(Applaus)
Stel je voor dat je 10 tot 20 ideeën moest kiezen die je zo lang mogelijk wilt onthouden.
Welke zouden dat zijn? En bestaat er een soort mentale kluis
om ze in te steken?
Als ons geheugen crasht, is er dan een zwarte doos?
Een interessante paradox over het geheugen
is dat als we iets willen onthouden,
we net het tegenovergestelde doen: we zetten het uit ons hoofd, we brengen het naar buiten.
Bijvoorbeeld: gisteren ontving ik meer dan 100 felicitaties voor mijn verjaardag,
maar die felicitaties raken mij niet meer zoals vroeger.
Want het enige dat het me vertelt,
is dat al mijn vrienden iPhones en Facebook gebruiken om mijn verjaardag te onthouden.
Maar ieder van ons verlangt ernaar herkend en herinnerd te worden.
Wederzijdse herkenning definieert het verschil
tussen praten met een naaste en praten met een vreemde.
Stel je het huis even voor dat je je thuis noemt.
Loop erin rond. Er zijn waarschijnlijk verschillende kamers
en verschillende voorwerpen die verband houden met mensen om wie je geeft.
Maak er een schaalmodel van.
Dit is een gedetailleerd schaalmodel
van het huis van mijn grootouders.
Ik ga jullie tonen wat alzheimer doet in de laatste fase.
(Geluid van vernieling)
Hier gaat mijn onderzoek over.
Hoe kunnen we deze impact vertragen?
Wetenschappers schatten dat meer dan 100 miljoen mensen op deze planeet
aan de ziekte van Alzheimer lijden.
Meer dan de helft van hen is zich er niet eens van bewust.
In de beginfase van alzheimer hebben mensen
het in het bijzonder moeilijk om zich eigennamen te herinneren,
wat het moeilijk maakt om hun naasten te herkennen en hen zich te herinneren.
Nu vroeg ik mij af: als we de namen van onze geliefden in de schors van een boom
kunnen kerven, kunnen we dat dan ook doen in onze hersenschors?
Een tijdje geleden zat ik in een groot publiek.
Ik luisterde naar een communicatie-expert.
Hij was ook CEO van een groot reclamebureau.
Hij zei iets dat me echt de ogen opende.
Soms heb je van die momenten waarop je een idee volledig in je opneemt.
Hij zei: "Het doel van onze communicatie is de boodschap verankeren in of vastmaken aan
het langetermijngeheugen van onze consumenten."
Als je erover nadenkt, is het logisch:
je kan geen product kopen waarvan je de naam niet meer weet.
Maar ik dacht: kunnen we die technieken gebruiken
om iets waardevollers in het geheugen van anderen te plaatsen
eerder dan een overbodige behoefte of een nutteloze merknaam?
Met dat idee ging ik naar enkele onderzoekers
aan de Universiteit van Nottingham.
Zij zijn gespecialiseerd in levenskwaliteit en communicatiestrategieën rond alzheimer.
Zij zeiden me: "Het word tijd dat individuen zoals jij opstaan
en een positief verhaal vertellen in een negatieve wereld.
Zij inspireerden me als doctoraal onderzoeker
en motiveerden me als mens.
Dat is de reden waarom ik hier vandaag sta.
Een van de patiënten die ze me toonden,
was een oude man, ongeveer 80 jaar oud.
Zijn vrouw zat naast hem, volledig in tranen.
Ik gaf hem een foto van zijn dochter.
Ze was 30 toen ze stierf.
Ik vroeg de man: "Als je naar deze foto kijkt,
wie is deze vrouw en wat betekent ze voor je?"
Met een volledig neutraal gezicht zei hij tegen me:
"Ik ben vanmorgen gaan wandelen."
Kunnen we dat veranderen? Kunnen we daar iets aan doen?
Ik wil jullie vertellen over een vrouw die ik ken.
Ze is ongeveer 50 en verloor haar zoon in een auto-ongeval.
Hij reed met zijn auto tegen een boom.
Die boom bevindt zich op de weg waar de vrouw elke dag,
van haar thuis naar haar werk, voorbij moet rijden.
Telkens als ze de boom passeerde,
moest ze huilen, omdat hij haar herinnerde aan haar zoon.
Kunnen we dat mechanisme nu gebruiken voor iets positiefs?
Kunnen we een positieve emotie gebruiken
om het makkelijker te maken voor een vroege alzheimerpatiënt
om zijn naasten te herkennen?
Wij geloven van wel.
Want wat deze vrouw eigenlijk doet, is een geheugenpaleis bouwen.
Dat wordt ook de loci-methode genoemd.
Het is een heel eenvoudige mnemotechniek.
Ik zal het jullie leren in 3 eenvoudige stappen.
