουν μέσα σε απέραντους σωρούς
συνήθως εξαιτίας κάποιας απλής δυσλειτουργίας ή της βραχυβιότητας
μικρών εξαρτημάτων, τα οποία σε μια συνετή κοινωνία
θα μπορούσαν να επιδιορθωθούν ή να αναβαθμιστούν και η λειτουργία του προϊόντος να επιμηκυνθεί.
.
Δυστυχώς, όσο αποδοτικό και αν φαίνεται αυτό στα πλαίσια της φυσικής μας πραγματικότητας,
καθώς ζούμε σε έναν πεπερασμένο πλανήτη με πεπερασμένους πόρους,
.
είναι αυστηρά αναποτελεσματικό στα πλαίσια της Αγοράς.
Με λίγα λόγια,
"η Αποδοτικότητα, η Αειφορία και η Συντήρηση
είναι οι εχθροί του οικονομικού μας συστήματος".
Επιπλέον, όπως ακριβώς χρειάζεται να παράγονται συνεχώς υλικά αγαθά
και να αναπαράγονται, ασχέτως της περιβαλλοντικής τους επίπτωσης,
.
η βιομηχανία των υπηρεσιών λειτουργεί με την ίδια λογική.
Eίναι γεγονός ότι δεν υπάρχει χρηματικό όφελος
από την επίλυση των προβλημάτων
τα οποία τώρα επιδιορθώνονται.
Σε τελική ανάλυση,
το τελευταίο πράγμα που θέλει το ιατρικό κατεστημένο
είναι η θεραπεία ασθενειών όπως ο καρκίνος,
οι οποίες θα εξάλειφαν αμέτρητες θέσεις εργασίας και τρισεκατομμύρια σε έσοδα.
Και μια που πιάσαμε αυτό το θέμα,
το έγκλημα και η τρομοκρατία σε αυτό το σύστημα είναι κάτι καλό...
Τουλάχιστον για την οικονομία δηλαδή,
επειδή έτσι προσλαμβάνονται αστυνομικοί
και παράγονται πολύ ακριβά προϊόντα ασφαλείας,
για να μην αναφέρουμε την αξία των φυλακών
οι οποίες ανήκουν σε ιδιώτες, με σκοπό το κέρδος.
Και τι γίνεται με τον πόλεμο;
Η πολεμική βιομηχανία στην Αμερική είναι ένας τεράστιος καταλύτης του ακαθάριστου εγχώριου προιόντος.
Είναι μία από τις πιο κερδοφόρες βιομηχανίες,
η οποία παράγει όπλα θανάτου και καταστροφής.
Το αγαπημένο παιχνίδι αυτής της βιομηχανίας είναι να ανατινάζει πράγματα
και μετά να πηγαίνει και να τα ξαναφτιάχνει! Για κέρδος.
Αυτό το είδαμε με τα απροσδόκητα συμβόλαια δισεκατομμυρίων δολαρίων
τα οποία έγιναν από τον πόλεμο στο Ιράκ.
Η ουσία είναι ότι τα αρνητικά κοινωνικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας
.
έχουν μετατραπεί σε θετικώς ανταμοιβόμενες επενδύσεις για τη βιομηχανία.
Οποιοδήποτε ενδιαφέρον για την επίλυση προβλημάτων
ή για τη συντήρηση και τη βιωσιμότητα του περιβάλλοντος
είναι εξαρχής αντίθετο με την οικονομική βιωσιμότητα.
Και για αυτόν το λόγο
κάθε φορά που το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν αυξάνεται σε κάποια χώρα
παρατηρούμε αύξηση των αναγκών,
είτε πραγματικών είτε τεχνητών.
Και εξ ορισμού, οι ανάγκες προκαλούνται από την αναποτελεσματικότητα.
Ως εκ τούτου, αυξημένες ανάγκες σημαίνουν αυξημένη αναποτελεσματικότητα.
[Διαταραχή του Συστήματος Αξιών]
Το Αμερικάνικο Όνειρο βασίζεται στον αχαλίνωτο καταναλωτισμό.
.
Βασίζεται στο γεγονός ότι
τα κύρια μέσα ενημέρωσης και
ιδιαίτερα οι εμπορικές διαφημίσεις
- όλες οι εταιρείες που χρειάζονται αυτήν την επ' άπειρο ανάπτυξη -
μας έχουν πείσει ή έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου
στους περισσότερους ανθρώπους στην Αμερική και ανά τον κόσμο
ότι πρέπει να έχουμε ένα Χ αριθμό από υλικά αγαθά
και τη δυνατότητα να αποκτήσουμε απείρως περισσότερα
υλικά αγαθά ώστε να είμαστε ευτυχισμένοι.
Αυτό απλά δεν είναι αλήθεια.
Οπότε, γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουν να αγοράζουν κατ' αυτόν τον τρόπο,
ο οποίος προκαλεί τελικά την οικολογική γενοκτονία
εξαιτίας των συνολικών συστηματικών του επιπτώσεων;
Γιατί υποβάλλονται σε "Kλασική Eξαρτημένη Μάθηση".
Απλώς βάζουν [οι διαφημίσεις] "ενισχυτές" μάθησης στον οργανισμό
και έχουν τα αποτελέσματα των επιθυμητών συμπεριφορών
ή στόχων ή σκοπών.
Επιπλέον, χρησιμοποιούν [οι διαφημιστές] όλα τα μέσα της τεχνολογίας
και καμαρώνουν για το πώς εισχωρούν στα μυαλά των νηπίων.
.
Αυτό που ακούν τα κάνει από μικρή ηλικία
να συνηθίζουν τη μάρκα.
Άρα, βλέπετε με ποιον τρόπο οι άνθρωποι έχουν γίνει τόσο ανόητοι.
.
Εκπαιδεύτηκαν να είναι ανόητοι, κατά κάποιο τρόπο.
Είναι μια διαταραχή του συστήματος αξιών.
Λοιπόν, αν υπάρχει κάποια μαρτυρία
για την πλαστικότητα του ανθρώπινου μυαλού,
αν υπάρχει κάποια απόδειξη για το πόσο εύπλαστη
είναι η ανθρώπινη σκέψη και πόσο εύκολα μπορεί να συνηθίσει σε συμπεριφορές
και πόσο εύκολα μπορούν να καθοδηγηθούν οι άνθρωποι
από τη φύση των περιβαλλοντικών ερεθισμάτων τους
και από ό,τι αυτή ενισχύει,
ο κόσμος της εμπορικής διαφήμισης είναι η απόδειξη.
Δεν μπορούμε παρά να σταθούμε με δέος
μπροστά στο επίπεδο της πλύσης εγκεφάλου,
χάρη στο οποίο αυτά τα προγραμματισμένα ρομπότ γνωστά ως "καταναλωτές"
περιπλανώνται στο τοπίο
μόνο για να μπουν σε ενα μαγαζί και να ξοδέψουν, ας πούμε,
4000$ σε μια τσάντα
που πιθανότατα κόστισε 10 δολάρια για να φτιαχτεί
σε ένα σκλαβοπάζαρο στο εξωτερικό.
Μόνο και μόνο για το γόητρο που υποθετικά έχει η μάρκα
στην κουλτούρα μας!
Ή ίσως είναι απόδειξη οι αρχαίες κοινωνικές παραδόσεις
που ενισχύουν την εμπιστοσύνη και την συνεκτικότητα στην κοινωνία,
οι οποίες όμως πλέον
προωθούν την πλεονεξία και τις υλιστικές αξίες έτσι ώστε κάθε χρόνο
να ανταλλάσσουμε άχρηστα σκουπίδια σε διάφορες μέρες.
Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί τόσοι πολλοί σήμερα
είναι εθισμένοι στα ψώνια και στις αγορές,
ενώ είναι ξεκάθαρο ότι έχουν μάθει από παιδιά
να προσμένουν υλικά αγαθά
ως ένδειξη της κοινωνικής και οικογενειακής τους θέσης.
Είναι γεγονός πως τα θεμέλια της κάθε κοινωνίας
είναι οι αξίες που στηρίζουν τη λειτουργία της
και η κοινωνία μας, όπως υφίσταται,
μπορεί να λειτουργήσει μόνο αν οι αξίες μας στηρίζουν
τον επιδεικτικό καταναλωτισμό
που απαιτείται για τη διαιώνιση του συστήματος Αγοράς.
Πριν από 75 χρόνια η κατανάλωση στην Αμερική
και σε πολλές χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου ήταν η μισή
απ' ό,τι βλέπουμε σήμερα, ανά άτομο.
Η νέα καταναλωτική κουλτούρα του σήμερα
έχει κατασκευαστεί κι επιβληθεί
εξαιτίας της ίδιας της υπαρκτής ανάγκης για
όλο και μεγαλύτερα επίπεδα κατανάλωσης.
Και αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότερες εταιρείες σήμερα ξοδεύουν
περισσότερα χρήματα στη διαφήμιση, παρά στην πραγματική διαδικασία
της ίδιας της δημιουργίας του προϊόντος.
Εργάζονται επιμελώς για να σας δημιουργήσουν μια τεχνητή ανάγκη προς ικανοποίηση
και αυτό φαίνεται να έχει αποτελέσματα.
[Οι "Οικονομολόγοι"]
Ξέρετε, οι οικονομολόγοι, στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου οικονομολόγοι.
Είναι προπαγανδιστές της αξίας του χρήματος
και θα ανακαλύψετε ότι όλα τα μοντέλα τους, βασικά,
καταπιάνονται με συμβολισμούς ανταλλαγής εμπορευμάτων
.
της μιας πλευράς ή και των δύο ή όποιας άλλης.
Πάντως, είναι τελείως αποκομμένοι από
τον πραγματικό κόσμο της αναπαραγωγής.
Στο Ohio ένας ηλικιωμένος δεν μπόρεσε να πληρώσει το λογαριασμό του ηλεκτρικού του ρεύματος.
Μπορεί να γνωρίζετε το γεγονός.
Συνεπώς, η εταιρεία ηλεκτρισμού έκοψε το ρεύμα του και αυτός πέθανε.
Ο λόγος που το έκοψαν ήταν επειδή
δε θα ήταν επικερδές γι' αυτούς
να συνεχίσουν την παροχή, επειδή δεν πλήρωσε τον λογαριασμό του.
Πιστεύετε ότι αυτό ήταν σωστό;
Την ευθύνη δεν την έχει πραγματικά
η εταιρεία ηλεκτρισμού που έκοψε το ρεύμα
αλλά εκείνοι οι γείτονες και οι φίλοι και οι γνωστοί του ανθρώπου
.
οι οποίοι δεν ήταν αρκετά συμπονετικοί ώστε να του δώσουν τη δυνατότητα, ως άτομο,
.
να αποπληρώσει το λογαριασμό του ηλεκτρικού του ρεύματος.
