Was Bred niet fantastisch?
Ik vond het echt geweldig,
alleen heb ik nu het gevoel dat
ik technologisch nogal achterloop,
want ik heb geen satellietvideo's.
(Gelach)
Eerlijk gezegd heb ik niet eens dia's.
Ik had bedacht dat ik zou beginnen
met een simpel verzoek,
ik zou jullie willen vragen om even stil te staan,
jullie verachtelijke zwakkelingen,
en de balans op te maken van jullie ellendige bestaan.
(Gelach)
Dat was het advies dat Sint Benedictus gaf
aan zijn nogal verbaasde volgelingen in de vijfde eeuw.
Ik volgde dit advies zelf op
toen ik 40 werd.
Tot dat moment
was ik de typische fanatieke zakenman
Ik at en dronk teveel,
ik werkte te hard
en ik verwaarloosde mijn familie.
Ik besloot om mijn leven te veranderen.
Ik besloot vooral om iets te doen
aan die stekelige kwestie: de balans tussen werk en privéleven.
Ik verliet het werkende leven
en ik bracht een jaar door met mijn vrouw
en vier kleine kinderen.
Het enige dat ik leerde over werk/leven-balans in dat jaar
was dat het makkelijk was om werk en privé te balanceren
op het moment dat ik geen werk had.
(Gelach)
Geen nuttige vaardigheid,
zeker niet als het geld begint op te raken.
Ik ging dus opnieuw aan het werk en sindsdien
worstelde ik zeven jaar met
onderzoeken en schrijven over de balans tussen werk en privé.
Ik heb vier observaties die ik graag wil delen vandaag,
De eerste: als de maatschappij vooruitgang wil boeken op dit punt
moeten we een eerlijk debat voeren.
Het probleem is dat veel mensen
onzin praten over balans tussen werk en privé.
Al die discussies over flex-tijd,
casual friday of vaderschapsverlof
verbloemen het echte probleem:
bepaalde werk- en carrièrekeuzes
zijn onmogelijk te combineren
met een betekenisvolle
dagelijkse omgang met een jong gezin.
De eerste stap in het oplossen van elk probleem
is het erkennen van de realiteit waar je in zit.
De realiteit in deze maatschappij is
dat er duizenden en duizenden mensen zijn
die levens leiden vol stille wanhoop,
die lange en zware dagen maken in een baan die ze haten
zodat ze dingen kunnen kopen die ze niet nodig hebben
om indruk te maken op mensen die ze niet mogen.
(Gelach)
(Applaus)
Volgens mij is op vrijdag in jeans en t-shirt naar je werk gaan
niet echt de kern van de zaak.
(Gelach)
(Applaus)
De tweede observatie die ik wil maken
is om echt de waarheid onder ogen te zien
dat regeringen en bedrijven
dit probleem niet voor ons gaan oplossen.
We moeten niet naar anderen kijken.
Het is aan ons als individuen
om controle en verantwoording te nemen voor het soort leven
dat wij willen leiden.
Als jij je leven geen vorm geeft, doet iemand anders dat wel voor je
en waarschijnlijk is hun idee van balans niet het jouwe.
Het is van groot belang -
dit is niet op internet toch? Ik word zo ontslagen.
Het is van groot belang dat je nooit de kwaliteit van jouw leven
in handen geeft van een commercieel bedrijf.
Ik heb het niet alleen over de slechte bedrijven,
de 'slachthuizen van de ziel' zoals ik ze noem,
(Gelach)
Ik heb het over alle bedrijven,
want commerciële bedrijven zullen inherent
zoveel mogelijk uit je proberen te krijgen
als ze maar kunnen.
Het zit in hun aard, hun DNA, het is wat ze doen,
zelfs de bedrijven met goede bedoelingen.
Aan de ene kant is kinderopvang op de werkplek
schiterend en vooruitstrevend.
Aan de andere kant is het een nachtmerrie waardoor
je nog meer tijd doorbrengt op dat stomme kantoor.
We moeten verantwoordelijk zijn voor het maken en bewaken
van de grenzen die wij in ons leven willen.
De derde observatie: we moeten oppassen
met het tijdskader dat we kiezen voor het beoordelen van onze balans.
Voordat ik weer aan het werk ging na een jaar thuis,
ben ik gaan zitten en schreef ik
een uitgebreide, stap-voor-stap-beschrijving
van de ideale uitgebalanceerde dag voor mij.
Dat ging als volgt:
goed uitgeslapen wakker worden.
Seks hebben.
(Gelach)
De hond uitlaten.
Ontbijten met mijn vrouw en kinderen.
Nog een keer seks hebben.