Eerst moet je een reeks verre loci of plaatsen kiezen en onthouden
die op een vertrouwd pad voorkomen.
In ons geval zal het vertrouwde pad
het huis zijn waar de vroege alzheimerpatiënten nu in wonen.
Ten tweede moet je interactieve beelden bedenken
die de stimuli voorstellen die je je wil herinneren.
Ten derde en ten laatste plaats je die interactieve beelden
naast de loci die je in het begin gekozen hebt.
Voor ik dit schaalmodel verwoestte, werkte ik samen met een architect
aan een prototype van een geheugenpaleis in 3D,
op een virtuele manier.
Ik wil dat vandaag met jullie delen.
Ons project streeft ernaar het herinneren van bekende gezichten te verbeteren
voor mensen in de beginfase van alzheimer.
Zo hopen we de levenskwaliteit te verbeteren,
niet alleen voor de patiënt, maar ook voor zijn of haar naasten.
De meeste vroege alzheimerpatiënten wonen nog alleen.
Daarom gebruiken professionele architecten de bouwplannen van de huizen
waar de patiënten in wonen om virtuele schaalmodelen te maken,
wat leidt tot een uitwendig en op maat gemaakt geheugenpaleis.
Tegenwoordig wordt virtuele werkelijkheid niet alleen gebruikt voor computerspelletjes,
maar ook meer en meer in de gezondheidszorg.
Dat is een goede trend volgens mij.
We zullen een kijkje nemen binnenin.
Dit is het huis van mijn grootvader.
En dit zijn de mensen die hij zich wil herinneren,
zijn naasten. Hoe kunnen we daarvoor zorgen?
Maar eerst nog dit: het belangrijkste inzicht van ons project is om niet alleen
de levenskwaliteit van de patiënten te vergroten, maar ook die van hun naasten.
Voor alzheimerpatiënten zorgen, is erg deprimerend.
Maar investeren in wederzijdse herkenning
kan dat misschien tegenwerken.
Eerst gebruiken professionele trainers 'guided imagery' (geleide beeldtaal)
om mijn grootvader te helpen
interactieve beelden aan te maken langs het vertrouwde pad.
Daarna kunnen architecten die informatie gebruiken
om digitale familiefoto's naast de voorwerpen te plaatsen die verbonden zijn
met de naam van die persoon.
Bijvoorbeeld: mijn grootmoeder heet Julienne.
Stel je voor dat mijn grootvader haar naam associeert met het woord 'juliennesoep'
en haar gezicht en naam daarom in verband brengt met een soepkom.
Ons geheugen heeft verschillende manieren om soortnamen
en eigennamen op te roepen.
In de beginfase beschadigt Alzheimer vooral dat tweede.
Mogelijk is dat omdat eigennamen,
zoals Frank of Tom, heel willekeurig en betekenisloos zijn.
Wat we eigenlijk doen, is kleur, betekenis en emotie toevoegen
zodat de naam makkelijker te onthouden is.
Stel je voor dat mijn grootvader
de naam van mijn jongste neef, Lambert, associeert met een lamp.
Zie je hoe de lamp op de bank zit, in plaats van ernaast te staan?
Dat doen we omdat vreemde beelden beter blijven plakken
in ons geheugen.
We doorbreken de routine dus.
Wat we gedaan hebben voor één kamer, kan je doen voor de volgende.
En wat je kan doen voor één verdieping, gaat ook voor de volgende.
We verwachten dat dit virtuele schaalmodel een handig instrument zal zijn
dat de mentale wandeling van vroege patiënten versterkt
en toestaat om de wandeling zelfstandig uit te voeren,
wat leidt tot een verhoogde levenskwaliteit,
niet alleen voor de patiënten, maar ook voor hun naasten.
We verwachten dus een positieve impact
op de dagelijkse bezigheden, op zelfstandigheid, op levenskwaliteit
en, uiteindelijk, verminderde kosten voor de maatschappij.
Om terug te komen bij ons schaalmodel hier,
ik zeg niet dat we de impact kunnen vermijden,
maar wat we wel kunnen doen, is de impact vertragen.
Dus als er iets positief is aan de ziekte van Alzheimer,
dan is het waarschijnlijk het feit dat ze ons de morele plicht biedt om onze prioriteiten te herzien.
Wat echt belangrijk is in het leven, zijn andere mensen
en de mogelijkheid om hen te herkennen en om je hen te herinneren.
Ik wil zorgen dat je niet zo hoeft te lopen voor je dat beseft.
Vandaag kan je beginnen door emotie en kleur toe te voegen aan je leven.
Je kan beginnen door de routine en oude gewoontes te doorbreken,
en elke ervaring onvergetelijk te maken.
Bedankt om mij te inspireren. Ik hoop dat ik jullie ook geïnspireerd heb.
(Applaus)