Χμμμμ...
...άκουσα καλά;
Είπε πράγματι ότι ο θάνατος του ανθρώπου, ο οποίος προκλήθηκε από την έλλειψη χρημάτων,
.
ήταν ευθύνη...
...άλλων ανθρώπων...
...ή ουσιαστικά φιλανθρωπίας;
Ε, λοιπόν, μάλλον θα χρειαστούμε πάρα πολλές ενημερωτικές καμπάνιες,
μικρές ελεεινές δωρεές σε κερματοδέκτες
.
κι ένα μάτσο βάζα από τουρσί
για τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που πεθαίνουν σήμερα από την πείνα σ' αυτόν τον πλανήτη
.
εξαιτίας του ίδιου του συστήματος που ο Milton Friedman προωθεί.
Είτε έχετε να κάνετε με τις φιλοσοφίες του Milton Friedman,
του F.A. Hyack, του John Maynard Keynes, του Ludwig von Mises
.
είτε όποιου άλλου σημαντικού οικονομολόγου της Αγοράς,
η βάση του σκεπτικού σπανίως εγκαταλείπει την επικέντρωση στην κίνηση του χρήματος.
.
Είναι σαν μια θρησκεία.
Ανάλυση Κατανάλωσης, Πολιτικές Σταθεροποίησης
Δαπάνες Ελλείμματος, Συνολική Ζήτηση...
Η "οικονομία" υπάρχει ως ένας ατέλειωτο, αυτο-αναφερόμενο
και αυτο-αιτιολογούμενο πλαίσιο συζήτησης
όπου οι καθολικές ανθρώπινες ανάγκες, οι φυσικοί πόροι
και οποιαδήποτε μορφή αποδοτικότητας που υποστηρίζει τη ζωή
αποκλείονται εξ ορισμού
και αντικαθίστανται από μία περίεργη αντίληψη ότι αν οι άνθρωποι
επιζητούν να πλεονεκτούν εις βάρος των άλλων για τα χρήματα και μόνο
παρακινούμενοι από το δικό τους στενό προσωπικό συμφέρον,
θα δημιουργηθεί ως δια μαγείας μια βιώσιμη, υγιής και ισορροπημένη κοινωνία.
Δεν υπάρχει κάποια σύνδεση με τη ανθρώπινη ζωή σε όλη αυτήν τη θεωρία, σε όλο αυτό το δόγμα.
.
Τι κάνουν; Τι κάνουν;
Αυτό που κάνουν είναι να παρακολουθούν την κίνηση του χρήματος.
Αυτό είναι όλο. Παρακολουθούν την κίνηση του χρήματος
θεωρώντας δεδομένο οτιδήποτε έχει πραγματική αξία για τη ζωή.
Πρώτον, δεν υπάρχουν μεταβλητές σχετικές με τη ζωή...
Ουάου... καθόλου ζωτικές μεταβλητές;
Δεύτερον, όλοι οι παράγοντες κυνηγούν να μεγιστοποιήσουν τα προνόμια προς όφελός τους.
.
Δηλαδή, οι άνθρωποι δεν σκέφτονται τίποτα παρά μόνο τον εαυτό τους
και πώς να αρπάξουν τα περισσότερα γι'αυτούς.
Η κυρίαρχη ιδέα της λογικής [των οικονομολόγων] είναι η επιλογή της μεγιστοποίησης του κέρδους.
.
Βέβαια, το μόνο που ενδιαφέρονται να μεγιστοποιήσουν
είναι το χρήμα ή τα αγαθά.
Μα καλά, πού έχουν θέση οι κοινωνικές σχέσεις;
Πουθενά εκτός από τις συναλλαγές για την αύξηση του προσωπικού κέρδους.
Πού έχουν θέση οι φυσικοί μας πόροι;
Πουθενά εκτός αν είναι να τους εκμεταλλευτούμε.
Πού έχει θέση η οικογένεια και η ανάγκη της να επιβιώσει;
Πουθενά. Η οικογένεια πρέπει να έχει λεφτά για να αγοράσει τα αγαθά που χρειάζεται.
.
Μα καλά, δεν θα 'πρεπε μια οικονομία να ασχολείται κάπως με την κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών;
.
Αυτό δεν είναι το βασικό ζήτημα της ανθρώπινης κοινωνίας, να καλύπονται δηλαδή οι ανάγκες των ανθρώπων;
.
Α ναι, η "ανάγκη" δεν είναι καν στο λεξιλόγιο των οικονομολόγων.
Τις έχουν μετατρέψει σε "επιθυμίες".
Και τι είναι μια "επιθυμία"; Είναι χρηματική ζήτηση για ν' αγοραστεί κάτι.
.
Αν η χρηματική ζήτηση ανήκει σε έναν άνθρωπο που θέλει να αγοράσει κάτι,
αυτό δεν έχει σχέση με τις ανάγκες
γιατί ίσως κάποιος άλλος άνθρωπος δεν έχει χρήματα,
αλλά χρειάζεται απεγνωσμένα, ας πούμε, παροχή νερού.
Ή μπορεί η χρηματική ζήτηση να θελήσει ένα χρυσό κάθισμα τουαλέτας.
Πού θα πάει, άραγε, όλο το χρήμα; Στο χρυσό κάθισμα τουαλέτας.
.
Και το λέτε αυτό οικονομία;
Πραγματικά, αν το καλοσκεφτείς, πρέπει να είναι η πιο αλλόκοτη
.
αυταπάτη στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης!
[Νομισματικό Σύστημα]
Λοιπόν, ως τώρα επικεντρωθήκαμε στο σύστημα της Αγοράς.
Αυτό το σύστημα όμως είναι στην πραγματικότητα μόνο το ήμισυ του παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου.
.
Το άλλο μισό είναι το "Νομισματικό Σύστημα".
Ενώ το Σύστημα της Αγοράς ασχολείται με τις συναλλαγές των ανθρώπων
που "παίζουν" για κέρδος στο χώρο εργασίας,
παραγωγής και διανομής,
το Νομισματικό Σύστημα είναι ένα βασικό σύνολο πολιτικών
οι οποίες έχουν καθοριστεί από οικονομικά ιδρύματα
και, μεταξύ άλλων, δημιουργούν κάποιες συνθήκες στο σύστημα της Αγοράς.
.
Το Νομισματικό Σύστημα περιλαμβάνει όρους που ακούμε συχνά
όπως επιτόκια, δάνεια, χρέος,
προσφορά χρήματος, πληθωρισμός κτλ.
Κι ενώ θα ήθελες να τραβήξεις τα μαλλιά σου ακούγοντας
τις ασυναρτησίες που λένε οι οικονομολόγοι...
"Μετριοπαθή προληπτικά μέτρα μπορούν να προλάβουν την ανάγκη
για πιο δραστικά μέτρα στο μέλλον."
...η φύση και η ουσία αυτού του συστήματος
είναι στην πραγματικότητα πολύ απλή.
Η οικονομία μας έχει - ή μάλλον η παγκόσμια οικονομία έχει -
.
τρεις βασικές αρχές. Η πρώτη είναι το Τραπεζικό Σύστημα Κλασματικού Αποθεματικού,
.
κατά το οποίο οι τράπεζες τυπώνουν χρήμα απ' το τίποτα.
Δεύτερον, η οικονομία μας βασίζεται στον Ανατοκισμό.
Δηλαδή, όταν δανείζεσαι χρήματα, πρέπει να επιστρέψεις περισσότερα
απ' όσα δανείστηκες, κάτι που ουσιαστικά σημαίνει ότι εσύ
δημιουργείς χρήμα από αέρα κοπανιστό,
το οποίο πάλι για να ξοφληθεί πρέπει να δημιουργηθεί κι άλλο χρήμα.
Τρίτον, ζούμε σε ένα μοντέλο άπειρης ανάπτυξης.
Το οικονομικό μοντέλο στο οποίο ζούμε τώρα είναι ένα σχήμα Ponzi.
Τίποτα όμως δεν αναπτύσσεται για πάντα. Είναι απλά αδύνατο.
.
Όπως έγραψε ένας σπουδαίος ψυχολόγος, ο James Hillman,
"το μόνο πράγμα που αναπτύσσεται στο ανθρώπινο σώμα
μετά από κάποια ηλικία είναι ο καρκίνος".
Δεν είναι όμως μόνο το χρήμα που πρέπει να αυξάνεται συνεχώς
αλλά και το πλήθος των καταναλωτών. Χρειάζονται καταναλωτές
για να δανείζονται χρήμα με τόκο και να δημιουργούνται πιο πολλά χρήματα και, φυσικά,
.
αυτό είναι αδύνατο σε έναν πεπερασμένο πλανήτη.
Οι άνθρωποι είναι απλά μέσα παραγωγής χρημάτων
που πρέπει να δημιουργούν περισσότερα χρήματα
για να μην καταρρεύσει το όλο οικοδόμημα,
κάτι που συμβαίνει τώρα ακριβώς.
Ουσιαστικά υπάρχουν μόνο δύο πράγματα που πρέπει κάποιος να ξέρει
για το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Πρώτον, όλα τα χρήματα δημιουργούνται από το χρέος.
Τα χρήματα είναι ουσιαστικά η "χρηματοποίηση" των χρεών,
είτε δημουργούνται από ομόλογα
είτε από στεγαστικά δάνεια είτε από πιστωτικές κάρτες.
Με άλλα λόγια, αν όλα τα εκκρεμή χρέη
εξοφλούνταν τώρα ακριβώς,
δεν θα έμενε ούτε ένα δολάριο σε κυκλοφορία.
Δεύτερον, σχεδόν όλα τα δάνεια που συνάπτονται χρεώνονται με τόκους
και τα χρήματα που χρειάζονται για αποπληρωθούν αυτοί οι τόκοι
δεν υπάρχουν άμεσα στο χρήμα που κυκλοφορεί.
Μόνο το Κεφάλαιο δημιουργείται από τα δάνεια
και το Κεφάλαιο είναι η ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί.
Έτσι, αν όλα τα χρέη έπρεπε να αποπληρωθούν τώρα,
όχι μόνο δεν θα έμενε ούτε ένα δολάριο σε κυκλοφορία,
αλλά θα υπήρχε και ένα τεράστιο ποσό οφειλόμενων χρημάτων
που είναι κυριολεκτικά αδύνατον να αποπληρωθεί, γιατί απλά δεν θα υπήρχαν χρήματα.
Η συνέπεια όλων αυτών είναι ότι δύο πράγματα είναι αναπόφευκτα:
Πληθωρισμός και Πτώχευση.
.