(Gelach)
De kinderen aan de school afzetten op weg naar mijn werk.
Drie uur werken.
Sporten met een vriend tijdens de lunchpauze.
Nogmaals drie uur werken.
Met wat vrienden in de kroeg iets drinken aan het begin van de avond.
Naar huis rijden voor het avondeten met mijn vrouw en kinderen.
Een half uur mediteren.
Seks hebben.
De hond uitlaten.
En nog een keer seks hebben.
(Gelach)
Naar bed gaan.
(Applaus)
Hoe vaak denken jullie dat ik die dag echt heb gehad?
(Gelach)
We moeten realistisch zijn.
Je kunt niet alles in één dag doen.
We moeten het tijdskader verlengen
waarmee we beoordelen of er balans is in ons leven
zonder te vervallen in:
"Ik begin wel te leven als ik met pensioen ben, als mijn kinderen het huis uit zijn,
als mijn vrouw me heeft verlaten, mijn gezondheid me opbreekt
en ik geen vrienden of interesses meer heb."
(Gelach)
Een dag is te kort, "na mijn pensioen" is te lang.
Er moeten een middenweg zijn.
De vierde observatie:
we moeten balans benaderen op een uitgebalanceerde manier.
Een vriendin kwam naar me toe vorig jaar -
en ze vindt het niet erg dat ik dit vertel.
Een vriendin kwam naar me toe en zei:
"Nigel, ik heb je boek gelezen en ik besef nu dat mijn leven totaal uit balans is.
Het wordt totaal overheerst door mijn werk.
Ik werk 10 uur per dag, ben 2 uur onderweg.
Al mijn relaties zijn mislukt.
Ik heb niets in mijn leven buiten mijn werk.
Dus heb ik besloten om de boel grondig aan te pakken.
Ik werd lid bij een sportschool."
(Gelach)
Ik wil haar niet belachelijk maken
maar een fitte tien-uur-per-dag-kantoorslaaf
is niet meer gebalanceerd, alleen fitter.
(Gelach)
Hoe fijn fysieke inspanning ook mag zijn, er zijn meer dingen in het leven.
Er is de intellectuele kant, de emotionele kant,
de spirituele kant.
Om echt gebalanceerd te zijn, moeten we al die aspecten verzorgen.
Niet gewoon 50 buikspieroefeningen doen.
Dat kan ontmoedigend zijn, want mensen zeggen wel:
"Kom op man, ik heb niet eens tijd om fit te worden,
laat staan om naar de kerk te gaan en mijn moeder te bellen."
Ik begrijp dat, ik snap echt dat dat ontmoedigend kan zijn.
Maar iets dat me een aantal jaar geleden overkwam,
gaf mij een nieuw inzicht.
Mijn vrouw, die hier ergens in het publiek zit,
belde me op kantoor en zei:
"Nigel, je moet Harry, onze jongste zoon, ophalen van school."
Ze moest die avond met de andere drie kinderen ergens heen.
Ik vertrok die middag een uur eerder van mijn werk
en haalde Harry op bij school.
We liepen naar een park in de buurt,
speelden op de schommels, deden wat onzinnige spelletjes.
Toen nam ik hem mee naar een lokaal café
en we deelden een pizza.
Toen liepen we de heuvel af naar ons huis,
ik stopte hem in bad en trok hem zijn Batman-pyjama aan.
Toen las ik hem voor uit Roald Dahls 'De Reuzenperzik'.
Ik legde hem in bed en stopte hem in,
gaf hem een kus op zijn voorhoofd en zei: "Slaap lekker, knul."
Ik liep zijn slaapkamer uit.
Op mijn weg naar buiten
zei hij: "Papa?" en ik: "Ja, knul?"
hij zei: "Papa dit was de mooiste dag van mijn leven.
Ooit."
Ik had niks bijzonders gedaan.
Ik had hem niet naar Disney World genomen of een Playstation voor hem gekocht.
De conclusie: het zijn de kleine dingen die er toe doen.
Meer balans hoeft niet te betekenen dat je dramatisch moet ingrijpen in je leven.
Met kleine investeringen op de juiste plaatsen
kun je de kwaliteit van je relaties radicaal veranderen
en de kwaliteit van je leven.
Sterker, ik denk dat de samenleving verandert
want als genoeg mensen dit doen,
kunnen we de maatschappelijke definitie van succes veranderen,
weg van het idioot simplistische idee
dat de persoon met het meeste geld aan het eind van zijn leven wint,
naar een meer doordachte en gebalanceerde definitie
van hoe een goed geleefd leven eruit ziet.
Dat is volgens mij, een idee dat de moeite van het delen waard is.
(Applaus)