Tip:
Highlight text to annotate it
X
0.06 Ojcowie i Bracia dominikanie Prowincji Zachodniej
Zakonu Kaznodziejskiego. 0.14
Habit Dominikanina
/Przyodziej mnie w szaty zbawienia i za sprawą swej łaski niech pozostaną czyste i niesplamione.
abym był godny aby kroczyć razem z tobą w krolestwie niebieskim./
To jest tak uderzający obraz, taki niesamowity znak.
Wiedziałem, że ci goście brali to na serio, traktowali to poważnie,
ci ludzie nie traktowali tego jak hobby - Jezus był ich życiem.
Ta relacja była fundamentem, kamieniem węgielnym.
Habit to symbol życia religijnego, symbol tożsamości dominikańskiej. Myslę, że
dzisaj dużo ludzi poszukuje swojej tożsamości, to było na pewno coś, czego ja szukałem
w swoim życiu.
Jest pewna różnica między kostiumem a habitem. Kostium to coś, co się nakłada i wciąż
pozostaje się sobą, ale sprawia się wrażenie kogoś innego.
Jednak habit (łac. habitus) to pewna dyspozycja, cecha charakteru,
którą mamy w sobie. Habit to nie kostium, bo kiedy go nakładasz,
nie zmieniasz dzięki wyglądowi tego, kim jesteś, ale mówisz, KIM jesteś.
Habit to znak twojej tożsamości.
W czasie rozeznawania mojego powołania byłem śmiadomy potrzeby sposobu życia,
który uzewnętrzniałby pewne cechy, które kierowałyby nas na drogę ku życiu wiecznemu,
i jego zasadom.
1.51 Habit zawsze przypomina mi kim jestem, jak
powinienem się zachować, jak świadczyć.
Habit to dla mnie ciągłe przypomnienie tej relacji i natury poświęcenia w takim zyciu.
Dla mnie wstąpienie do zakonu to powołanie do bycia Dominikaninem, kaznodziejem,
osobą kochająca prawdę i prawdziwie kochającą. Uważam habit nie za kostium ale za znak,
kim Bóg chce abym był.
Przypomina mi o moim chrzcie, do czego zostałem powołany jako chrześcijanin.
Habit to oznaka, że idziemy daną droga życia, to znak dla innych, że idziemy drogą życia
duchowego i duchowej doskonałości.
/Chroń mnie Boże w swej sprawiedliwości i czystośći, aby całe moje serce jednoczyło
się w swoich uczuciach do ciebie/ 3.18
W naszym dzisiajszymswiecie tak mało ludzi myśli codziennie o Bogu.
Habit to widzialny znak obecności Boga. Jest często najważniejszy w takich miejscach,
gdzie nie mysli się zbyt często o Bogu.
Habit często głosi lepiej to, czego sam Dominikanin nie potrafiłby wyrazić.
3.37 Najważniejszą cechą, którą posiada habit,
to nadzieja. Kiedy masz nadzieję, zmierzasz do celu. Kiedy
masz czystą wiarę, w swoim sercu posiadasz wiedzę o Bogu.
Wiara ta jest niepełna bez miłości, przymierza z bogiem. Ale żeby je osiągnąć, trzeba
przejść od wiedzy do miłości. Od tego jest nadzieja.
/Maryjo, dałaś się poznać jako moja matka. Niech Słowo Boże , narodzone jako Dziecię,
usłyszy moją modlitwę za twoim wstawiennictwem./
W świecie doczesnym habit to dla ludzi potężny znak stałej obecności Boga.
Nadzieja pozwala przejść od wiedzy do miłości. Poprzez ten widzialny znak obecności Chrystusa,
znak, że jest możliwe żyć jako chrześcijanin dajemy ludziom nadzieję, nie tylko wiedzę
w znaczeniu rozumowania, ale też wiedzę o miłości.
4.57
/O panie naznaczyłeś mnie tak, że nie mogę mieć innej miłości niż miłość do ciebie./
Prowicnja Najświętszego Imienia Jezusa