Όσο για τον πληθωρισμό, φαίνεται σαν μια ιστορική τάση
σχεδόν σε κάθε χώρα σήμερα
και συνδέεται άμεσα με την αιτία του,
που είναι η διαρκής αύξηση του χρήματος σε κυκλοφορία,
το οποίο απαιτείται για την κάλυψη των τόκων
και τη διατήρηση του συστήματος.
Όσο για την πτώχευση,
αυτή έρχεται με τη μορφή της κατάρρευσης λόγω χρέους.
Η κατάρρευση αυτή θα συμβεί αναπόφευκτα σε ένα άτομο
ή σε μια εταιρεία ή σε μια χώρα
και συνήθως συμβαίνει όταν οι τόκοι
δεν μπορούν πλέον να αποπληρωθούν.
Υπάρχει όμως μια θετική πλευρά σε όλα αυτά...
...τουλάχιστον για το σύστημα της Αγοράς.
Το χρέος δημιουργεί πίεση.
Το χρέος δημιουργεί μισθωτούς σκλάβους.
Ένας άνθρωπος με χρέος είναι πολύ πιο πιθανό να δεχθεί έναν χαμηλό μισθό
απ' ό,τι ένας άνθρωπος χωρίς χρέος
και κάπως έτσι μετατρέπεται σε φτηνό εμπόρευμα.
Οπότε είναι σπουδαίο για τις εταιρίες να έχουν ένα σύνολο ανθρώπων
που δεν έχουν οικονομική άνεση.
Βέβαια, αυτό ισχύει και για ολόκληρες χώρες.
Η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ),
που κυρίως λειτουργούν ως αντιπρόσωποι των διεθνών επιχειρηματικών συμφερόντων,
.
δίνουν τεράστια δάνεια σε χώρες με προβλήματα
με πολύ υψηλά επιτόκια. Έπειτα,
μόλις οι χώρες βυθιστούν στο χρέος και δεν μπορούν να ξεπληρώσουν,
.
εφαρμόζονται μέτρα λιτότητας και παράλληλα οι επιχειρήσεις αρπάζουν την ευκαιρία
.
να στήσουν σκλαβοπάζαρα και να πάρουν τους φυσικούς πόρους της χώρας.
Αυτό θα πει "αποτελεσματικότητα της Αγοράς"!
Ένα λεπτό όμως! Υπάρχουν κι άλλα.
Βλέπετε, υπάρχει ένα μοναδικό υβρίδιο
του νομισματικού συστήματος και της Αγοράς
που ονομάζεται χρηματιστήριο,
το οποίο αντί να παράγει όντως κάτι πραγματικό,
απλά μεσολαβεί για την αγοραπωλησία χρημάτων.
Και όταν πρόκειται για χρέος, ξέρετε τι κάνουν [οι χρηματιστές];
Σωστά! Το ανταλάσσουν!
Στην πραγματικότητα, αγοράζουν και πουλάνε χρέος για να βγάλουν κέρδος.
Από ασφάλιστρα κινδύνου από χρεωκοπία
και εξασφαλισμένες χρεωστικές υποχρεώσεις για το καταναλωτικό χρέος
έως σύνθετα παράγωγα που χρησιμοποιούνται
για να καλύψουν το χρέος ολόκληρων κρατών,
.
όπως η συμπαιγνία της επενδυτικής τράπεζας Goldman Sachs και της Ελλάδας (2001),
η οποία σχεδόν οδήγησε όλη την ευρωπαϊκή οικονομία σε κατάρρευση .
Οπότε, όσον αφορά το χρηματιστήριο και τη Wall Street,
έχουμε ένα εντελώς νέο επίπεδο παραφροσύνης,
που έχει γεννηθεί από το "Χρήμα ως Προσδιορισμό της Αξίας".
Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τις Αγορές
γράφτηκαν σε ένα άρθρο της Wall Street Journal
πριν από μερικά χρόνια. Oνομαζόταν
"Μαθήματα του Επενδυτή με Εγκεφαλική Βλάβη".
Σε αυτό το κύριο άρθρο [οι συντάκτες] εξήγησαν το λόγο για τον οποίο
άνθρωποι με ελαφρά εγκεφαλική βλάβη αποδίδουν καλύτερα σαν επενδυτές
.
απ΄ ό,τι άνθρωποι με κανονική λειτουργία του εγκεφάλου.
Γιατί; Επειδή το άτομο με ελαφρά
εγκεφαλική βλάβη δεν έχει καθόλου συμπόνια.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν έχεις καθόλου συμπόνια,
αποδίδεις καλύτερα σαν επενδυτής.
Επομένως, η Wall Street αναπαράγει ανθρώπους χωρίς συμπόνια
ώστε να πηγαίνουν εκεί, να παίρνουν αποφάσεις
και να κάνουν συναλλαγές χωρίς να έχουν ηθικές αναστολές
και χωρίς να σκέφονται αν αυτό που κάνουν
επηρεάζει καθόλου το συνάνθρωπό τους.
Και έτσι αναπαράγουν αυτά τα ρομπότ,
αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν ψυχή.
Κι αφού δεν θέλουν ούτε να πληρώνουν αυτούς τους ανθρώπους πια,
δημιουργούν τώρα πραγματικά ρομπότ,
πραγματικούς αλγοριθμικούς χρηματιστές.
Η Goldman Sachs στο σκάνδαλο με τις συναλλαγές υψηλής συχνότητας έκανε το εξής:
Βάζει έναν υπολογιστή δίπλα στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.
Αυτός ο υπολογιστής, ο "συστεγαζόμενος υπολογιστής" όπως τον αποκαλούν,
εκτελεί μεγάλο όγκο μικρών συναλλαγών για τη Goldman
φορτώνοντας τις συναλλαγές με μεγάλο όγκο εντολών
και με αυτόν τον τρόπο "κόβουν" και παίρνουν
κάθε φορά μικροποσά από το χρηματιστήριο.
Είναι σαν να απορροφούν χρήματα όλη τη μέρα.
Πέρυσι, για ένα τρίμηνο
είχανε 30 ή 60 συνεχόμενες μέρες χωρίς να χάσουν
και έβγαζαν εκατομμύρια δολάρια κάθε μέρα.
Αυτό είναι στατιστικά αδύνατο!
Όταν δούλευα στη Wall Street, ο τρόπος που λειτουργούσε
ήταν ότι όλοι έδιναν μίζες στους ανωτέρους.
Οι χρηματομεσίτες δωροδοκούσαν τον διευθυντή του γραφείου.
Ο διευθυντής του γραφείου δωροδοκούσε τον υπεύθυνο πωλήσεων περιοχής.
Ο διευθυντής πωλήσεων περιοχής
δωροδοκούσε τον υπεύθυνο πωλήσεων χώρας.
Είναι μια κοινή, άτυπη συμφωνία.
Τα Χριστούγεννα, ποιος παίρνει το μεγαλύτερο μπόνους
σε μια δουλειά χρηματομεσίτη; Ο λειτουργός συμμόρφωσης, φυσικά!
Ο λειτουργός συμμόρφωσης κάθεται εκεί όλη μέρα και υποτίθεται
ότι φροντίζει να μην παραβαίνεις τον παραμικρό κανόνα
.
και ότι "συμμορφώνεσαι" με το νόμο.
Φυσικά "συμμορφώνεσαι"! Εφόσον μπορείς
να δωροδοκήσεις τον λειτουργό συμμόρφωσης,
τότε ναι, συμμορφώνεσαι με το "νόμο"!
Πώς λοιπόν η απάτη έγινε το σύστημα;
Γιατί, δεν είναι πια ένα παραπροϊόν του συστήματος.
Έχει γίνει το σύστημα.
Είναι σαν ένα παλιό ανέκδοτο του Woody Allen. Έλεγε
"γιατρέ, ο αδερφός μου νομίζει ότι είναι κοτόπουλο"
και ο γιατρός λέει "πάρε ένα χάπι
και αυτό θα θεραπεύσει το πρόβλημα".
Και αυτός λέει "όχι γιατρέ, δεν καταλαβαίνεις,
χρειαζόμαστε τα αυγά".
Εντάξει; Οπότε...
...οι συνεχείς ανταλλαγές ψευδών αξιώσεων
μεταξύ τραπεζών για να δημιουργήσουν προμήθειες και για να δημιουργήσουν μπόνους
.
.
έχουν γίνει η μηχανή ανάπτυξης του ΑΕΠ
της οικονομίας των Ηνωμένων Πολιτειών,
παρόλο που ουσιαστικά εμπορεύονται ψευδείς αξιώσεις
οι οποίες δεν μπορούν με τίποτα να ξεπληρωθούν.
Επεξεργάζονται, δημιουργούν και εγγυοδοτούν το τίποτα.
Αν γράψω "$20 δισεκατομμύρια" σε μία χαρτοπετσέτα κοκτέιλ
και την πουλήσω στην J.P. Morgan και η J.P. Morgan
γράψει "$20 δισεκατομμύρια" σε μία χαρτοπετσέτα κοκτέιλ
και ανταλλάξουμε αυτές τις χαρτοπετσέτες σε ένα μπαρ
και πληρώνουμε ο ένας τον άλλον προμήθεια 1%,
βγάζουμε πολλά λεφτά για το μπόνους των Χριστουγέννων.
Έχουμε και οι δύο στα βιβλία μας από μια χαρτοπετσέτα κοκτέιλ 20 εκατομμυρίων δολαρίων
η οποία δεν έχει πραγματική αξία μέχρις ότου
το σύστημα δεν μπορεί πλέον να απορροφήσει
ανυπόστατες χαρτοπετσέτες κοκτέιλ, οπότε σ' αυτήν την περίπτωση πάμε στην κυβέρνηση
για να μας διασώσει.
Εξαιτίας της Wall Street και της παγκόσμιας χρηματιστηριακής Αγοράς
υπάρχουν αυτή τη στιγμή, με συντηρητική εκτίμηση, περίπου 700 τρις δολάρια
εκκρεμών ψευδών αξιώσεων,
γνωστών ως "παράγωγα",
τα οποία αναμένεται να καταρρεύσουν.
Η αξία τους ισοδυναμεί με πάνω από
10 φορές το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ)
όλου του πλανήτη.
Κι ενώ έχουμε δει τις οικονομικές διασώσεις
εταιριών και τραπεζών από τις κυβερνήσεις
- οι οποίες, ειρωνικά, δανείζονται
τα χρήματα αυτά εξαρχής από τις τράπεζες -
τώρα βλέπουμε απόπειρες διάσωσης ολόκληρων χωρών
από συνασπισμούς άλλων χωρών
μέσω των διεθνών τραπεζών.
Μα πώς ακριβώς διασώζεις οικονομικά έναν ολόκληρο πλανήτη;
Δεν υπάρχει μία χώρα που να μην έχει βυθιστεί πλέον στο χρέος.
Η κλιμάκωση αθέτησης δημοσίων χρεών που βλέπουμε σε διάφορα κράτη
δεν είναι παρά μόνο η αρχή, όταν εξετάσουμε τα σχετικά στατιστικά.
Έχει υπολογιστεί ότι για τις ΗΠΑ μόνο
ο κατά κεφαλήν φόρος εισοδήματος θα πρέπει να αυξηθεί κατά 65%
μόνο και μόνο για να καλύψει τους τόκους στο προσεχές μέλλον.
Οικονομολόγοι προβλέπουν ότι μέσα σε μερικές δεκαετίες
το 60% των χωρών του πλανήτη θα έχουν πτωχεύσει.
Μα, μισό λεπτό! Για να καταλάβω λίγο...
Ολόκληρος ο κόσμος "οδηγείται σε πτώχευση"
- ό,τι στο διάολο κι αν σημαίνει αυτό -
εξαιτίας αυτής της ιδέας που ονομάζεται "χρέος",
η οποία ούτε καν υφίσταται στη φυσική πραγματικότητα.
Είναι απλά κομμάτι ενός παιχνιδιού που επινοήσαμε...
...ενώ την ίδια στιγμή το βιοτικό επίπεδο δισεκατομμυρίων ανθρώπων
βρίσκεται σε κίνδυνο.
Τα αποτελέσματα είναι μαζικές απολύσεις, παραγκουπόλεις, αυξανόμενη φτώχεια,
μέτρα λιτότητας, κλείσιμο σχολείων,
υποσιτισμός παιδιών και τόσοι άλλοι δείκτες ανέχειας
και όλα για χάρη αυτής της περίτεχνης φαντασίωσης.
Είμαστε τόσο ηλίθιοι ρε γαμώτο;!
Γεια! Έι, Άρη, δικέ μου!
Θα βοηθήσεις έναν αδερφό, ε;
Ωρίμασε, μικρέ!
Κρόνε! Τι χαμπάρια, αδερφέ;
Θυμάσαι εκείνο το σέξυ νεφέλωμα που σου γνώρισα
πριν από λίγο καιρό;
Λοιπόν, άκου, Γη.
Έχουμε κουραστεί πολύ μαζί σου.
Σου έχουν δοθεί τα πάντα, αλλά εσύ τα ξοδεύεις όλα.
Έχεις άφθονους φυσικούς πόρους και το ξέρεις.
Γιατί δεν ωριμάζεις λίγο και δεν μαθαίνεις να είσαι υπεύθυνη, για τ' όνομα του Θεού;
.
Στενοχωρείς τη μητέρα σου.
Είσαι μόνος σου, φιλαράκι.
Ναι, ό,τι πεις.
[Δημόσια Υγεία]
Λοιπόν, έχοντας όλα αυτά στο νου,
από τη σπάταλη μηχανή, γνωστή ως "Σύστημα Αγοράς",
ως τη μηχανή χρέους, "γνωστή ως Νομισματικό Σύστημα",
- αυτά συνθέτουν το μοντέλο της Νομισματικής Αγοράς
που διαμορφώνει τη σημερινή παγκόσμια οικονομία -
υπάρχει μια επίπτωση που διαπερνά
όλον το μηχανισμό:
η ανισότητα.
Είτε είναι το σύστημα Αγοράς που δημιουργεί
μια φυσική τάση προς το μονοπώλιο και τη συγκέντρωση εξουσίας,
ενώ παράλληλα γεμίζει τις τσέπες των πλούσιων βιομηχανιών
οι οποίες υπερισχύουν των άλλων, ανεξαρτήτως πρακτικότητας
.
- όπως το γεγονός ότι οι μεγαλύτεροι επενδυτές στη Wall Street
.
εισπράττουν τώρα πάνω από 300 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο
χωρίς να συνεισφέρουν τίποτα απολύτως,
ενώ ένας επιστήμονας που ερευνά τη θεραπεία για μια αρρώστια
προσπαθώντας να βοηθήσει την ανθρωπότητα
ίσως να βγάλει 60 χιλιάδες δολάρια το χρόνο, άμα είναι τυχερός -
είτε είναι το νομισματικό σύστημα,
που έχει ενσωματωμένη την κοινωνική διαστρωμάτωση στη δομή του.
Για παράδειγμα, εάν έχω 1 εκατομμύριο δολάρια εύκαιρα
.
και τα καταθέσω σε μια τράπεζα με 4% επιτόκιο,
θα βγάζω 40.000 δολάρια το χρόνο,
χωρίς να συνεισφέρω στην κοινωνία, χωρίς να κάνω τίποτα.
Από την άλλη, αν ανήκω σε κατώτερη τάξη και πρέπει να πάρω δάνεια
για να αγοράσω ένα αυτοκίνητο ή ένα σπίτι,
πληρώνω τόκους οι οποίοι, χωρίς συγκεκριμένο τρόπο,
.
χρησιμοποιούνται για ν' αποπληρώσουν τον εκατομμυριούχο με την κατάθεση επιτοκίου 4%
Η κλοπή από τους φτωχούς για να πληρωθούν οι πλούσιοι
είναι ένα θεμελιώδες, δομικό στοιχείο του νομισματικού συστήματος
και θα μπορούσε να ονομαστεί "Δομικός Ταξικός Διαχωρισμός".
Φυσικά, καθ' όλη την ιστορία, η κοινωνική διαστρωμάτωση
πάντα θεωρούταν άδικη, αν και προφανώς ήταν γενικά αποδεκτή
.
καθώς πλέον το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου.
Όμως, πέρα από τη δικαιοσύνη των υλικών αγαθών
κάτι άλλο συμβαίνει κάτω από την επιφάνεια της ανισότητας,
.
το οποίο προκαλεί απίστευτη υποβάθμιση της δημόσιας υγείας σαν σύνολο.
Λοιπόν, σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι προβληματίζονται συχνά από την αντίθεση
ανάμεσα στην υλική επιτυχία των κοινωνιών μας
- πρωτοφανή επίπεδα πλούτου -
και τις πολλές κοινωνικές αποτυχίες.
Αν κοιτάξετε τα ποσοστά της
κατάχρησης ναρκωτικών ή της βίας ή των εθισμών
στα παιδιά ή τις ψυχικές ασθένειες,
γίνεται σαφές ότι κάτι πάει πολύ στραβά
στις κοινωνίες μας.
Τα δεδομένα τα οποία περιγράφω
απλά υποδεικνύουν μία διαίσθηση που είχαν οι άνθρωποι
για εκατοντάδες χρόνια,
ότι δηλαδή η ανισότητα διαχωρίζει και διαβρώνει την κοινωνία.
Νομίζω όμως ότι αυτή η διαίσθηση είναι πολύ πιο αληθινή απ' ό,τι φανταστήκαμε ποτέ.
Έχει πολύ ισχυρές ψυχολογικές και κοινωνικές επιδράσεις
η ανισότητα. Υποθέτω ότι περισσότερο έχει να κάνει με αισθήματα
ανωτερότητας και κατωτερότητας.
Φταίει αυτός ο διαχωρισμός.
Φταίει όμως και το αίσθημα του σεβασμού ή της έλλειψης σεβασμού,
ότι δηλαδή οι άνθρωποι νιώθουν ότι κάποιοι τους βλέπουν αφ' υψηλού
και γι' αυτό παρεπιπτόντως η βία
είναι συχνότερη σε κοινωνίες μεγαλύτερης ανισότητας.
Η αφορμή για βία είναι πολύ συχνά ότι οι άνθρωποι νιώθουν
ότι τους κοιτούν αφ' υψηλού και δεν τους σέβονται.
Αν υπάρχει μια βασική αρχή στην οποία θα έδινα έμφαση,
δηλαδή ο βασικότερος παράγοντας
για την αποτροπή της βίας
θα ήταν η ισότητα.
Η σημαντικότερη παράμετρος που επηρεάζει τα ποσοστά βίας
.
είναι ο βαθμός της ισότητας έναντι του βαθμού ανισότητας
σε κάθε κοινωνία.
Επομένως, έχουμε να κάνουμε μ' ένα είδος
γενικής κοινωνικής δυσλειτουργίας.
Δεν είναι απλά ένα ή δύο πράγματα που δεν πάνε καλά
καθώς αυξάνεται η ανισότητα,
αλλά φαίνεται ότι όλα πάνε στραβά, είτε μιλάμε
για εγκλήματα είτε για ψυχικές ασθένειες είτε για οτιδήποτε άλλο.
Ένα από τα πιο ενοχλητικά ευρήματα σχετικά με τη δημόσια υγεία
είναι ότι ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να κάνεις το λάθος να είσαι φτωχός
ή να γεννηθείς φτωχός.
Ειδάλλως, η υγεία σου θα το πληρώσει με αμέτρητους τρόπους.
Το φαινόμενο είναι γνωστό ως "Κοινωνική-Οικονομική Διαβάθμιση Υγείας".
Δηλαδή, καθώς κατεβαίνουμε από τις υψηλότερες βαθμίδες της κοινωνίας,
- από άποψη κοινωνικοοικονομικής κατάστασης - με κάθε βήμα προς τα κάτω
η υγεία χειροτερεύει χάρη σε διάφορες ασθένειες.
.
Το προσδόκιμο ζωής χειροτερεύει,
τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας αυξάνονται...οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε.
.
Έτσι, ένα τεράστιο θέμα είναι το εξής:
Γιατί υπάρχει αυτή η διαβάθμιση;
Μια απλή προφανής απάντηση είναι
ότι αν έχεις κάποια χρόνια πάθηση, δεν θα είσαι και πολύ παραγωγικός,
.
οπότε η υγεία προκαλεί κοινωνικοοικονομικές διαφορές.
Ούτε κατά διάνοια, για τον απλούστατο λόγο ότι
.
αν κοιτάξετε την κοινωνικοοικονομική θέση ενός 10χρονου,
.
μπορείτε να προβλέψετε κάτι για την υγεία που θα έχει δεκαετίες αργότερα.
.
Άρα, εκεί βρίσκεται η αιτιότητα.
Επόμενη εξήγηση: "Μα είναι προφανές.
Οι φτωχοί δεν έχουν αρκετά χρήματα για να πάνε στον γιατρό. Φταίει ή έλλειψη ιατρικής περίθαλψης."
.
Η κακή υγεία δεν έχει καμία σχέση μ' αυτό, επειδή βλέπουμε την ίδια διαβάθμιση
.
και σε κοινωνίες με ολοκληρωμένο σύστημα υγείας και ισχυρό κράτος πρόνοιας.
.
Εντάξει, επόμενη "απλή επεξήγηση":
"Α, κατά μέσο όρο, όσο φτωχότερος είσαι τόσο πιο πιθανό είναι
.
να καπνίζεις, να πίνεις και να έχεις κάθε λογής επικίνδυνους παράγοντες στον τρόπο ζωής σου.
Ναι, όλα αυτά παίζουν το ρόλο τους, αλλά προσεκτικές μελέτες έχουν δείξει
ότι αυτό εξηγεί το ένα τρίτο περίπου της αιτίας της κακής υγείας.
Οπότε, τι απομένει;
Αυτό που απομένει έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το άγχος του να είσαι φτωχός.
.
Συνεπώς, όσο φτωχότερος είσαι - αρχίζοντας από το να είσαι
αυτός που βγάζει ένα δολάριο λιγότερο από τον Bill Gates -
όσο φτωχότερος είσαι σ' αυτήν τη χώρα
κατά μέσο όρο, τόσο χειρότερη είναι η υγεία σου.
Αυτό μας λέει κάτι πολύ σημαντικό.
Η σύνδεση της υγείας με τη φτώχεια
δεν έχει να κάνει με το ότι είσαι φτωχός αλλά με το ότι αισθάνεσαι φτωχός.
Σταδιακά, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι
το χρόνιο άγχος έχει σημαντική επίδραση στην υγεία.
Όμως, οι πιο σημαντικές πηγές άγχους
εντοπίζονται στην ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων.
Αν υπάρχει κάτι που υποβαθμίζει την ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων,
.
είναι η κοινωνικοοικονομική διαστρωμάτωση της κοινωνίας.
Αυτό που έχει πλέον δείξει η επιστήμη είναι ότι ανεξαρτήτως υλικού πλούτου,
.
μόνο και μόνο το άγχος του να ζεις σε μια κοινωνία με μεγάλη διαστρωμάτωση
οδηγεί σε ένα τεράστιο φάσμα προβλημάτων δημόσιας υγείας.
Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη είναι η ανισότητα, τόσο χειρότερη είναι η δημόσια υγεία.
Προσδόκιμο Ζωής: μεγαλύτερο σε πιο ισότιμες χώρες.
Χρήση Ναρκωτικών: λιγότερη σε πιο ισότιμες χώρες.
Ψυχικές Ασθένειες: λιγότερες σε πιο ισότιμες χώρες.
Κοινωνικό Κεφάλαιο, δηλαδή η εμπιστοσύνη που έχουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον:
.
φυσικά, μεγαλύτερο σε πιο ισότιμες χώρες.
Εκπαιδευτικές Επιδόσεις: υψηλότερες σε πιο ισότιμες χώρες.
Ποσοστά Ανθρωποκτονιών: μικρότερα σε πιο ισότιμες χώρες.
Έγκλημα και Ποσοστά Φυλάκισης: μικρότερα σε πιο ισότιμες χώρες.
.
Και πάει λέγοντας.
Παιδική Θνησιμότητα, Παχυσαρκία, Ποσοστά Εγκυμοσύνης Εφήβων:
Μικρότερα σε πιο ισότιμες χώρες.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον είναι το παρακάτω.
Καινοτομία: μεγαλύτερη σε πιο ισότιμες χώρες.
Το στοιχείο αυτό αμφισβητεί την απαρχαιωμένη αντίληψη ότι μια ανταγωνιστική
διαστρωματωμένη κοινωνία είναι κατά κάποιον τρόπο πιο δημιουργική και εφευρετική.
Επιπλέον, μια μελέτη που έγινε στο Ηνωμένο Βασίλειο με το όνομα "Whitehall Study"
.
επιβεβαίωσε ότι οι ασθένειες διανέμονται ανάλογα με την κοινωνική τάξη
καθώς πηγαίνεις από την κορυφή της κοινωνικοοικονομικής κλίμακας προς τον πάτο.
.
Για παράδειγμα, διαπιστώθηκε ότι οι χαμηλότερες βαθμίδες της ιεραρχίας
είχαν τετραπλάσια αύξηση σε θνησιμότητα από καρδιακές παθήσεις
.
σε σύγκριση με τις υψηλότερες βαθμίδες.
Και αυτό το μοντέλο υφίσταται ανεξάρτητα απ' το αν λαμβάνεις την απαραίτητη υγειονομική περίθαλψη.
Συνεπώς, όσο χειρότερη είναι συγκριτικά η οικονομική κατάσταση ενός ατόμου
τόσο χειρότερη θα είναι κατά μέσο όρο και η υγεία του.
Αυτό το φαινόμενο συνδέεται με κάτι που θα μπορούσε να οριστεί ως
"Ψυχοκοινωνικό Άγχος"
και είναι το θεμέλιο των μεγαλύτερων κοινωνικών διαστροφών
που πλήττουν την κοινωνία μας σήμερα.
Η αιτία του;
Το σύστημα της Νομισματικής Αγοράς.
Ας μη γελιόμαστε.
Ο μεγαλύτερος καταστροφέας της οικολογίας,
η μεγαλύτερη πηγή σπατάλης, εξάντλησης πόρων και ρύπανσης,
ο μεγαλύτερος παράγοντας βίας,
πόλεμου, εγκλήματος, φτώχειας, κακοποίησης ζώων και απανθρωπιάς,
ο μεγαλύτερος δημιουργός κοινωνικών και προσωπικών νευρώσεων,
ψυχικών διαταραχών, άγχους και κατάθλιψης
καθώς και η μεγαλύτερη πηγή κοινωνικής παράλυσης,
η οποία μας αποτρέπει απ' το να προχωρήσουμε σε νέες μεθοδολογίες
για προσωπική υγεία, παγκόσμια βιωσιμότητα
και πρόοδο σε αυτόν τον πλανήτη
δεν είναι κάποια διεφθαρμένη κυβέρνηση ή νομοθεσία
ούτε κάποια πολυεθνική ή τραπεζικό καρτέλ
ούτε κάποιο ελλάτωμα της ανθρώπινης φύσης
κι ούτε κάποια μυστική κρυμμένη κλίκα που ελέγχει τον κόσμο.
.
Ο μεγαλύτερος παράγοντας είναι το ίδιο το Κοινωνικό-Οικονομικό Σύστημα
από τα θεμέλιά του.
[Μέρος 3: Σχέδιο Γη]
Ας φανταστούμε για μια στιγμή ότι είχαμε την επιλογή
να ξανασχεδιάσουμε τον ανθρώπινο πολιτισμό από το μηδέν.
Τι θα γινόταν αν, υποθετικά,
ανακαλύπταμε ένα ακριβές αντίγραφο του πλανήτη Γη
και η μόνη διαφορά μεταξύ αυτού του νέου πλανήτη και του τωρινού μας
.
είναι ότι δεν είχε λάβει χώρα η ανθρώπινη εξέλιξη. Θα ήταν ένας λευκός καμβάς.
.
Χωρίς χώρες, χωρίς πόλεις, χωρίς ρύπανση, χωρίς Ρεπουμπλικάνους....
...απλά ένα παρθένο, ανοιχτό περιβάλλον.
Οπότε, τι θα κάναμε;
Λοιπόν, πρώτα χρειαζόμαστε ένα "στόχο". Σωστά;
Νομίζω συμφωνούμε ότι ο στόχος θα ήταν να επιβιώσουμε.
Και όχι απλά να επιβιώσουμε βέβαια, αλλά να το κάνουμε
με τον βέλτιστο τρόπο που οδηγεί σε υγεία και ευημερία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πράγματι επιθυμούν να ζήσουν
και θα προτιμούσαν να το κάνουν χωρίς να υποφέρουν.
Ως εκ τούτου, η βάση αυτού του πολιτισμού πρέπει να είναι
όσο γίνεται πιο υποστηρικτική και συνεπώς βιώσιμη για την ανθρώπινη ζωή
.
λαμβάνοντας υπόψη τις υλικές ανάγκες όλων των ανθρώπων του κόσμου,
.
προσπαθώντας ταυτόχρονα να αφαιρέσει οτιδήποτε
θα μπορούσε να μας βλάψει μακροπρόθεσμα.
'Εχοντας κατανοήσει αυτόν το στόχο της "Μέγιστης Βιωσιμότητας"
η επόμενη ερώτηση αφορά τη "μέθοδό" μας.
Τι είδους προσέγγιση θα ακολουθήσουμε;
Λοιπόν, για να δούμε...
Απ' ό,τι θυμάμαι, η πολιτική ήταν η μέθοδος της κοινωνικής λειτουργίας στη γη.
Οπότε, τι έχουν να πουν τα δόγματα των Ρεπουμπλικάνων, των Φιλελεύθερων,
των Συντηρητικών ή των Σοσιαλιστών για τον κοινωνικό σχεδιασμό;
Χμμμ..τίποτα!
Εντάξει τότε, τι έχει να πει η θρησκεία;
Σίγουρα ο Μεγάλος Δημιουργός θα έχει αφήσει κάποια προσχέδια κάπου...
Μπα, δεν μπορώ να βρω κάτι.
Εντάξει λοιπόν, τι μένει;
Απ' ό,τι φαίνεται, κάτι που ονομάζεται "Επιστήμη".
Η επιστήμη είναι μοναδική, καθώς οι μέθοδοί της απαιτούν όχι μόνο οι ιδέες
που προτείνονται να ελέγχονται και να μπορούν να επαληθευθούν κι από άλλους,
αλλά και οτιδήποτε επινοεί η επιστήμη είναι εγγενώς διαψεύσιμο.
Με άλλα λόγια, σε αντίθεση με τη θρησκεία και την πολιτική,
η επιστήμη δεν έχει εγωισμό
και για οτιδήποτε προτείνει, αποδέχεται το ενδεχόμενο
να αποδειχθεί κάποια στιγμή λάθος.
Η επιστήμη δεν προσκολλάται σε τίποτα και εξελίσσεται συνεχώς.
Λοιπόν, αυτό μου ακούγεται αρκετά φυσικό.
Έτσι λοιπόν, με βάση την τρέχουσα κατάσταση της επιστημονικής γνώσης
στις αρχές του 21ου αιώνα
μαζί με το στόχο μας για "μέγιστη βιωσιμότητα"
του ανθρώπινου πληθυσμού,
πώς αρχίζουμε αυτήν τη διαδικασία κατασκευής του νέου κόσμου;
Λοιπόν, το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:
"Τι χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε;"
Η απάντηση είναι, φυσικά, Πλανητικούς Πόρους.
Είτε είναι το νερό που πίνουμε είτε η ενέργεια που χρησιμοποιούμε
είτε οι πρώτες ύλες που αξιοποιούμε για να φτιάξουμε εργαλεία και καταφύγια,
ο πλανήτης διαθέτει μία γκάμα φυσικών πόρων,
αρκετοί από τους οποίους απαιτούνται για την επιβίωσή μας.
Έτσι, έχοντας στο νου αυτό το γεγονός
συνειδητοποιούμε ότι είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε τι έχουμε και πού βρίσκεται.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διεξάγουμε μια έρευνα.
Απλά εντοπίζουμε και αναγνωρίζουμε κάθε φυσικό πόρο του πλανήτη
που μπορούμε, μαζί με το ποσό που διατίθεται σε κάθε περιοχή,
από τα κοιτάσματα χαλκού ως τις καταλληλότερες τοποθεσίες
για αιολικά πάρκα για την παραγωγή ενέργειας...από τις φυσικές πηγές πόσιμου νερού
.
ως τον υπολογισμό της ποσότητας ψαριών στον ωκεανό
και την εύρεση της πιο εύφορης γης για καλλιέργεια τροφής και τα λοιπά.
Όμως, αφού εμείς οι άνθρωποι πρόκειται να
καταναλώνουμε αυτούς τους πόρους με την πάροδο του χρόνου,
συνειδητοποιούμε λοιπόν ότι δεν πρέπει μόνο να τους εντοπίσουμε και να τους αναγνωρίσουμε
αλλά και να τους παρακολουθούμε.
Πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα εξαντληθεί
κανένας πόρος, γιατί αυτό δεν θα ήταν καλό για εμάς.
Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο πρέπει να παρακολούθουμε τους ρυθμούς χρήσης μας
αλλά και τους ρυθμούς αναγέννησης των φυσικών πόρων,
όπως το πόσος χρόνος, ας πούμε, απαιτείται
για να μεγαλώσει ένα δέντρο ή να ξαναγεμίσει μια πηγή.
Αυτό ονομάζεται "Δυναμική Ισορροπία".
Με άλλα λόγια, αν κόβουμε τα δέντρα γρηγορότερα απ' όσο χρειάζονται για να ξαναφυτρώσουν,
έχουμε σοβαρό πρόβλημα, επειδή αυτό δεν είναι βιώσιμο.
Έτσι, λοιπόν, πώς παρακολουθούμε αυτήν την γκάμα πόρων,
ειδικά όταν αναγνωρίσουμε ότι όλα
αυτά τα πράγματα είναι διασκορπισμένα σ' όλον τον πλανήτη;
Έχουμε μεγάλα ορυχεία ορυκτών στην περιοχή που ονομάζουμε "Αφρική",
έχουμε συγκεντρώσεις ενέργειας στη Μέση Ανατολή,
έχουμε τεράστιες δυνατότητες παλιρροϊκής ενέργειας στις ακτές του Ατλαντικού της Βόρειας Αμερικής,
έχουμε τη μεγαλύτερη παροχή φρέσκου νερού στη Βραζιλία και τα λοιπά.
Λοιπόν, για άλλη μια φορά η παλιά καλή επιστήμη έχει μια πρόταση.
Λέγεται "Θεωρία Συστημάτων" [ή Συστημική Θεωρία].
Η Θεωρία Συστημάτων αναγνωρίζει ότι το οικοδόμημα του φυσικού κόσμου,
από την ανθρώπινη βιολογία ως τη γήινη βιόσφαιρα
και τη βαρυτική έλξη του ίδιου του ηλιακού συστήματος,
είναι ένα τεράστιο ενιαίο συνεργαζόμενο σύστημα, πλήρως διασυνδεδεμένο.
Όπως τα ανθρώπινα κύτταρα συνδέονται για να σχηματίσουν τα όργανά μας
και τα όργανά μας συνδέονται για να σχηματίσουν το σώμα μας
και αφού το σώμα μας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τους γήινους πόρους
της τροφής, του αέρα και του νερού, είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη Γη
και ούτω καθεξής.
Οπότε, όπως μας προτείνει η φύση, παίρνουμε όλα αυτά τα στοιχεία αποθεμάτων
και καταγραφής και δημιουργούμε ένα "σύστημα" για να τα διαχειριστούμε.
Ουσιαστικά δημιουργούμε ένα "Παγκόσμιο Σύστημα Διαχείρισης Πόρων"
για να καταγράφουμε κάθε σχετικό πόρο του πλανήτη.
Δεν υπάρχει καμία άλλη λογική εναλλακτική λύση, αν ο στόχος μας ως είδος
είναι η επιβίωση σε βάθος χρόνου. Πρέπει να καταγράφουμε το σύνολο των φυσικών πόρων.
Αφού κατανοήσουμε αυτό, μπορούμε να προχωρήσουμε στο θέμα της παραγωγής.
Πώς θα χρησιμοποιήσουμε όλα αυτά τα πράγματα;
Ποιες θα είναι οι διαδικασίες παραγωγής μας και τι πρέπει να
λάβουμε υπόψην μας για να βεβαιωθούμε ότι θα είναι όσο καλύτερη γίνεται
ώστε να μεγιστοποιήσουμε τη βιωσιμότητά μας;
Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μας είναι το γεγονός ότι
πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς να συντηρούμε τους πόρους.
Οι πόροι του πλανήτη είναι ουσιαστικά πεπερασμένοι.
Οπότε, είναι σημαντικό να είμαστε "στρατηγικοί".
Η "Στρατηγική Συντήρηση" είναι σημαντική.
Το δεύτερο πράγμα που αναγνωρίζουμε είναι ότι ορισμένοι πόροι
δεν είναι τόσο αποδοτικοί όσο κάποιοι άλλοι.
Στην πραγματικότητα, όταν μερικοί απ' αυτούς τους πόρους χρησιμοποιούνται,
έχουν τρομερή επίδραση στο περιβάλλον,
γεγονός που αναπόφευκτα βλάπτει την υγεία μας.
Για παράδειγμα τα ορυκτά καύσιμα, όπως και να το δούμε,
αποδεσμεύουν κάποια πολύ βλαβερά στοιχεία στο περιβάλλον.
Συνεπώς, είναι πολύ σημαντικό να βάλουμε τα δυνατά μας για να τα χρησιμοποιούμε
μόνο όταν πραγματικά πρέπει να το κάνουμε και μόνο αν χρειάζεται.
Ευτυχώς για μας υπάρχουν ένα σωρό δυνατότητες, όπως ο ήλιος, ο αέρας, η παλίρροια
τα κύματα, η θερμική διαφορικότητα και η γεωθερμία, για να παράγουμε ενέργεια.
Επομένως, μπορούμε να σχεδιάζουμε στρατηγικά και αντικειμενικά τι χρησιμοποιούμε και πού
ώστε να αποφευχθούν αποτελέσματα που θα μπορούσαν να ονομαστούν "Αρνητικές Επιπτώσεις"
ή οτιδήποτε άλλο προκύπτει από την παραγωγή ή τη χρήση
το οποίο μπορεί να βλάψει το περιβάλλον και ως εκ τούτου εμάς τους ίδιους.
Αυτό θα το ονομάσουμε "Στρατηγική Ασφαλείας"
για να ταιριάζει με τη "Στρατηγική Συντήρησή" μας.
Ωστόσο, οι στρατηγικές παραγωγής μας δεν σταματούν εκεί.
Θα χρειαστούμε και μια "Στρατηγική Αποδοτικότητας"
για τους πραγματικούς μηχανισμούς της ίδιας της παραγωγής.
Διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν χονδρικά
τρία συγκεκριμένα πρωτόκολλα που πρέπει να τηρήσουμε.
Πρώτον, οτιδήποτε παράγουμε πρέπει να είναι σχεδιασμένο
να διαρκεί όσο το δυνατόν περισσότερο.
Φυσικά, όσο πιο πολλά πράγματα χαλάνε
τόσο περισσότερους πόρους θα χρειαστούμε για να τα αντικαταστήσουμε
και τόσο περισσότερα απόβλητα θα παραχθούν.
Δεύτερον, όταν τα πράγματα τελικά χαλάνε
ή δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν για οποιοδήποτε λόγο,
είναι σημαντικό να συλλέγουμε ή να ανακυκλώνουμε
όσο περισσότερο μπορούμε.
Συνεπώς, ο σχεδιασμός παραγωγής πρέπει να λαμβάνει άμεσα υπόψην αυτό το ενδεχόμενο,
από τα πρώιμα κιόλας στάδια της παραγωγής.
Τρίτον, τεχνολογίες με ταχύτατη εξέλιξη, όπως τα ηλεκτρονικά,
οι οποίες γρήγορα γίνονται ξεπερασμένες από νέες τεχνολογίες,
θα πρέπει να είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να προνοούν
και να επιδέχονται μελλοντικές φυσικές αναβαθμίσεις.
Το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε είναι να πετάξουμε έναν ολόκληρο υπολογιστή
μόνο και μόνο επειδή χάλασε ένα εξάρτημά του ή επειδή έγινε ξεπερασμένος.
Οπότε, απλά σχεδιάζουμε τα προϊόντα μας έτσι ώστε να μπορούν ν' αναβαθμιστούν εύκολα
κομμάτι-κομμάτι, να είναι τυποποιημένα και καθολικά ανταλλάξιμα
και να προσαρμόζονται στην τρέχουσα τάση της συνεχούς τεχνολογικής αλλαγής.
Όταν κατανοήσουμε ότι οι μηχανισμοί της "Στρατηγικής Συντήρησης",
της "Στρατηγικής Ασφάλειας" και της "Στρατηγικής Αποδοτικότητας"
είναι αμιγώς τεχνικά ζητήματα,
στα οποία δεν χωράει καμία ανθρώπινη γνώμη ή προκατάληψη,
μπορούμε απλά να προγραμματίσουμε αυτές τις στρατηγικές σε έναν υπολογιστή
που θα σταθμίζει και θα υπολογίζει όλες τις σχετικές μεταβλητές
επιτρέποντάς μας να φτάνουμε πάντα στην
καλύτερη μέθοδο για βιώσιμη παραγωγή
με βάση την τρέχουσα γνώση.
Κι ενώ αυτό μπορεί ν' ακούγεται περίπλοκο,
δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας υπερ-υπολογιστής.
Μάλιστα, τέτοια πολυμορφικά
συστήματα λήψης αποφάσεων και εποπτείας
χρησιμοποιούνται ήδη σε όλο τον κόσμο σήμερα για μεμονωμένους σκοπούς.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να επεκτείνουμε αυτά τα συστήματα.
Λοιπόν...
...πλέον δεν έχουμε μόνο ένα Σύστημα Διαχείρισης Πόρων
αλλά κι ένα Σύστημα Διαχείρισης Παραγωγής,
τα οποία μπορούν εύκολα να αυτοματοποιηθούν μέσω υπολογιστή
για να μεγιστοποιηθεί η αποδοτικότητα, η συντήρηση και η ασφάλεια.
Η πραγματικότητα μας διδάσκει ότι το ανθρώπινο μυαλό
ή και μια ομάδα ανθρώπων δεν μπορεί να παρακολουθεί οτιδήποτε πρέπει να παρακολουθείται.
Αυτό πρέπει να γίνει από υπολογιστές και μπορεί να γίνει.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο επόμενο επίπεδο, τη διανομή.
Ποιες στρατηγικές βιωσιμότητας είναι λογικές εδώ;
Λοιπόν, αφού γνωρίζουμε ότι η συντομότερη
απόσταση μεταξύ δύο σημείων είναι η ευθεία
και δεδομένου ότι τα οχήματα μεταφοράς απαιτούν ενέργεια για τις μετακινήσεις τους,
όσο πιο μικρή είναι η απόσταση μεταφοράς τόσο το καλύτερο.
Το να παράγουμε εμπορεύματα σε μια ήπειρο και να τα μεταφέρουμε σε κάποια άλλη
έχει νόημα μόνο αν αυτά τα προϊόντα
δεν μπορούν να παραχθούν στην περιοχή που τα χρειάζεται.
Διαφορετικά, το αποτέλεσμα θα είναι αχρείαστη σπατάλη.
Πρέπει να τοπικοποιήσουμε την παραγωγή ώστε η διανομή να είναι απλή,
γρήγορη και ν' απαιτεί την ελάχιστη ποσότητα ενέργειας.
Αυτό θα το ονομάσουμε "Στρατηγική Εγγύτητας",
πράγμα που σημαίνει απλώς ότι θα μειώσουμε
τη μεταφορά των αγαθών όσο περισσότερο γίνεται,
είτε πρόκειται για πρώτες ύλες είτε για τελικά καταναλωτικά προϊόντα.
Φυσικά, ίσως θα ήταν σημαντικό να γνωρίζουμε
και τι αγαθά μεταφέρουμε και γιατί.
Αυτό το στοιχείο ανήκει στην κατηγορία της "Ζήτησης".
Ζήτηση είναι αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι για να είναι υγιείς
και να έχουν μια υψηλή ποιότητα ζωής.
Το φάσμα των ανρωπίνων υλικών αναγκών
κυμαίνεται από τις βασικές ανάγκες που υποστηρίζουν τη ζωή,
όπως η τροφή, το καθαρό νερό και η στέγαση
έως τα κοινωνικά και ψυχαγωγικά αγαθά που επιφέρουν χαλάρωση
και ατομική-κοινωνική αναψυχή.
Και οι δύο είναι σημαντικοί παράγοντες για την ανθρώπινη και κοινωνική υγεία συνολικά.
Έτσι, πολύ απλά, διεξάγουμε άλλη μια έρευνα.
Οι άνθρωποι περιγράφουν τις ανάγκες τους, η ζήτηση αξιολογείται
και η παραγωγή ξεκινά με βάση αυτήν τη ζήτηση.
Κι αφού το επίπεδο ζήτησης των διαφόρων αγαθών
θα έχει, φυσικά, διακυμάνσεις και θα αλλάζει ανάλογα με την περιοχή,
πρέπει να δημιουργήσουμε ένα "Σύστημα Παρακολούθησης Ζήτησης/Διανομής"
ώστε να αποφευχθούν τα πλεονάσματα και οι ελλείψεις.
Φυσικά, αυτή η ιδέα είναι γνωστή
και χρησιμοποιείται σε κάθε μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων σήμερα
για να επιβεβαιώσει ότι [η ζήτηση] συμβαδίζει με τα αποθέματά τους.
Αυτήν τη φορά όμως η παρακολούθηση θα γίνεται σε παγκόσμια κλίμακα.
Ένα λεπτό, όμως! Δεν μπορούμε πραγματικά να καταλάβουμε τη ζήτηση,
αν δεν λάβουμε υπόψην την πραγματική χρήση του ίδιου του αγαθού.
Είναι λογικό και βιώσιμο για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά να έχει,
για παράδειγμα, ένα αγαθό από οτιδήποτε δημιουργείται, ανεξάρτητα από τη χρήση του;
Όχι. Αυτό θα ήταν απλώς σπάταλο και μη-αποδοτικό.
Αν κάποιος χρειάζεται ένα αγαθό, αλλά το χρειάζεται, ας πούμε,
μόνο για 45 λεπτά την ημέρα κατά μέσο όρο, θα ήταν πολύ πιο αποδοτικό
.
αν αυτό το αγαθό ήταν στη διάθεσή του
και όλων των άλλων μόνο όταν το χρειαζόταν.
Πολλοί ξεχνούν ότι δεν χρειάζονται το ίδιο το αγαθό
αλλά τον σκοπό που αυτό εξυπηρετεί.
Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι το ίδιο το αγαθό
έχει μόνο τόση αξία όσο η χρησιμότητά του,
βλέπουμε ότι ο "εξωτερικός περιορισμός"
ή αυτό που ονομάζουμε σήμερα "ιδιοκτησία",
είναι κάτι εξαιρετικά σπάταλο και περιβαλλοντικά παράλογο
με την έννοια της πραγματικής οικονομίας, δηλαδή της εξοικονόμησης.
Χρειάζεται λοιπόν να σχεδιάσουμε μια στρατηγική που θα ονομάζεται "Στρατηγική Πρόσβαση".
Αυτό θα είναι το θεμέλιό μας
για το "Σύστημα Παρακολούθησης Ζήτησης/Διανομής",
το οποίο εξασφαλίζει ότι θα καλύπτουμε
τη ζήτηση του πληθυσμού
για πρόσβαση σε ό,τι χρειάζεται, όταν το χρειάζεται.
Όσον αφορά την παραλαβή αγαθών σε φυσικό επίπεδο,
τα κεντρικά και περιφερειακά κέντρα πρόσβασης
φαίνονται λογικά, ως επί το πλείστον
και θα είναι τοποθετημένα κοντά στον πληθυσμό
ώστε ένα άτομο απλά να έρχεται, να παίρνει το αντικείμενο,
να το χρησιμοποιεί και να το επιστρέφει όταν τελειώσει και δεν το χρειάζεται πλέον.
Όπως λειτουργεί μια βιβλιοθήκη σήμερα.
Μάλιστα, αυτά τα κέντρα θα μπορούσαν να υπάρχουν στις κοινότητες όχι μόνο
με τη μορφή των σημερινών τοπικών καταστημάτων
αλλά και σαν εξειδικευμένα κέντρα πρόσβασης, σε συγκεκριμένες περιοχές
στις οποίες χρησιμοποιούνται συχνά συγκεκριμένα αγαθά,
εξοικονομώντας έτσι ενέργεια χάρη στις λιγότερες επαναλαμβανόμενες μεταφορές.
Μόλις αυτό το Σύστημα Παρακολούθησης/Ζήτησης γίνει έτοιμο
θα ενσωματωθεί στο Σύστημα Διαχείρισης Παραγωγής που έχουμε
και βεβαίως στο Σύστημα Διαχείρισης Πόρων.
Έτσι θα δημιουργήσουμε έναν ενοποιημένο, συνεχώς αναβαθμιζόμενο,
παγκόσμιο οικονομικό μηχανισμό διαχείρισης,
ο οποίος απλά εξασφαλίζει τη βιωσιμότητά μας.
Ο μηχανισμός αρχικά διασφαλίζει την ακεραιότητα των πεπερασμένων πόρων μας,
έπειτα εξασφαλίζει ότι δημιουργούμε μόνο τα καλύτερα
και πιο στρατηγικά αγαθά που μπορούμε
και τέλος διανέμει τα πάντα
με τον πιο έξυπνο και αποδοτικό τρόπο.
Το μοναδικό αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης που βασίζεται στη συντήρηση των πόρων,
την οποία πολλοί θα απορρίψουν ενστικτωδώς,
είναι ότι αυτή η λογική, από μηδενική βάση,
εμπειρική διαδικασία συντήρησης και αποδοτικότητας,
η οποία μπορεί μόνο να επιφέρει αληθινή ανθρώπινη βιωσιμότητα στον πλανήτη,
πιθανόν να δημιουργήσει κάτι που δεν έχουμε δει ποτέ πριν στην ανθρώπινη ιστορία.
Αφθονία στην Πρόσβαση!
Όχι μόνο για ένα ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού
αλλά για ολόκληρο τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Αυτό το οικονομικό μοντέλο όπως παρουσιάστηκε συνοπτικά,
αυτή η υπεύθυνη, συστημική προσέγγιση
στη συνολική διαχείριση των πλανητικών πόρων και διαδικασιών,
η οποία σχεδιάστηκε μόνο και μόνο
για να φροντίσει την ανθρωπότητα στο σύνολό της
με τον πιο αποδοτικό και βιώσιμο τρόπο,
θα μπορούσε να ονομαστεί
"Οικονομία Βασισμένη στους Πόρους".
Η ιδέα ορίστηκε τη δεκαετία του '70
από το δομοστατικό πολιτικό μηχανικό Jacque Fresco.
Έβλεπε από τότε ότι η κοινωνία βρισκόταν σε πορεία σύγκρουσης
με τη φύση και με τον εαυτό της και ότι ήταν μη-βιώσιμη σε κάθε επίπεδο
και ότι αν δεν αλλάξουν τα πράγματα,
θα καταστρέψουμε τον εαυτό μας με το έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Είναι όλα αυτά που λες, Jacque...
...μπορούν να κατασκευαστούν με ό,τι γνωρίζουμε σήμερα
ή κάνεις υποθέσεις
βασισμένος σε αυτά που γνωρίζουμε σήμερα;
Όχι, όλα αυτά μπορούν να κατασκευαστούν με ό,τι γνωρίζουμε σήμερα.
Θα πάρει 10 χρόνια για να αλλάξει η επιφάνεια της γης
και να ξαναχτίσουμε τον κόσμο σε έναν δεύτερο Κήπο της Εδέμ.
Η επιλογή είναι δική σας.
Η ηλιθιότητα του ανταγωνισμού των πυρηνικών εξοπλισμών,
η εξέλιξη των όπλων,
οι προσπάθειές σας να λύσετε τα προβλήματά σας με την πολιτική
ψηφίζοντας αυτό το κόμμα ή το άλλο κόμμα...
Όλη η πολιτική είναι βυθισμένη στη διαφθορά.
Ναι, όλη!
Ο Κομμουνισμός, ο Σοσιαλισμός, ο Φασισμός, οι Δημοκρατικοί, οι Φιλελεύθεροι...
Θέλουμε να κάνουμε χρήσιμα όλα τα ανθρώπινα όντα.
...όλοι οι οργανισμοί που πιστεύουν σε μια καλύτερη ζωή για τον άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν προβλήματα νέγρων ή πολωνικά προβλήματα
ή εβραϊκά προβλήματα ή ελληνικά προβλήματα
ή γυναικεία προβλήματα. Υπάρχουν ανθρώπινα προβλήματα!
Δεν φοβάμαι κανέναν, δεν δουλεύω για κανέναν.
Κανείς δεν μπορεί να με απολύσει!
Δεν έχω αφεντικό.
Φοβάμαι όμως να ζήσω στην κοινωνία που ζούμε σήμερα.
Η κοινωνία μας δεν μπορεί να διατηρηθεί από αυτήν την ανικανότητα.
Ήταν σπουδαίο το σύστημα της ελεύθερης Αγοράς
πριν από 35 περίπου χρόνια. Αυτό ήταν και το τέλος της χρησιμότητάς του.
Τώρα πρέπει ν' αλλάξουμε τρόπο σκέψης ή να πεθάνουμε.
Οι ταινίες τρόμου του μέλλοντος θα είναι η κοινωνία μας
και ο τρόπος που δεν λειτούργησε.
Η πολιτική επίσης
θα είναι μέρος μιας ταινίας τρόμου.
Λοιπόν, πολλοί άνθρωποι σήμερα χρησιμοποιούν τον όρο "ψυχρή επιστήμη",
επειδή η επιστήμη είναι αναλυτική
και οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι σημαίνει "αναλυτική".
"Επιστήμη" σημαίνει "πιο κοντινή προσέγγιση
στον τρόπο με τον οποίο δουλεύει πραγματικά ο κόσμος".
Άρα, είναι το να λες την αλήθεια, ουσιαστικά.
Οι επιστήμονες δεν προσπαθούν να τα έχουν καλά με τους ανθρώπους.
Τους λένε απλά ποια είναι τα ευρήματά τους.
Πρέπει να αμφισβητούν τα πάντα.
Αν κάποιος επιστήμονας κάνει ένα πείραμα που δείχνει
ότι συγκεκριμένα υλικά έχουν συγκεκριμένες αντοχές,
οι άλλοι επιστήμονες επίσης πρέπει να μπορούν να διεξάγουν
το ίδιο πείραμα και να καταλήξουν στα ίδια αποτελέσματα.
Ακόμα κι αν ένας επιστήμονας νιώθει ότι το φτερό ενός αεροπλάνου,
λόγω των μαθηματικών ή υπολογισμών του,
μπορεί να αντέξει μια συγκεκριμένη ποσότητα βάρους,
στοιβάζει, παρόλα αυτά, σάκους άμμου πάνω σ' αυτό
για να δει πότε θα σπάσει και λέει
"ξέρετε, οι υπολογισμοί μου είναι σωστοί" ή " οι υπολογισμοί μου δεν είναι σωστοί".
Λατρεύω αυτό το σύστημα, διότι δεν έχει ούτε προκαταλήψεις
ούτε την πεποίθηση ότι οι υπολογισμοί μπορούν να λύσουν όλα τα προβλήματα.
Πρέπει να δοκιμάσεις ακόμα και τους υπολογισμούς σου.
Πιστεύω ότι κάθε σύστημα που επιδέχεται δοκιμής
πρέπει να δοκιμάζεται.
Πιστεύω ότι όλες οι αποφάσεις πρέπει να βασίζονται πάνω σε έρευνα.
Μια Οικονομία Βασισμένη στους Πόρους είναι απλώς η
Επιστημονική Μέθοδος εφαρμοσμένη προς την κοινωνική μέριμνα.
Είναι μια προσέγγιση που δεν υπάρχει στον κόσμο σήμερα.
Η κοινωνία έιναι μια τεχνική εφεύρεση
και οι πιο αποδοτικές μέθοδοι για βέλτιστη ανθρώπινη υγεία,
φυσική παραγωγή, διανομή, υποδομή πόλης και τα λοιπά
ανήκουν στο πεδίο της επιστήμης και της τεχνολογίας,
όχι στην πολιτική και τα χρηματοοικονομικά.
Η κοινωνία λειτουργεί με τον ίδιο συστηματικό τρόπο, όπως για παράδειγμα ένα αεροπλάνο
και δεν υπάρχει Ρεπουμπλικανικός ή Φιλελεύθερος τρόπος να φτιάξεις ένα αεροπλάνο.
Αντίστοιχα, η ίδια η φύση είναι το πλαίσιο αναφοράς που χρησιμοποιούμε
για τα αποτελέσματα της επιστήμης και αυτό είναι ένα ενιαίο σύστημα,
.
το οποίο αναδύεται χάρη στις αυξανόμενες γνώσεις μας.
Στην πραγματικότητα, δεν νοιάζεται για το τι εσύ
υποκειμενικά νομίζεις ή πιστεύεις ότι είναι αλήθεια.
Αντίθετα, σου δίνει μια επιλογή:
Μπορείς είτε να μάθεις να συμμορφώνεσαι με τους νόμους της φύσης
και να συμπεριφέρεσαι αντίστοιχα
δημιουργώντας αναπόφευκτα καλή υγεία και βιωσιμότητα
είτε μπορείς να πας ενάντια στο ρεύμα, χωρίς αποτέλεσμα.
Δεν έχει σημασία πόσο πιστεύεις ότι μπορείς να
σηκωθείς και να περπατήσεις πάνω στον τοίχο δίπλα σου.
Ο νόμος της βαρύτητας δεν θα το επιτρέψει.
Εάν δεν φας, θα πεθάνεις.
Εάν δεν σε αγγίξουν ως βρέφος, θα πεθάνεις.
Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, η φύση είναι μια "δικτατορία"
και μπορούμε είτε να την ακούσουμε και να εναρμονιστούμε με αυτήν
είτε να υποφέρουμε τις αναπόφευκτες δυσμενείς συνέπειες.
Άρα, μια Οικονομία Βασισμένη Στους Πόρους
είναι μόνο ένα σύνολο από αποδεδειγμένες κατανοήσεις
οι οποίες υποστηρίζουν τη ζωή,
όπου όλες οι αποφάσεις βασίζονται πάνω
στη βέλτιστη ανθρώπινη και περιβαλλοντική βιωσιμότητα.
Λαμβάνει υπόψην της την εμπειρική "Ζωτική Βάση",
την οποία έχει ανάγκη κάθε άνθρωπος
ανεξάρτητα, πάλι, από τις πολιτικές ή τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.
Αυτή η προσέγγιση δεν διαφέρει ανάλογα με τον πολιτισμό του καθενός.
Δεν είναι θέμα απόψεων.
Οι ανθρώπινες ανάγκες είναι ανθρώπινες ανάγκες
και το να έχουμε πρόσβαση στα απαραίτητα για τη ζωή, όπως ο καθαρός αέρας
το θρεπτικό φαγητό και το καθαρό νερό
μαζί με ένα θετικό, σταθερό,
μη-βίαιο περιβάλλον που φροντίζει για τον άνθρωπο,
είναι απαραίτητο για τη φυσική και ψυχική μας υγεία,
για την εξελικτική μας ικανότητα
και, συνεπώς, για την επιβίωση του ίδιου του ανθρώπινου είδους.
Μια Οικονομία Βασισμένη Στους Πόρους
βασίζεται στους διαθέσιμους πόρους.
Δεν μπορείς απλά να φέρεις πολλούς ανθρώπους σε ένα νησί
ή να χτίσεις μια πόλη 50.000 ανθρώπων χωρίς να έχεις πρόσβαση
στις αναγκαιότητες της ζωής.
Οπότε, όταν χρησιμοποιώ τον όρο "Aναλυτική Συστημική Προσέγγιση"
εννοώ ότι κάνουμε πρώτα μια καταγραφή της περιοχής
και προσδιορίζουμε τι μπορεί να προσφέρει αυτή η περιοχή.
Όχι μόνο αρχιτεκτονική προσέγγιση.
Όχι μόνο σχεδιαστική προσέγγιση.
Ο σχεδιασμός πρέπει να βασίζεται σε όλες τις προϋποθέσεις
που βελτιώνουν την ανθρώπινη ζωή
και αυτό εννοώ με τον όρο "ενιαίος τρόπος σκέψης".
Το φαγητό, τα ρούχα, η στέγη, η ζεστασιά, η αγάπη...
...όλα αυτά είναι απαραίτητα για τη ζωή.
Αν στερήσεις τους ανθρώπους από κάποιο απ' αυτά,
έχεις ένα υποβαθμισμένο ανθρώπινο ον, λιγότερο ικανό να λειτουργήσει.
Όπως προαναφέρθηκε, σε μια Οικονομία Βασισμένη στους Πόρους η θεμελιώδης
παγκόσμια, συστημική προσέγγιση στην εξαγωγή, παραγωγή και διανομή
βασίζεται πάνω σε ένα σύνολο αληθινών οικονομικών μηχανισμών ή "στρατηγικών",
που εγγυώνται αποδοτικότητα και βιωσιμότητα
σε κάθε τομέα της οικονομίας.
Έτσι, συνεχίζοντας αυτόν τον τρόπο σκέψης σχετικά με το λογικό σχεδιασμό,
τι ακολουθεί στην εξίσωσή μας;
Πού ακριβώς αποκτούν υπόσταση όλα αυτά;
Στις πόλεις.
Η επινόηση της πόλης είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του μοντέρνου πολιτισμού.
Ο ρόλος της είναι να επιτρέπει την αποδοτική πρόσβαση στα αναγκαία της ζωής
μαζί με αυξημένη κοινωνική στήριξη και αλληλεπίδραση.
Λοιπόν, πώς θα ξεκινούσαμε να σχεδιάσουμε μία ιδανική πόλη;
Τι σχήμα θα της δίναμε;
Τετράγωνο; Τραπεζοειδές;
Λοιπόν, δεδομένου ότι θα κινούμαστε μέσα σε αυτήν
καλό θα ήταν να την σχεδιάσουμε όσο το δυνατόν πιο ισαπέχουσα, για ευκολία.
Εξού και ο κύκλος.
Τι πρέπει να περιέχει η πόλη;
Φυσικά, χρειαζόμαστε μια περιοχή κατοίκησης, μια περιοχή παραγωγής αγαθών,
μια περιοχή παραγωγής ενέργειας και μια αγροτική περιοχή.
Χρειαζόμαστε όμως και καλλιέργεια ως ανθρώπινα όντα,
οπότε χρειαζόμαστε κουλτούρα, φυσικό περιβάλλον, αναψυχή και εκπαίδευση.
Ας συμπεριλάβουμε λοιπόν ένα ωραίο ανοιχτό πάρκο,
μια περιοχή ψυχαγωγίας/εκδηλώσεων για πολιτισμικούς σκοπούς και κοινωνικοποίηση
και εγκαταστάσεις εκπαίδευσης και έρευνας.
Και αφού έχουμε να κάνουμε με κύκλο,
φαίνεται λογικό να οργανώσουμε αυτές τις λειτουργίες σε Ζώνες
βασιζόμενοι στην έκταση γης που απαιτείται για κάθε σκοπό
καθώς και στην ευκολία πρόσβασης.
Πολύ καλά.
Και τώρα ας μπούμε στις λεπτομέρειες.
Πρώτα πρέπει να εξετάσουμε την κύρια υποδομή